Πετώντας χωρίς φτερά

Κεφάλαιο 27

Ήταν σα να έβλεπε για πρώτη φορά τα παιδιά της. Τόσο όμορφα και έξυπνα. Και τα δύο είχαν μακριά κατάμαυρα μαλλιά με μερικές μπούκλες που ταίριαζαν πολύ με τα προσωπάκια τους. Ο Άρης έπρεπε να μοιάζει με κορίτσι όπως και δήποτε. Η Άρτεμις είχε ήδη αρχίσει να αποκτά καμπύλες. Αυτή ήταν ίσως η μόνη διαφορά στην εμφάνιση τους, εκτός φυσικά από το φύλο τους. Κάτι όμως δεν της φαινόταν σωστό. Τα δίδυμα στέκονταν ακίνητα, σα να ήταν κούκλες και Εκείνος δεν ήταν μαζί τους. Τότε ξύπνησε. Το δωμάτιο ήταν άδειο. Είχαν εξαφανιστεί. Είχε μείνει μόνη της παρέα με την κοπέλα στη δεξαμενή. Είχε ένα προαίσθημα ότι το διαστημικό σκάφος είχε επιστρέψει στον προορισμό από όπου είχε ξεκινήσει. Αυτή τη φορά με δύο νέους επιβάτες. Πλησίασε την κοπέλα και άγγιξε την παγωμένη δεξαμενή. Το γυαλί άρχισε να συσπάτε κάτω από την παλάμη της. Την επόμενη στιγμή βρισκόταν μέσα στη δεξαμενή δίπλα από την κοπέλα. Μπορούσε να δει τα πάντα. Ακόμα και τη μικρότερη λεπτομέρεια της πόλης. Στο σπίτι επικρατούσε αναταραχή. Όλες είχαν δει Εκείνον να οδηγεί δύο παιδιά στο σκάφος. Το γεγονός ότι εκείνη δεν ήταν μαζί τους, τις είχε κάνει να ανησυχήσουν. Ήξεραν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει μόνα τους τα δίδυμα. Είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι εκείνη ήταν νεκρή. Δίπλα της η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της. Ήταν πολύ πιο όμορφή, από όσο περίμενε. Της χαμογέλασε και της έκλεισε το μάτι. Πριν προλάβει να αντιδράσει η κοπέλα είχε βγει από τη δεξαμενή, παραχωρώντας τη θέση της σε εκείνη. Προσπάθησε να την ακολουθήσει αλλά η δεξαμενή δεν την άφηνε. Καλώδια με μυτερές άκρες καρφώθηκαν στο σώμα της. ο πόνος δεν την άφηνε να κουνηθεί. Τα μάτια της μόνο παρέμεναν ανοιχτά και αυτά όμως σύντομα θα έκλειναν. Παρακολούθησε την Ήρα να ντύνεται και να φεύγει από το δωμάτιο. Δεν χρειαζόταν να την αποχαιρετήσει. Πλέον ήταν φυλακισμένη για τα καλά.. Ήταν η μόνη που θα μπορούσε να πάρει τη θέση της Ήρας και είχε πέσει μέσα στην παγίδα. Σύντομα γύρω της επικράτησε σκοτάδι. Πρώτη φορά στη ζωή της αντίκριζε τόσο απόλυτο σκοτάδι, χωρίς ίχνος φωτός. Ήδη ένιωθε η ενέργεια της να την εγκαταλείπει. Ήταν μόνη της, ολομόναχη με τις σκέψεις της και εντελώς αβοήθητη. Ακόμα και αν την έβρισκαν δε θα μπορούσαν να την απελευθερώσουν. Έπρεπε μόνη της να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει. Τότε μόνο αντιλήφθηκε πως κάποιος προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί της μέσω της σκέψης. Κατέβασε τις αντιστάσεις της και τότε μια μελωδική φωνή πλημύρισε το κεφάλι της.
-Πρέπει να είσαι η καινούρια Ήρα.
-Ποιος είσαι; Τι εννοείς με αυτό;
-Είμαι το άλλο σου μισό.
-Δεν έχω άλλο μισό.
-Απέκτησες με την επιλογή σου να πάρεις τη θέση της Ήρας.
-Τι θέλεις από μένα;
-Αυτό που η προηγούμενη Ήρα δεν κατάφερε να κάνε
-Δηλαδή;
-Να με απελευθερώσει. Να μας απελευθερώσει.
-Πώς;
-Υπάρχει μόνο ένας τρόπος και όχι ανώδυνος.
-Δε φοβάμαι τον πόνο.
-Πρέπει το υγρό της δεξαμενής στην οποία βρίσκεσαι να αντικατασταθεί με αίμα.
-Μα θα πεθάνω.
-Ναι, αλλά θα ξαναγεννηθείς.
-Πώς θα γεμίσω τη δεξαμενή με αίμα;
- Έχεις κάτι κοφτερό μαζί σου; Ότιδήποτε;
Ένιωσε το στιλέτο της πάνω στο αριστερό της πόδι.
-Ναι έχω.
-Τέλεια. Άκου τι πρέπει να κάνεις.

~~~~~~~~~~~~~~~™~~~~~~~~~~~~~~~
Βοήθεια από εκεί που δεν το περίμενε. Ένας από μηχανής θεός...