Challenge yourself/ niall horan

11. Poproś sąsiada !

SOPHIA

Dziś Luke miał porozmawiać z przyjacielem lub przyjaciółką Nialla. Wybrałam jego, bo był mi najbliższy. Znałam go od urodzenia. Ciekawa jestem, z kim się on zadaje i kogo wybierze na spotkanie. Może to będzie jakiś nieprzyzwoity człowiek ? A jak coś zrobi Lukowi ? Nie chcę, aby stała mu się krzywda. A może lepiej kogoś innego wybrać ? Nie, lepiej nie. On jest najmniejszą pierdołą z nad wszystkich. Zostało mu około 30 minut do wyjścia. Nie mogłam z nim iść. Zostanę tu i zapewne będę oglądać filmy tucząc się żelkami. Z tego co wiem w domu zostaje też Tay. Cheryl oraz Sarah poszły kupić nową sukienkę na imprezę organizowaną przez Noaha. Lou i Simon mieli im doradzać. Zdziwiliśmy się trochę, ze nas wszystkich zaprosił, ponieważ kolegowaliśmy się w podstawówce, a pózniej nie utrzymywaliśmy kontaktu. Jednak miło, ze pamięta o nas i idziemy na nią wszyscy.
Luke ubrał czarne spodnie z dziurami i koszulkę na krótki rękaw z Vansa. Założył szybko trampki i wyszedł w stronę baru. Zawołałam do salonu Taylor i usiadłyśmy przed telewizorem zamawiając maka. Po chwili oglądaliśmy już "Dunkirk" i zapychałyśmy się Wrapami i frytkami. Nagle stała się straszna ciemność. Próbowałam włączyć tv i światło, ale nic nie działało. Pięknie. Wywaliło korki. Zawołałam przyjaciółkę , która coś sprawdzała.
- Tayyyy!!!wywaliło korki!! Co robimy ?
- zadzwoń do Luka, Simona albo Louisa! Ja nie mam pojęcia jak to naprawić !
- przecież Lukasa nie ma ! Dzwonię do Lilo!
- dobraaaa !
Jakoś po ciemku udało mi się dostać do telefonu. Próbuje go włączyć, a tu nic. Nie wierze po prostu.
- kurde, rozładował się!- wrzeszczę do Tay, choć jest jakieś 3 metry ode mnie.
- super. Po prostu super. Mój też. No i co robimy ?
- idę poprosić może jakiegoś sąsiada. Ten młody może się zna na tym.
- nie wiem czy jest w mieszkaniu. On jest tam naprawdę rzadko. Tylko przychodzi spać lub nie wychodzi wcale. Widziałam go tylko raz jak na razie.
- Dobra tam, można zobaczyć. Pójdziesz czy mam ja iść ?
- No mogę ja, a ty jakieś świeczki zapal czy coś.
- dobra. Jeśli je znajdę.
- dobra. Idę do niego, a jak nie to czekamy na Luka. Trudno.
Było ciemno na korytarzu, ale zdarzyłam przyzwyczaić się do tego. Niepewnie weszłam na schody i oczywiście nie obyło się bez przewrotki. Zaryłam głową o barierkę i poczułam na dłoni jak sączy mi się krew. Nie było mi słabo, niedobrze, ani nic z tych rzeczy, czyli nic poważnego. Nawet mnie nie bolało. Zapukałam do drzwi, ale otworzył mi jakiś dziwny młody chłopak z wielkimi okularami przeciwsłonecznymi, czapce z daszkiem, aparatem na zęby i ogrodniczkach. Nawet nie wiedziałam, że są ogrodniczki dla chłopaków, ale okej. Ja nie wyglądałam lepiej: rozbite czoło i przyłożona ręka do kompletu, bo krew nadal leciała i spodenki Simona razem z koszulką w kwiatki to tak niezbyt fajnie wyglądało.
- Umm... mógłbyś pomóc nas naprawić korki, bo rozwaliło nam nagle, a ja i moja przyjaciółka nie umiemy. - zawstydził się, bo pewnie wygłupiał się z kimś w pokoju (sądząc po głosach z pomieszczenia) i stoi ubrany tak a nie inaczej przed dziewczyną z krwawiącym czołem proszącą o pomoc z korkami.
- nic ci nie jest ? Może zawiozę cię ja pogotowie ? Albo do lekarza ? Wody ? Usiąść chcesz ? Wszystko okej ? - zadał serie pytań, nie odpowiadając na moje.
- dzięki za troskę, ale ze mną wszystko okej. To znaczy tak myśle. Ewentualnie plaster.
- okej, okej juz pędzę. Usiądź i zaczekaj.
- dziękuje, spokojnie.
Slyszałam jak rozmawiał z kimś o mnie , ale nic ważnego. Przyszedł z opakowaniem i założył mi plaster.
- dzięki wielkie. Na korytarzu tez jest zepsute światło i wywaliłam sie na schodach. Nic nowego...
- nic się nie stało. Mam tak wiele razy. Idziemy naprawić te korki ?
- jasne. - odpowiedziałam. To był chyba juz inny sąsiad... Napewno. Było widać, że mnie nie poznaje. A może to przez te wszystkie różnice między moim wyglądem z dnia na dzień innym albo światło. Nie wiem. Trudno. Zaprowadziłam go do nas, a on szybko i sprawnie naprawił szkodę. Nie miałam pojęcia, co on robi i nigdy bym tego nie umiała powtórzyć sama, ale ważne, że mamy prąd. Podziękowaliśmy i zajęliśmy się oglądaniem tv.

