Rollercoaster (voltooid)

Hoofdstuk 31

Twee maanden?! Hoe kan ik nou weer twee maanden weg zijn geweest? Het voelde als nog geen twee weken! Moeizaam ga ik rechtop zitten maar met een geschrokken gezicht zegt mijn moeder dat ik meteen weer moet gaan liggen. Koppig blijf ik zitten, omdat ik weet, door Martin, dat ik nu ongeveer wel ben genezen van wat ik had, dus dat ik me er geen zorgen over hoef te maken. Mijn moeder zucht. "We moeten je hier weg krijgen voordat de dokters er achter komen dat je al genezen bent en vragen gaan stellen. Ik sta op trek mijn schoenen aan en pak mijn jas. "Let's go," zeg ik opgewekt. Ik ben blij omdat ik vrij ben, omdat ik niet meer bang hoef te zijn en vooral omdat Martin me nu geen pijn meer kan doen. Maar die van binnen ben ik ook verdrietig, ik mis Eric. Meteen zet ik die gedachte uit mijn hoofd, ik moet niet meer aan het denken, hij heeft me verraden. Zwijgend loop ik achter mijn moeder aan en als we buiten zijn zie ik de Fort Fiesta al staan. Een lelijk ding als je het mij vraagt, maar mijn moeder vind hem prachtig. Dat ding is trouwens ook de reden dat ik altijd fiets naar school. Ik zou er nog niet eens dood in gevonden willen worden. Op een langzaam tempo rijden we door de smalle weggetjes en uiteindelijk komen we aan bij ons huis, waar in blijkbaar dus twee maanden niet ben geweest. Zodra ik over de drempel sta springt mijn zusje me in de armen. Ik gniffel omdat mijn zusje meestal als ik haar een knuffel wou geven, een vies gezicht trok en schreeuwde dat ik die vieze bacillen maar bij me moest houden. "Ik haat je niet hoor.." snikt ze bijna onverstaanbaar. Maar als ik haar wat dichter tegen me aan trek duwt ze me weg en zeg dat we ook weer niet zo close zijn. Daarmee loopt ze de kamer uit en alleen ik en mijn moeder blijven achter. "Mam, ik denk dat we moeten verhuizen, en snel!" mijn moeder schrikt op uit haar gedachten en knikt. Ze mompelt nog een paar dingen over huur en een makelaars bureau en loopt dan ook de kamer uit. Ze stelt geen vragen over wat er met me is gebeurd, misschien weet ze het al? Of misschien denkt ze dat het haar anders te veel word? Ik weet het niet. Eigenlijk heb ik ook helemaal geen zin om er over te praten en loot stilletjes de trap op naar mijn kamer.