Πετώντας χωρίς φτερά

Κεφάλαιο 25

Οι  μήνες πέρασαν χωρίς να γίνει κάτι το αξιοσημείωτο. Εκείνος εξακολουθούσε να βρίσκεται στην πόλη, αλλά δεν  πήγε ποτέ στο σπίτι. Έμενε στο διαστημικό αεροσκάφος και επιτηρούσε τη μέρα την πόλη. Τα παιδιά εξακολουθούσαν να μεγαλώνουν. Ήξεραν ήδη τρεις γλώσσες και πολύ σύντομα θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν με όλες τις ενοίκους του σπιτιού. Αυτό την ξάφνιαζε και ίσως την τρόμαζε λίγο. Θα την ξεπερνούσαν σε ευφυία και ήξερε πολύ καλά πως αυτό το μέρος δε θα είχε τίποτα να τους προσφέρει. Θα ένιωθαν φυλακισμένα όπως αισθανόταν αυτή τώρα. Η δουλεία της γινόταν όλο και πιο απαιτητική, είχαν ληφθεί επιπρόσθετα μέτρα ασφαλείας. Έτσι επέστρεφε σπίτι μόνο για να κοιμηθεί. Στερούταν πολύτιμες στιγμές από την ανατροφή των διδύμων. Δεν είχε όμως άλλη επιλογή. Βρισκόταν σε μια κινούμενη άμμο και όσο περνούσε ο καιρός βυθιζόταν όλο και περισσότερο μέσα στη μαυρίλα του βούθρου. Όλες όμως οι κοπέλες που
έμεναν μαζί τους αγαπούσαν τα δίδυμα σα να ήταν δικά τους παιδιά, τα παιδιά που δε θα αποκτούσαν ποτέ. Μόνο η ύπαρξη τους έδινε ένα κύμα χαράς και ελπίδας στο σπίτι. Κάτι όμως δεν της καθόταν καλά. Είχε αρχίσει να υποψιάζεται τους πάντες και τα πάντα. Για ποιο λόγο με το που έγινε διακοπή ρεύματος, οι Επιστήμονες στη Γη είχαν στείλει ολόκληρο διαστημόπλοιο με δύο άτομα για να ελέγξουν την κατάσταση; Και γιατί δεν είχαν αποχωρήσει μόλις βεβαιώθηκαν ότι όλα ήταν εντάξει.  κάτι έκρυβαν. Και αυτό το κάτι βρισκόταν στο υπόγειο του εργοστασίου. Έπρεπε να μάθει τι ήταν. Το όφειλε όχι μόνο στον εαυτό της αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες γυναίκες που είχαν εξοριστεί μαζί της. Η ίδια είχε εξελιχθεί σε αρχηγό όλων των γυναικών, σε αντιπρόσωπο και εκπρόσωπο τους. Ήταν η πιο δυναμική από αυτές και η μόνη που είχε καταφέρει να προσαρμοστεί. Όλες οι υπόλοιπες είχαν αποδυναμωθεί από την επιθυμία να γυρίσουν πίσω. Η ελπίδα της επιστροφής δεν τις άφηνε να σκεφτούν καθαρά και να αποκωδικοποιήσουν όλα όσα βίωναν στο παρόν. Εκείνη την ημέρα δεν είχαν βγει από το σκάφος. Συζητούσαν για ώρες, τόσες ώρες που άρχισε να πιστεύει πως θα έφευγαν επιτέλους. Όταν Τον είδε, φαινόταν ταραγμένος. Πρώτη φορά Τον έβλεπε έτσι. Η ανακοίνωση που έβγαλαν όχι μόνο πληροφορούσε για αναχώρηση του διαστημοπλοίου, αλλά ειδοποιούσε για άφιξη νέου αεροσκάφους πλήρως επανδρωμένο με στρατιώτες. Άρα ήξεραν. Την είχε προδώσει. Τους είχε προδώσει. Αυτό δε θα του το συγχωρούσε. Όλη της η αγάπη μέσα σε μία στιγμή μετατράπηκε σε μίσος. Τον μίσησε όσο δεν είχε μισήσει ποτέ κανένα. Ακόμα και όταν την εξόρισαν μπορούσε να βρει μια δικαιολογία για την απόφαση αυτή. Τώρα όμως δεν μπορούσε να βρει δικαιολογία, δεν υπήρχε και δεν είχε χρόνο για μελοδραματισμούς. Το μοναδικό μέρος που μπορούσαν να κρυφτούν ήταν το υπόγειο του εργοστασίου. Καταβάθως, στο υποσυνείδητο της γνώριζε ότι η ακτινοβολία δε θα τους πείραζε.  Όταν όμως βρέθηκαν εκεί είδε κάτι τρομερό. Κάτι τρομακτικό, κάτι που δε χωρούσε ανθρώπινος νους. Εκείνα όμως φαινόντουσαν σα να γνώριζαν ήδη. Σαν να περίμεναν αυτή τη στιγμή. Έκλεισε τα μάτια της για ένα δευτερόλεπτο. Εκείνο το δευτερόλεπτο ήταν αρκετό για να συνειδητοποιήσει όλη την αλήθεια ή τουλάχιστον ένα μέρος αυτής. Τώρα ήξερε. Μπορούσε πλέον να πάρει την εκδίκηση που τόσο λαχταρούσε.

~~~~~~~~~~~~~~~™~~~~~~~~~~~~~~~
Σύντομο αυτό το κεφάλαιο... Ελπίζω όμως σύντομο και περιεκτικό