LUKE:
Sophia powiedziała mi, że wybrała mnie, abym poszedł na spotkanie z kimś z otoczenia Nialla. Nie wiedziałem, czego się spodziewać, ale przecież nie jestem mięczak i pójdę. Dla niej zrobiłbym wszystko i wiem, że ona dla dla mnie też. Poszedłem do baru i zauważyłem ładną dziewczynę przy stoliku. Reszta była w starszym wieku, wiec to raczej nie towarzysze Nialla. Usiadłem obok niej i zacząłem:
- siema, jestem Lukas, przyjaciel Sophi.
- ja od Nialla. Nicole jestem. A i cześć tak w ogóle.
- a więc... powiesz mi coś o nim?
- miał trudną przeszłość, nigdy nie było mu łatwo. Jest z domu dziecka, ma siostrę, ale zawsze jest uśmiechnięty i zabawny. Miał głupią dziewczynę, która wykorzystuje go do teraz. Musiał przez nią zrezygnować ze swojego największego marzenia, które mu się spełniło. To był dla niego cios, ale nie miał wyboru. Tak z wyglądu to mega przystojny i naprawdę utalentowany. Umie perfekcyjnie grać na gitarze i cudownie śpiewać. Ma ogromne serce. A jak z Soph?
- Tez nie miała łatwo. Jej brat ją nękał i zawsze była najgorsza według jej rodziców. Ma kilku najlepszych przyjaciół i jesteśmy dla niej jak rodzina. Myśle, że jest ładną, zabawną dziewczyną i napewno ma ogromne i szlachetne serce. Jest mega człowiekiem. I współczuję Niallowi. Juz po twoich słowach wierzę, że to dobra istota.
- szkoda mi dziewczyny. Widać od razu, że porządna. Dogadaliby się z Niallem. - odpowiedziała Nicole. Jej oczy świeciły się z zielonym przebłyskiem, a brązowe włosy układały się w ładnego koka. Usta miały naturalny, piękny, czerwony kolor. Na jej ciele układała się zielona, zwiewna sukienka. Mój brzuch zaczął przewracać fikołki i poczułem jak rumienie się na policzkach. Kurde, tylko nie to. Nie lubię się zakochiwać, bo zawsze zostaje zraniony. Nie chce więcej cierpieć przez dziewczyny.
- a u ciebie co tam ?- nagle po ciszy Nicole zadała mi pytanie.
- em... to znaczy... wszystko ok, chyba. - jaka totalna wtopa.
- a czemu ? Coś się stało ?- przestraszyła się trochę.
- nie , to znaczy. Coś mi się przypomniało. Nic takiego.- skłamałem.
- ymm... okej, ale jak coś to mów. Od teraz jesteśmy nowymi kolegami. - zdziwiła mnie tym wyznaniem, bo byłem pewny, że po tym spotkaniu zerwie kontakt. Cieszyłem się tak bardzo, że aż sam siebie zdziwiłem.
- to może zapisz mój numer. - podała mi telefon, a ja wpisałem cyferki. Chyba dobrze, ale nie wiem na 100 procent.
- To ja już pójdę. Pa Luke.
- do zobaczenia Nicole. -odpowiedziałem i wrzuciłem jej do torebki notes od Sophi.
Zwróciłem się ku kierunku mieszkania i już byłem ulicę od baru, kiedy przypomniało mi się, że pomyliłem ostatnią cyferkę. Cholera no. Nigdy mi się nic nie uda w życiu.
------------------------------------------------------
Siemano. Jak widzicie rozdział dodany wcześniej niż zamierzałam. Było to mega trudne, bo mój wolny czas ogranicza się na minimum na kolonii. Następny rozdział 22.07 lub 23.07.
Love, Gosia xx