(NL) Sword Art Online: Hikawa Miki (On Hold)

Taran

POV Mika

Ik kijk op de kaart en zie dat ik net de stad Urbus ben uitgelopen. Op dit moment sta ik precies op een grens. Ik kan kiezen om de woestijn in te trekken of door het bos te lopen, richting de bergen. Nogmaals geef ik een blik op de kaart en kijk ik waar het volgende labyrinth ligt. Als ik het labyrinth uitloop kom ik vanzelf bij de volgende vloer.  Ik besluit om naar het volgende dorp te gaan lopen. Het dorp genaamd Taran.

*Slash* maakte het geluid van mijn katana. 'Pff, zo moeilijk zijn die Taurus Strikers nou ook niet.' Ik nam het geld en een rip vlees wat afkomstig was van het monster. Ondertussen was ben ik al 3 uur onderweg en zie ik de bergen telkens dichterbij komen. Nog ongeveer een halfuur flink door stappen en ik sta onder aan de berg waar het dorp opstaat. Ik probeer snel maar oplettend door te lopen, want ik wil niet verrast worden door de eventuele Taurus Strikers of de Red Spotted Beetles. Om me heen hoorde ik allerlei geluiden, monsters die lagen te slapen in de schaduw van de bomen of de struiken, players die aan het trainen waren en het zachte geritsel van de bladeren wanneer ze het kleine zuchtje wind oppakten. Het weer is zo mooi vandaag. Misschien dat ik straks even kan genieten als ik straks in Taran ben aangekomen. Uiteindelijk bereik ik het begin van de berg. Ik zie er tegen op om deze berg te moeten beklimmen, maar ik heb geen keus dus begin ik de berg op te lopen. Ondertussen probeer ik mijn verblijf tot nu toe in deze wereld te herinneren. Ik kan toch niet zomaar mijn herinneringen kwijt zijn? Wat heb ik nu als laatste gedaan? Heb ik dit spel de hele tijd al alleen gespeeld?  Er kwamen maar geen antwoorden. Ik besluit even uit te rusten en ik ga zitten op de zanderige bodem van de berg. Hoe ga ik dit spel verder spelen?  Ik denk na over de informatie uit het boekje en terwijl ik dat doe, begin ik met het maken van mijn lunch. Wanneer ik de rib heb gebraden eet ik deze samen met een stuk brood en een flesje water op.

Ik moet voorzichtiger gaan worden. Ik heb geen idee wie mijn vrienden en mijn vijanden zijn. Heb ik überhaupt vrienden of vijanden in dit spel?  Ik voel dat ik iemand aan mijn zijde mis, maar ik weet niet waarom. Vanaf nu moet ik beslissen hoe ik door het leven wil gaan. Mijn broer en mijn vrienden thuis verwachten dat ik terug kom. Ik ben een van de sterkste in de familie in mijn vechtsport. Ik kan niet doodgaan. Mijn besluit staat vast. Ik moet harder worden. Voorzichtig zijn met mijn vrienden kiezen en alles eraan doen om te overleven. Met vastberadenheid sta ik op en doe ik mijn afval in een vuilnis zak. Ik ga na mijn scherm en zie de knop opruimen en als ik daar op druk, verdwijnt de zak met mijn afval. Handig!

Ondertussen ben ik de berg verder opgelopen en begin ik de poort in zicht te krijgen. Ik voel blijdschap en ik ren het laatste stukje naar de poort toe. Buiten adem kom ik aan omdat ik weer eens verkeerd heb adem gehaald. Wanneer ik door de poort loop kijk ik om me eigen heen. Het dorp is eerder een stad, die word afgeschermd door een gigantische muur. Ik kom uit op een rond plein, met overal weer verschillende kraampjes en ik besluit eens te kijken wat ze allemaal verkopen. Verschillende kraampjes liep ik voorbij. Sieraden, gewone kleren, groente en fruit kraampjes. 'Verse aardmimbo's te koop! Lekkelekker! Mevrouw, wilt u er eentje proeven?' Vroeg de fruit verkoper aan mij. 'Graag.' was mijn antwoord en ik pakte een aardmimbo van zijn blad. Ik keek eerst goed naar dit fruit. Het fruit was vierkant als een kubus en rood van kleur. Eigenlijk lijkt het op een aardbei. Ik ruik en een heerlijke zoete geur van aardbeien dringen door mijn neus. Daarna duurt het niet lang en  bijt ik een eerste stuk van deze vrucht af. Ja de echte smaak van aardbeien. 'Hmm, zo lang geleden dat ik deze smaak heb geproefd. Mag ik 1 bakje van deze vruchten van u?' De verkoper kijkt blij want zijn taak is natuurlijk weer gelukt. 'Dat is dan 25 munten mevrouw.' Ik geef hem de munten en neem de ''aardbeien'' van hem aan. Ik open me scherm en doe het bakje in mijn opslag.

