Rollercoaster (voltooid)

Hoofdstuk 11

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
hierboven staat het liedje wat ze hoort😛
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik doe mijn ogen langzaam open. Ik heb overal pijn. Ik kijk om me heen en zie dat ik in een woonkamer lig. Er hangt een gezellige sfeer en er klinkt muziek. Ik ken dit liedje! Het is 'say you won't let go' een van mijn favoriete nummers. Ondanks de pijn begin ik toch mee te neuriën. "Je bent wakker!" zegt een stem opgetogen, het is de zelfde stem die me aanmoedigte om mijn ogen open te doen. Met moeite ga ik rechtop zitten. "Is dat wel verstandig? Je zit onder de blauwe plekken..." Ik kijk naar mijn benen en armen en zie dat de stem gelijk heeft. "Was het Carla?" vraagt de stem dan ineens (Hoe weet de stem dat het Carla was?). Ik til langzaam mijn hoofd op en dan zie ik Eric met een bezorgde blik naar me kijken. "Maar... maar... wat doe jij hier?!" weet ik uit te brengen. "Ik... ik dacht dat je dood zou gaan, ik kon je niet laten liggen, ik wil je niet kwijt.." hij kijkt naar zijn schoenen. "Wat bedoel je met 'ik wil je niet kwijt'?" Ik kijk hem vragend aan. Hij zegt niks, maar wat hij wel doet is mijn kant op lopen. Even later zit hij naast me op de bank, er zit nog maar een paar centimeter tussen ons in (ik krijg het er helemaal warm van). "Omdat," fluistert hij bijna terwijl hij dichter naar me toebuigt ,"Ik sinds de eerste keer dat ik je zag ik meteen wist dat ik niet meer zonder je zou kunnen," allemaal gedachten gaan er door mijn hoofd.

1 Heeft de knapste hunk ever nou gezegd dat hij me leuk vind?!
2 Vind ik hem ook leuk?! (Jah duhh!!)
3 Is dit zijn huis?
4 komt hij nou dichter bij?!!

Er zit nog maar iets van 3 centimeter tussen onze neuzen in. Ineens voel ik angst door mijn hele lichaam, maar zodra zijn warme, zachte lippen de mijne raken is het enige wat ik nog kan denken... HIJ
Een warme gloed trekt zicht door mijn hele lichaam, hij trekt me dichter tegen zich aan en ik sla mijn armen om zijn nek. Wanneer hij stopt met zoenen vormt er een glimlach op zijn gezicht, zijn ogen stralen en hij begint te blozen. Ik weet zeker dat ik ook al zo rood als een tomaat ben geworden maar eigenlijk maakt me dat nu helemaal niks uit.

Ineens vertrekt zijn gezicht, hij kijkt alsof hij iets heel erg fout heeft gedaan.
Ik kijk hem vragend aan. "Ik breng je wel even naar huis, dan kan je moeder je verder verzorgen," ik begrijp niet wat er net is gebeurt maar zo'n reactie is niet normaal als je net met elkaar hebt gezoend... even later zet hij me zwijgend af bij mijn huis. "Dank je.." mompel ik. Hopend op een afscheidszoen, maar er komt niks. "Tot maandag," roep ik hem nog na, hij steekt zijn hand op en dan is hij weg.