Πετώντας χωρίς φτερά

Κεφάλαιο 16

-Νομιζω πρέπει να ξανασυζητησουμε για το θέμα του γάμου.
-Δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε.
- Μα τα δεδομένα έχουν αλλάξει.
-Τίποτα δεν έχει αλλάξει.
-Είσαι σίγουρη;
-Ναι.
-Τότε πως εξηγείς την ξαφνική λιποθυμία σου;
-Υπερκόπωση.
-Υπερκόπωση από τι;
-Από τα πολλά ταξίδια... Τις μετακινήσεις.
-Μόλις λιποθύμησες σε πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο.
-Τι έχω; Πρέπει να ανησυχισω;
-Μπορεί.
-Μιλά ξεκάθαρα σε παρακαλώ.
-Είσαι έγκυος.
-Μα πως; -Θες να σου περιγράψω το πως έγινε;
-Θέλω να πω δεν θυμάμαι να πήγα στο νοσοκομείο, άλλωστε πάντα παίρναμε προφυλάξεις.
-Όχι την πρώτη φορά... Στο νοσοκομείο ήσουν όλη την ώρα αναίσθητη. Και δεν με είχες προειδοποίησει καν. Ξέρεις πως ένιωσα όταν το έμαθα;
-Πραγματικά δεν είχα ιδέα...
-Λοιπόν τι λες;
-Σχετικά με ποιο πράγμα. -Μην κάνεις πως δεν καταλαβαινεις.
-Επανέλαβε μου σε παρακαλώ την ερώτηση.
-Θα γίνεις γυναίκα μου; -Μπορώ να απαντήσω αρνητικά;
-Δεν μπορώ να σε αναγκάσω να κάνεις κάτι που δεν θέλεις.
-Θέλω.
-Τι ακριβώς θέλεις;
-Να σε παντρευτώ.
-Είσαι σίγουρη;
-Ναι... Είμαι...
Η τελετή ήταν απλή, λιτή και απέριττη. Θα ήθελε να γίνει σε ένα ερημικό εκκλησάκι κοντά στη θάλασσα με θέα το ηλιοβασίλεμα. Αλλά και το δημαρχείο ήταν αρκετά καλό ως κτήριο. Φορούσε ένα μακρύ αλλά απλό λευκό φόρεμα. Εκείνος είχε αγοράσει ένα πανάκριβο κουστούμι ειδικά γι αυτήν την περίσταση. Έλαμπε ολόκληρος και της μετέδιδε ένα κύμα, μια αίσθηση ηρεμίας που την κατησυχαζε. Όχι όμως τελείως. Μπορεί να ανησυχούσε τόσο πολύ λόγω της εγκυμοσύνης της. Ίσως και λόγω των ασχημων αναμνήσεων που είχε από τον προηγούμενο της γάμο. Αυτο βέβαια ανήκε στο μακρινό πλέον παρελθόν. Τώρα ήταν με κεινον και ήταν καλά μαζί. Η τελετή ήταν σύντομη αλλά της φάνηκε να διαρκεί αιώνες. Η περίοδος που ήταν ελεύθερη, έστω και για λίγο, είχε περάσει για τα καλά. Τώρα που το ξανασκεφτόταν ποτέ της δεν ήταν ελεύθερη. Πρώτα είχε τους γονείς της στο πλευρό της, μετά τον πρώην άντρα της και τώρα Εκείνον. Λυπόταν που δεν ήταν οι γονείς της παρόντες ούτε και σε αυτό της το γάμο. Είχε ανάγκη να ακούσει τη γνώμη τους για Εκείνον. Ήξερε πως θα την υποστήριζαν όποια και να ήταν η απόφαση της. Ήταν όμως σίγουρα σωστή η απόφαση που πήρε; Μόνο ο χρόνος θα έδειχνε. Και το να αγχώνεται δεν της έκανε καλό. Αγχωνόταν και με το θέμα του μωρού. Δεν ήταν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Βασικά ποτέ δεν θα ήταν έτοιμη. Δεν ήταν γεννημένη για να γίνει μητέρα. Το να αναθρέψει ένα παιδί, μια αθώα ψυχούλα της φαινόταν ακατόρθωτο. Αλλά είχε εμπιστοσύνη σε Εκείνον. Ήταν σίγουρη ότι θα γινόταν καταπληκτικός πατέρας. Η τελετή του γάμου είχε φθάσει στο τέλος της. Κοίταξε τη βέρα που κοσμούσε το χέρι της. Πανάκριβη και αστραφτερή. Μετά κοίταξε Εκείνον στα μάτια. Έλαμπαν από ενθουσιασμό και ικανοποίηση; Δεν μπορούσε να καταλάβει τι έκρυβε εκείνο το βλέμμα. Πάντως ότι και να έκρυβε, ήταν κάτι καλό. Του χαμογέλασε και κρατώντας του το χέρι βγήκαν από την αίθουσα. Ήταν πλέον παντρεμένη γυναίκα. Το ερώτημα ήταν για πόσο ακόμα…

~~~~~~~~~~~~~~~™~~~~~~~~~~~~~~~
Θα χωρίσουν δηλαδή; Κάτι έχει στο μυαλό της αλλά τι;