İyi Ki Geçtiler

21. Bölüm

"Haydi Ef çıkmıyor muyuz ?"

Hakan'ın sesiyle son kez saçlarımı geriye atıp kendime baktım. Hala toparlayabilmiş değildim. Ama kızların ısrarı üzerine maskara ve dudak rengi bir ruj kullanarak makyaj yapmıştım. Eda Emine'ye sulu bir öpücük kondurup odadan çıkınca bende hemen peşinden çıktım. Daha sonra geri dönüp Emine'ye sarıldım o sırada kulağıma fısıldadı.

"Herkes senin Hakan Ağabey ile mutlu olacağına inanıyor. Yinede kendin bilirsin ama denemelisin Abla."

Dudaklarımı büzüp düşünüyor gibi yaptım. Daha sonra sahte bir kızgınlıkla kaşlarımı çattım.

"Bana bak ufak-lı"

"Haydi Ef!"

Konuşmamı kesen Hakan'ın yine sabırsızca bağırması olmuştu. Emine'yi geride bırakıp koşarak odadan çıktım.

"Sen akşama görürsün bücür "

Sonunda apartmandan inip araçlara yerleşmiştik. Önceliğimiz neresi kim nereye gidecek bilmiyordum. Kendimi Hakan'ın aracına atıp ilerlemesini seyrettim.

"Nereye gidiyoruz neden sormadın ?"

Dudak büküp bilmiyorum dedim. Gülümsedi. Gülüş sesini duyunca kafamı kaldırıp yüzüne baktım. Yaralar tamamen gitmiş bebek suratı yine ışıl ışıldı. Yüzündeki gülümseme silinince yüzü eski haline dönmüş donuk bir ifade ile yolu takip ediyordu. Bunu fırsat bilip onu incelemeye devam ettim. Aracı durdurup bana döndü. O sırada bende onu incelemeyi kesip geldiğimiz yere baktım. O anda beynimdeki uğultular ses düzeyini arttırdı. Nefesimin sıkıştığı tüm araçta hissedildi. Kanım dondu. Vücudum kaskatı kesildi. Lise. Ela Gözü dolu dolu hatrıma getiren yer. Evet daha öncesinde defalarca kez kendimi burada bulduğum doğrudur. Ama yeni başlangıçlara karar verdikten sonra burada olmak korkuttu beni. Eskisi gibi olmaktan. Yanımdaki adamı yarı yolda bırakmaktan korktum..

"Haydi inmeyecek misin ?"

Kafasımı olumsuz anlamda sallayıp bedenimi saran emniyet kemerime sıkıca tutundum.

"Hakan ben "

O sırada kemeri kavradığım elimin üstünde onun elini hissedince gözlerimi okul bahçesinde bizi bekleyen arkadaşlarımızdan çekip ona çevirdim. Gülümsüyordu. Onun gülümsemesi sanki her şeyi güzel kılıyordu.

"Biliyorum. Burada olmak seni korkutuyor. Ama korkularımızın üstüne gitmeliyiz Ef. "

İlk defa uzun uzun baktım gözlerinin içine korkmadan çekinmeden. Bendeki yeri bambaşka olan adamın...

"Hem bu korkunun sonunda muhteşem bir şey var. Senden tek bir şey istiyorum."

"Neymiş o ?"

"Kendini kısa bir süre bana bırak. Seni yönlendirmeme izin ver ."

Uzun bekleyişin ardından kemeri açıp araçtan inince sanki derin bir nefes aldığını duydum hemen ardımdan kendisi de inip yanıma geldi. Okul bahçesini bir süre inceledim. Kızlarla oturup gülmekten karnımızın ağrıdığı banka. Yiğit'le Alya'nın tanıştığı banka. Ela Göz ile o kızı sarılırken gördüğüm köşeye baktım. Uzun uzun hemde. Sonra deli gibi kar topu savaşı yaptığımız, 29 Ekim'i güle oynaya kutladığımız anlara gittim. Ela Gözü buraya gömmeye gelmiş gibi bir duygusallık vardı üzerimde. Her yolu deneyip başaramadığım, artık yorulduğum aşkı burada uğurlamak en doğrusuydu. Her şeyin başladığı yerde bitirmek. O sırada omzumda bir el hissettim. Alya sanki benim düşüncelerimi okumuş acımı hissetmiş gibiydi. Ona gülümsedim.

"Burada ne çılgınlıklar yaptık biz koray bir bilsen "

Deyiverdi Eda. Sanki ben hariç herkes beni düşünüyor gibiydi.