Hoofdstuk 17

41 7 0
                                    

De hele les zegt Eric niks meer, klootzak. Als de bel gaat been ik boos het lokaal uit. De gangen zijn leeg, ik ben de enige die er rondloopt. Ik hoor voetstappen achter me. Ze versnellen, ze komen dichterbij... Een arm om mijn middel en dan twee bezorgde ogen die mij aankijken. Ik weet niet wat het is met die blik, maar ik weet het zeker, ik ben verlieft! Voor ik het weet drukt hij zijn zachte lippen op de mijne. Ik zoen terug.

Als je niet van zoen scènes houd sla dan dit stukje over en lees door vanaf het volgende dik gedrukte.

Ik voel zijn tong om toestemming vragen, ik laat het toe. Langzaamglijd zijn tong mijn mond binnen. Eerst voelt het heel apart, maar daarna heel vertrouwd. Ik krijg het helemaal warm als hij me dichter tegen zich aan trekt. Nu onderzoekt ik ook zijn mond. Ik voel zijn lichaamswarmte (en zijn sixpack😏) door zijn t-shirt heen. We zijn beiden buiten adem, maar het is te fijn, dus we laten niet los.

Je kan weer verder lezen😛 (dit was zo akwart om te schrijven😳😂)

Als we uiteindelijk elkaars lippen los laten, staan we nog een tijdje dicht tegen elkaar aan, hij houd zijn armen beschermd om mij heen, ik wil dat dit moment voor altijd duurt."Charlotte," ik kijk heb recht in zijn ogen,"Wil je iets voor me doen?" Ik blijf hem aankijken. "Ga alsjeblieft niet naar het pretpark vandaag," Ik deins achteruit. "Hoe.. hoe.. hoe weet jij dat nou weer?!'' "Alsjeblieft, Zeg me dat je niet gaat, het is gevaarlijk!" Eric kijkt me angstig aan, ik daar in tegen krijg het gevoel dat ik wat moet doen aan mijn woedebeheersing. "Jij kan mij niet vertellen wat ik moet doen?! En hoe weet jij überhaupt dat ik van pan was om daar heen te gaan? Stalk je me ofzo?! Creep!!" Ik ren door de gang, ik heb geen zin meer in school. Ik loop naar de loge en meld me ziek. Zodra ik op de fiets zit twijfel ik niet meer, ik ga naar mijn vader. Ongeacht wat mijn moeder en Eric zeggen, ik weet gewoon dat hij het is, ik ben niet bang voor mijn bloed eigen vader.

Ik klop aan en meteen zwaait de deur open. "Je bent er! Dat is vroeg, je weet de weg toch wel? Ik moet nog even... iets doen." Dan verdwijnt Barend een kamer in. Ik loop nu alleen door de gang, richting mijn vader.


Rollercoaster (voltooid)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu