Πετώντας χωρίς φτερά

Κεφάλαιο 32

Κοιτουσε έξω από το μεγάλο παράθυρο της. Ήταν το μόνο που της επέτρεπαν να κάνει. Είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα και κανένας δεν ερχόταν στο δωμάτιο της πάρα μόνο για να της φέρουν φαγητό. Η πόλη εφριζε από ζωή. Όλα κυλουσαν στους φυσιολογικους τους ρυθμούς. Δεν υπήρχε ιδιωτική περιουσία. Στην πόλη ίσχυαν νέοι νόμοι που ευνουσαν την αλληλεγγύη και την αλληλοβοηθεια. Δεν είχε δει ούτε ένα παιδί. Αυτό ήταν παράξενο. Ήταν λες και οι άντρες είχαν χάσει την ικανότητα τους να αποκτούν παιδιά χωρίς εξωτερική βοήθεια. Καμία φορά την επισκεπτόταν και ο παράξενος άντρας, αλλά για άλλους σκοπούς πέρα από το να συζητήσουν. Έμενε μερικές ώρες και μετά έφευγε. Αυτές ήταν όλες οι κοινωνικές της επαφές. Αρκετές ώστε να μην τρελαθεί. Βαρέθηκε να κοιτάει έξω από το παράθυρο, ειχε συνηθίσει στο θέαμα. Κάθε μέρα έβλεπε την ίδια εικόνα, τα ίδια πρόσωπα το ίδιο τοπίο. Ξαφνικά συνειδητοποίησε κάτι. Αν όλα όσα έβλεπε έξω από το παράθυρο δεν ήταν αληθινά; Αν έβλεπε την ίδια επαναλαμβανόμενη ταινία; Συγκεντρωθηκε και με τη δύναμη του μυαλού της είδε το δωμάτιο όπως ακριβώς ήταν. Ένα κελί με κάμερες σε κάθε σημείο.
-Επιτέλους, κατάλαβες που βρίσκεσαι. Της είπε ο παράξενος άντρας.
-Γιατί με φυλακισατε;
-Δεν θα το έλεγα ακριβώς φυλακή.
-Πως θα το ονομάζες τότε;
-Δοκιμασία. Θέλαμε να δούμε αν είσαι έτοιμη.
-Ετοιμη για ποιο πράγμα;
-Έλα μαζί μου.
Τον ακολούθησε σαν πιστό σκυλάκι. Άραγε όλα τα βράδια που ερχόταν στο δωμάτιο της οι κάμερες εξακολουθούσαν να καταγράφουν; Δε  ήθελε ούτε να το σκέφτεται.
-Που πάμε;
-Είναι καιρός να γνωρίσεις κάποιον.
-Γιατί εγώ;
-Εσύ μόνο κατάφερες να επιστρέψεις.
-Ποιος είσαι;
-Αυτό δε μπορώ να στο αποκαλύψω.
-Γιατί;
-Δεν ήμουν ποτέ κανένας. Πάντα ακολουθούσα εντολές.
-Πρέπει όμως κάποια στιγμή να είχες όνομα.
-Είχα. Αλλά πάει πολύς καιρός από τότε.
-Δεν έχει σημασία...
-Εσύ θυμάσαι πως σε λένε;
-Η αλήθεια είναι πως όχι.
-Μόλις μου συστηθείς θα σου συστηθώ και γω
-Προς το παρόν όμως πως θα σε φωνάζω;
-Δεν θα χρειαστεί να με φωνάξεις. Θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να ξαναειδοθουμε.
Την άρπαξε από τη μέση της και την έχωσε στην αγκαλιά του. Τα έντονα πράσινα μάτια του πετούσαν φλόγες. Τη φίλησε σα να ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπε και μετά εξαφανιστηκε. Έμεινε έξω από μια πόρτα, πιο μεγάλη από τις προηγούμενες πόρτες που είχε δει. Με αποφασιστικοτητα έπιασε το πόμολο και άνοιξε τη θύρα. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο από ανθρώπους. Περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους. Στην άλλη άκρη του δωματίου καθόταν μια νεαρή κοπέλα και άκουγε τους ανθρώπους με προσοχή. Ήταν όμορφη και έμοιαζε πολύ με Εκείνον. Η όλη κατάσταση της θύμιζε μεσαίωνα, όταν ακόμα υπήρχαν βασιλείς. Η κοπέλα ήταν η βασίλισσα που ακούγε τους υπηκόους της. Μόνο οι δράκοι της έλειπαν για να συμπληρωθεί η εικόνα. Εξακολουθούσε να έχει μεγάλη φαντασία. Τουλάχιστον δεν είχε χάσει τη δημιουργικότητα της μαζί με τη μνήμη της. Ακόμα δεν είχε θυμηθεί τα πάντα. Μόνο κάποιες σκόρπιες εικόνες εμφανίζονταν στον ύπνο της. Όχι όμως αρκετές για να αποτελέσουν αναμνήσεις. Οι εικόνες αυτές μπορεί να ήταν απλώς αποκύημα της φαντασίας της αν και έμοιαζαν πολύ ρεαλιστικές. Τα όνειρα της πάντοτε ήταν περίεργα και πολλές φορές μάλιστα αποδεικνυονταν και προφητικά. Αυτή τη φορά όμως τίποτα δε θα μπορούσε να την προετοιμάσει για τη σημερινή μέρα και για το τι θα ακολουθούσε. Πήρε θέση στην ουρά και απλώς περίμενε. Όταν ήρθε επιτέλους η σειρά της είχε βραδιάσει και όλο το σώμα της πονούσε από την ορθοστασία. Αχ και να ήταν ακόμα αερικό. Τι σκέφτηκε μόλις τώρα; Αυτο ήταν σίγουρα ανάμνηση. Δεν πρόλαβε να το συνειδητοποίησει καθώς η νεαρή κοπέλα της μίλησε.
-Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω μαμά...

~~~~~~~~~~~~~~~™~~~~~~~~~~~~~~~
Άλλη μια σημαντική συνάντηση... Πολλές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν...