(NL) Sword Art Online: Hikawa Miki (On Hold)

Hope

POV  Mika

We lopen door het bos, maar nog geen spoor van Arata te vinden. Daarnaast is het ook veelste rustig. We hebben nog geen een monster gezien sinds we in het bos zijn. 'Kom Mika. Laten we nog een stuk door het bos rennen. Zo zijn we sneller door dit bos heen. Vind je het ook niet veelste stil in dit bos? Er fluiten zelfs geen vogels.' 'Ja, je hebt gelijk. Laten we zo snel mogelijk aan de andere kant van het bos zien te komen.' We knikken naar elkaar en beginnen te rennen.

Ongeveer 5 minuten later komen we aan bij een kamp. Omsingelt door een hand vol of monsters. Ik kijk naar een monster die het dichtst bij ons is: Ze zijn niet zo erg groot, dragen donkere kleding ze zweven in de lucht. ''Dark Elve'' staat boven het monster. 'Ligt het aan mij of vind je ook niet dat er maar weinig verdediging is?' Fluister ik zachtjes. We verschuilen ons samen achter een enorme kei. 'Inderdaad. We kunnen ze gemakkelijk uitschakelen, maar misschien is het toch beter om langs dit kamp sluipen. We weten niet wat we van ze kunnen verwachten. Het lijkt erop dat er veel op jacht zijn. Daarnaast weten we ook niet of er meer legers binnen zitten.' 'Okay, je hebt een punt. Maar wat nou als Arata hier is?' 'Geloof me Mika als Arata hier zou zijn, dan leefde hij niet meer. Tenzij.. Het zijn maar geruchten m--' 'Vertel op!' onderbreek ik hem. 'Ssst. Rustig. Ik heb wel eens gehoord dat de 2 kampen oorlog voeren met elkaar en dat er een quest aan verbonden is. Als dit waar is kan het misschien zijn dat Arata die heeft aangenomen. Dan zou hij bij het andere kamp kunnen zijn.' Dit zou kunnen betekenen dat Arata in een groter gevaar is dan ik al dacht. Ik open snel mijn vriendenlijst en daar staat hij, nog steeds op online. Ik zucht diep in en kijk Katsuo aan. 'Wat er ook gebeurd, we blijven dichtbij elkaar begrepen?' vraagt Katsuo. Ik knik als teken dat ik het begrijp. We sluipen langs de rand van het kamp, maar stoppen wanneer we het kamp zien oplichten. Als een felle flits verdwijnt het kamp vanuit het niets. 'W-wat is er gebeurd? Het kamp...' Verbaast kijk ik naar de open plek waar eerst het kamp op stond. 'Ik heb geen idee, maar laten we hier gebruik van maken en zo snel mogelijk naar het Noorden trekken.' Met deze woorden vervolgen we de lange weg door het bos.

POV Tsubasa

Het is 10 pm  in de avond. Na een lange reis ben ik eindelijk aangekomen op het station in Hokkaido. Het Dakota ziekenhuis is gelukkig niet ver van het station verwijderd. Ik ga zitten op een van de lege bankjes en pak mijn rugzak erbij. In de bus had ik me gehele batterij verbruikt van me laptop om meer informatie te verzamelen. Dat was gelukt, maar helaas had ik nog geen weg in gevonden. Op dit moment had ik echter een groter probleem, ik had al mijn geld opgemaakt voor de heen reis naar Hokkaido zonder rekening te houden voor een slaap plaats. Als mijn vader hier achter komt, ben ik nog lang niet jarig. Nadat ik wat uitgerust ben, vervolg ik mijn tocht richting het ziekenhuis. Ik voel me niet veilig. Bij elke stap die ik zet voel ik steeds meer dat ik niet alleen ben. Omkijken durf ik niet. Ik zucht diep. Wat moet ik doen? Stel je voor  dat ik echt word achtervolgd? Normaal zou ik mijn mes pakken en zodat ik me elk moment me kan verdedigen. Ik probeer naar me mes te grijpen die bij me been zit maar.. Normaal.. Chips! Dit is de werkelijkheid. Ik heb geen wapen. Ik voel dat er iemand dichterbij komt en voor ik het zelf door heb, begin ik te rennen. Zigzaggend ren ik door de wijken heen zonder echt op te letten waar ik ben. Wanneer ik uiteindelijk het gevoel heb dat ik alleen ben, verschuil ik me achter een auto. Ik pak me telefoon en zet me GPS aan. Gelukkig ben ik niet erg ver van mijn pad geraakt en zie ik dat het ziekenhuis zich twee straten verder bevind.

Ik sta voor de ingang van het ziekenhuis. ''Dakota Ziekenhuis'' Eindelijk ben ik er. Dit is mijn laatste hoop om Mika te vinden. Dit ziekenhuis is groot. Erg groot. Ik stap het ziekenhuis binnen en ik blijf staan in de lobby. Mijn aandacht word getrokken door een schilderij die in de lobby hangt. 'Het is een oud schilderij waar alle directeurs op afgebeeld staan.' Verteld een mevrouw die ineens naast me is gaan staan. 'Welkom in het Dakota ziekenhuis. Mijn naam is Mari, kan ik u ergens mee helpen op dit late tijdstip?' Vraagt ze. 'Ik ben op zoek naar een meisje die vast zit in een spel.' 'U bedoelt het spel Sword Art Online?' Ik kijk haar aan en knik. 'Sorry, maar ik kan op dit moment geen bezoekers bij de patiënten laten. Daar hebben we bezoek tijden voor.' 'Dat begrijp ik mevrouw, maar ik wil op dit moment alleen weten of ze in dit ziekenhuis ligt.' Op haar beurt knikt ze begrijpend en typ ze iets in op haar computer. 'Wat is de naam van deze jonge dame?' 'Uhmm. Haar naam weet ik niet, ik weet alleen dat ze Mika heette in het spel.' Ze kijkt me verward aan en even later worden haar ogen groot. 'Wacht eens.. Bent u een van die jongens die wakker is geworden uit het spel?' 'Uhm ja.. Hoe weet u dat?' Weer typt ze iets in op de computer en draait ze haar scherm voor mij om.

*2 jongens op miraculeuze wijzen wakker geworden*

*Vanuit onze betrouwbare bronnen hebben we vernomen dat er twee jongens wakker zijn geworden uit het spel Sword Art Online. (SAO) Het spel waar een beperkt aantal exemplaren van verkocht zijn. Maanden geleden toen het spel gelanceerd werd hebben we veel mensen verloren. Nog een aantal honderden spelers zitten nog steeds geestelijk vast in het spel. Vandaag is de dag aangebroken dat er 2 spelers wakker zijn geworden uit SAO. Vanuit onze bronnen hebben we gehoord dat het goed met hun gaat. Ze hebben er geen fisieke schade aan over gehouden en konden hun helmen zelf eraf halen zonder dat de chip in de helm ontplofte. Hebben ze het spel voltooid? Zat er een fout in het spel of in de helm? Dokters en deskundige hebben nog geen antwoord erop kunnen vinden. Het onderzoek gaat verder om te proberen de andere spelers te redden. *