Πετώντας χωρίς φτερά

Κεφάλαιο 37

Η πόλη που αντίκριζε μπροστά της δεν είχε καμία σχέση με την προηγούμενη πόλη που είχε δει και μείνει. Τα πάντα γύρω της είχαν μια πράσινη απόχρωση. Από ανοικτό πράσινο σε πολύ σκούρο. Το μάτι ξεκουραζοταν με τέτοια απαλά χρώματα. Κάτι όμως την έκανε να βρίσκεται σε κατάσταση επαγρύπνησης. Όλα ήταν πολύ ήρεμα και ήσυχα. Παραπάνω από το φυσιολογικό. Αντί για ανθρώπους στα στενάκια της πόλης έβλεπε δέντρα. Χιλιάδες δέντρα, από μικρά έλατα μέχρι κυπαρίσσια. Ο Ορφέας ήταν στο πλευρό της. Δεν είχαν προλάβει να συζητήσουν παραπάνω καθώς η διαδρομή αποδείχτηκε συντομότερη από οσο ανέμεναν. Παρακολουθουσαν με προσοχή τα κτίρια. Δεν υπήρχαν παράθυρα, μόνο μικρές πόρτες. Δε θα της έκανε εντύπωση ακόμα και αν δεν υπήρχαν πόρτες και οι άνθρωποι διακτινιζονταν για να μπουν στο εσωτερικό του σπιτιού τους. Κεντρικό κτίριο δεν υπήρχε. Οπότε η διοίκηση γινόταν από κάποιο άλλο σημείο. Ακούστηκε ένας διαπεραστικό ήχος και οι δρόμοι πλυμμηρισαν από ετοιμοπολεμους κατοίκους. Είχαν ξεπηδήσει μέσα από τα δέντρα. Όπως καταλαβαίνε τώρα το σχέδιο υπεράσπισης της πόλης ήταν απλό. Κανένας κάτοικος στους δρόμους. Όλοι ήταν κρυμμένοι σε κάποιο σημείο της πόλης. Έτσι όσοι περπατούσαν ανέμελοι στο δρόμο ήταν εχθροί. Αποτελεσματικοτατος τρόπος για να εντοπίσουν ξένους με κακές προθέσεις. Οι αντίπαλοι τους ήταν γρήγοροι αλλά όχι τόσο γρήγοροι όσο ήταν εκείνη. Θα μπορούσε να τους σκοτώσει όλους με μια κίνηση. Αλλά δεν ήθελε κάτι τέτοιο τουλάχιστον όχι ακόμα. Έτσι απλώς τους τραυμάτισε καθιστώντας τους ανίκανους να πολεμήσουν. Όταν πια εκείνη και ο Ορφέας έμειναν οι μόνοι που ήταν όρθιοι ένα παιδάκι τους πλησίασε.
-Ο αρχηγός μας θέλει να σας δει.
-Και μεις θέλουμε να του μιλήσουμε.
-Πολύ ωραία. Θα σας παρακαλούσα να αφήσετε όλα τα όπλα σας εδώ.
-Και αν μας οδηγήσεις σε παγίδα.
-Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε την ασφάλεια του αρχηγού. Δεχτείτε τους όρους αλλιώς φύγετε.

Ακολούθησαν το παιδάκι αφού έκαναν ότι τους είπε. Φυσικά εκείνο δεν ήξερε τις ικανότητες της. Μπορούσε να διαλύσει τα πάντα δύο πέρασμα της μόνο με ένα νεύμα της. Αυτό όμως δεν θα το αποκάλυπτε. Μερικά πράγματα ήταν καλύτερο να μείνουν μυστικά.
Το παιδί τους οδήγησε σε μια μεσαίου μεγέθους αίθουσα. Οι τοίχοι ήταν κατακοκκινοι κάνοντας σημαντική αντίθεση με τα χρώματα της υπόλοιπης πόλης.
Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχε ένα τραπέζι του μπιλιάρδου. Ενας άντρας ήταν αφοσιωμένος στο παιχνίδι του. Δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται ότι τέσσερα ματιά παρακολουθουσαν την κάθε του κίνηση. Όταν τελείωσε με την παρτίδα του μπιλιάρδου, τους κάρφωσε με το βλέμμα του. Ένα βλέμμα γεμάτο μίσος και απαιχθια. Όταν όμως μίλησε τίποτα στον τόνο της φωνής του δε φανερώνε θυμό. Αντιθέτως η φωνή του ήταν απαλή και ήρεμη. Πρέπει να είχε τρομερή αυτοσυγκρατηση.

-Ποιοι είστε εσείς; Περίμενα να αντικρίσω κάποιους άλλους.

Δεν έμοιαζε καθόλου με την αδερφή του. Τα μαλλιά του ήταν κατάμαυρα και κυμματιστα. Τα μάτια του είχαν σκουρινει και είχαν αποκτήσει μια σκούρα μπλε απόχρωση κοντά στο μαύρο. Στα μάτια του αντανακλοταν το κόκκινο των τοίχων δίνοντας τους την αίσθηση ότι τα μάτια του πετούσαν φλόγες. Έμοιαζε τόσο πολύ με εκείνην πριν αλλάξει. Πριν γίνει αυτή που ήταν τώρα.
-Εσύ είσαι ο Άρης;
-Ναι, πως ξέρεις το όνομα μου; Ούτε οι στρατηγοί μου δεν ξέρουν αυτή την πληροφορία.
-Το ξέρω γιατί είμαι η μητέρα σου...

~~~~~~~~~~~~~~~™~~~~~~~~~~~~~~~
Η ιστορία αρχίζει νομίζω να κουράζει. Λίγη υπομονή ακόμα. Το τέλος πλησιάζει...