Rollercoaster (voltooid)

Hooftstuk 13

Snel fiets ik door de ochtend kou, ik wil niet te laat komen! Mijn moeder had er helemaal geen problemen mee dat ik naar mijn opa en oma ging, dus kon ik vroeger weg dan verwacht. Ik zie de zon al te voorschijn kruipen en laat mijn gezicht verwarmen door de ochtendstralen.

Het is een eind fietsen, want het pretpark ligt buiten de stad, maar dat heb ik er wel voor over. Na drie kwartier te hebben gefietst zie ik de naam van het pretpark al op de borden staan. "Jeeh, ik ben er bijna!" zeg ik in mezelf van vreugde. Ik weet dat het een kaartje is voor maar twee uur toegang, maar meer heb ik niet nodig om mijn week op te fleuren. Ik hoop alleen dat de rijen niet al te lang zijn, anders gaat er wel veel tijd verloren...

Hier sta ik dan, voor de ingang van pretpark De witte handschoen. Tot mijn grote verbazing staat er helemaal niemand bij de ingang. Misschien ja hij nog niet open? Misschien heb ik de datum wel verkeerd gelezen? Ik kijk vlug op mijn kaartje, maar daar staat inderdaad 15 maart op, vandaag. Aarzelend loop ik naar de ingang, een groot hek met een loket aan de ene zijkant en een deur aan de ander, weerhoud mij er van om verder te lopen. Even rammel ik aan het hek, maar er komt geen beweging in.

Moedeloos sta ik een tijdje naar het dichte hek te kijken. Dan hoor ik een sleutel heen en weer gaan bij de kleine deur naast het hek. Ik hou afstand maar blijf toch nieuwsgierig naar de deur kijken. De deur zwaait met een slag open en uit de deuropening komt een klein dik mannetje tevoorschijn. Zijn uiterlijk is apart, een felgroene broek mat daarop een rood bloemen Tshirt. Ineens kijkt de man mij aan en er verschijnt een grote glimlach op zijn mond. "Welkom! Welkom! Welkom!" schreeuwt de man enthousiast,"We verwachten je al, kom snel binnen in moet je nog veel laten zien, Charlotte!" de man loopt de deuropening weer in, als hij merkt dat ik blijf staan waar ik sta maakt hij een gebaar dat ik moet komen, ik besluit hem te volgen. Terwijl ik achter de haast waggelende man aanloop vraagt ik mezelf af waar ik in vredesnaam terecht ben gekomen. Het ene moment ben ik op weg naar een super gaaf pretpark. En het andere moment volg ik een rare man die gek genoeg mijn naam weet, terwijl ik die niet eens heb verteld. Ik krijg het idee dat het het niet slim was om de man naar binnen te volgen...