Rollercoaster (voltooid)

Hoofdstuk 9

Als het eerste uur voorbij is rommelt mijn maag verschrikkelijk. Wanhopig zoek ik naar wat geld, maar blijkt ook een nutteloos werk te zijn. Verslagen ga ik op mijn vaste plekje naast de prullenbak zitten en zoek wat afleiding op mijn telefoon. "Moet je niet wat eten?" vraagt een stem voor me. Ik kijk op en zie dat het Eric is. "Ik heb niks bij me.." zeg ik ongemakkelijk terug. Ik zie hem zoeken in zijn tas en even later steekt hij een koek mijn richting in, "Van het huis!" zegt hij met een sexy glimlacht je. Ik bedank hem en begin dan gulzig te eten. Terwijl ik aan het nagenieten ben van Erics koek komt hij naast me zitten (HIJ!). "Zit je hier altijd alleen?" vraagt hij aan me. Iets in zijn stem klink er ongerust, ook zijn ogen staan serieus. Wacht een even?! Zijn ogen?! Hij was het! Hij was de jongen die mijn redde van Carla! Even weet ik niet meer wat ik moet zeggen. Hij kijkt me vragend aan. Ik sta op en loop zo maar ineens weg.

Waarom ben ik zo'n sukkel?! Waarom loop ik weg bij de knapste hunk van de school terwijl hij ook nog een mijn leven heeft gered!!(soortvan..). Ik kan mezelf nu wel voor mijn kop slaan!!
Vol van schaamte sta ik voor mijn kluisjes, als ik die bekende stem weer hoor. "Wat is er aan de hand? Waarom
liep je zomaar weg?" Ik kijk naar mijn tenen. "Jij was het.." zeg ik op een fluister toon. Nu is hij ook stil. Als ik opkijk kijkt hij me recht aan. "Waarom hielp je me?" vraag ik dan. Hij lijkt verrast door die vraag. Ik trek mijn wenkbrauw op als ik geen antwoord krijg. "Ik zag dat je hulp nodig had en ik dacht, vrienden helpen elkaar." Ik hoor aan zijn stem dat hij liegt, maar voordat ik nog iets kan vragen loopt hij weg. "Tot zo in de les," roep ik hem nog na, maar ik krijg geen reactie. Eric loopt verder.

De volgende les ben ik al vroeg in het lokaal. Ik wil weten waarom hij me hielp? En waarom hij zei dat ik van hem ben? nee, niet te opdringerig zijn, ik vraag hem pas over die uitspraak als hij zich meer voor me opent.
Ik zie Eric in de deuropening staan, vol verwachting kijk ik heb aan, hij kijkt niet terug. Tot mijn grote verbazing loopt hij naar een andere plek. En laat mij alleen achter, alles is weer zoals eerst, net alsof ik niet besta. Een keer ontmoeten onze blikken elkaar, maar hij kijkt meteen weer weg. Ik ben bang dat ik weer voor goed alleen zit.