Rollercoaster (voltooid)

Hoofdstuk 35

"Auw! Kijk toch eens een beetje uit!" Fluister ik naar Barend. "Ik doe wel wat voorzichtiger maar dan moet je nu wel stil zijn!" Sist Barend mij toe.
Je zult het vast niet geloven, maar ik zit hier dus in een grote koffer. Helemaal opgevouwen en super oncomfortabel. Barend trekt de koffer, waar ik dus in zit, achter zich aan en hij wil nog wel eens vergeten dat er een mens van vlees en bloed in zit, waardoor hij mij net met veel vaart over een hobbel trok. Ik voel de blauwe plekken al opkomen en bedenk me of ik hier nog onderuit kan komen. Jammer genoeg niet, want ik voel de koffer stoppen en hoor Barend aankloppen. We hadden afgesproken dat hij zei dat zijn vrouw boos op het was en dat hij vannacht beter in het pretpark kon slapen. Hopelijk heeft Martin daar begrip voor, anders heb en we een probleem. Ik hoor de deur open gaan en Barend begint uit te leggen wat hij hier nog zo laat doet. Als hij naar binnen word gelaten kan ik wel een meter in de lucht springen. Yes! We zijn binnen.

Zodra Barend op zijn werkkamer is, waar de bank staat waar hij vannacht gaat overnachten. Ritst hij de tas open en ik haal overdreven adem. "Ik dacht dat ik zou sterven in die koffer!" Zeg ik nep geschokt en stap de koffer uit. Wanneer ik mijn benen strek voel ik een brandende pijn, maar gelukkig trekt die snel weg.
Ik heb geen tijd om uit te rusten, want stap 2 gaat al in werking: zoek Eric.

Martin is een uur geleden naar huis gegaan, het leek wel eeuwig te duren! Hij drukte Barend nog op het hart dat als hij ook maar iets stuk maakte hij hem hoogstpersoonlijk zal ontslaan.
Nu sluip ik door de gangen van verdieping een, rekening houdend met de camera's. Gelukkig zijn het er niet veel en ik weet ze te ontwijken. Ik kom aan bij de eerste deur en maar hem open met de sleutelbos die ik van Barend heb gekregen. Hij heeft op elke sleutel een nummertje geplakt zodat ik weet voor welke deur ze zijn. Dat kost weer minder tijd. Zodra de deur open is werp ik vlug een blik naar binnen, geen Eric... Wat er wel ligt is een grote stapel eenhoornknuffels. Waar zou dat nou weer voor zijn?! Met een frons op mijn voor hooft loop ik naar de volgende deur, maar ook daar blijkt Eric niet te zijn. Jippie... als dit zo door gaat vind ik hem al helemaal niet! Het zijn namelijk een stuk of twintig deuren. Ook achter de volgende drie deuren is geen Eric te bekennen.