Ik slenter een tijdje langs de kraampjes en zie dan een smid zitten. Het is een grote lange licht getinte man en de zon laat zijn kale hoofd glimmen. Wanneer ik dichter bij kom zie ik dat het een player is net zoals ik. 'Uhm hallo. Bent u de smid van deze stad?' 'Oh goede middag. Mijn naam is Egil ik ben een reizende smid, maar geen vaste smid van dit dorp.' 'Zou u naar mijn Katana willen kijken? Ik heb het gevoel dat hij niet zo scherp meer is als eerst en ik denk dat ie nogal veel klappen heeft gehad.' Ik geef mijn katana aan Egil en hij kijkt naar de katana. 'Ja die heeft zeker wat klappen gehad. Niet alleen door tegen monsters te vechten. Het lijkt wel of het metaal van deze katana wat vervormd is. Heb je het blootgesteld aan extreme temperaturen?' 'Ik heb eigenlijk geen idee..' De man blijft me aankijken en daarna verzacht zijn blik. 'Ben jij niet Mika?' Vraagt hij dan opeens. 'J-ja hoezo?' 'Zie je wel, jij bent ook iemand geweest die tegen de floor 1 boss heeft gevochten.' 'Zou kunnen.'Mompelde ik zacht. Ik hoopte dat hij het niet zou horen maar helaas. 'Zou kunnen? Weet je dat dan niet meer?' Ik keek de man observerend aan. Kan ik hem vertrouwen? Voor ik het weet vroeg ik het. 'Kan ik je vertrouwen?' Waarop Egil knikt. 'Ik ben alles vergeten. Ik kan me niks herinneren van dit spel of hoe ik hierin ben gekomen. Ik werd vandaag wakker op een bed in een B&B. meer kan ik me niet herinneren. Alleen mijn broer en mijn vrienden in het echte leven.' 'Kom mee.' Antwoord Egil kort en hij loopt naar een huis waar een Smid symbool uithangt. Hij zet zijn hand op de deur en opent daardoor het slot. Hij laat me voor gaan en het licht in de winkel gaat aan wanneer ik een stap naar binnen zet. Het is een klein winkeltje met een ronde tafel met 3 stoeltjes in het midden en zijn gereedschappen hangen aan de zijkanten van de muur. Aan de andere kanten van de muren hangen overal zwaarden, messen en zelfs werp gerei. Alles ziet er vlijmscherp uit. 'Ga zitten.' Ik doe wat hij zegt en ga op 1 van de stoeltjes zitten. Egil haalt een katana van de muur en overhandigd deze aan mij. 'Wat vind je van deze?' Ik voel de softe maar gelijk tijdige stevige grip, van de katana. Het is een verbeterende versie van mijn huidige katana. 'Hij zit super in mijn hand en de zwaarte valt erg mee.' 'Ik kan hem lichter maken als je hem lichter wilt hebben.' zegt hij.  'Nee hij is prima. Hoeveel kost ie? vraag ik hem. '30.000 munten, maar jij krijgt hem gratis. Je was 1 van de strijders in jouw party die vol zelfverzekerdheid mee deed. Mika, jij bent 1 van de krachtigste vrouwelijke zwaardvechters die ik tot nu toe heb zien rondlopen. Dit zwaard past perfect bij je.' 'Danku!' 'Oh en trouwens, weet jij heel misschien waar je teamgenoten Nero en Shio gebleven zijn?' 'Nee sorry. Maar.. Volgens mij heb ik hun namen ergens gelezen.' Ik open mijn mailbox en slide het nieuws richting Egil die het nieuws aandachtend gaat lezen. 'Hmm.. Er kan een mogelijkheid zijn dat ze een foutje in het spel hebben ontdekt en zo ontsnapt zouden zijn, maar dan zouden ze dat toch niet voor hun zelf houden?' Denkt Egil hardop. 'Ik weet het echt niet sorry.'

Ik bedank heb nogmaals voor mijn gloednieuwe katana en vraag hem of hij misschien de ingang van het labyrinth weet. Hij loopt mee naar buiten en wijst een hoge toren aan waar een symbool op staat. 'Dat is de ingang van het labirinth.' Ik bedank hem nogmaals en schrik dat van een hard geluid. Dan komt er in de lucht meerdere vensters te staan. *FLOOR 2 Cleared. 3 Deads* Toen kwamen de namen van de overledenen.  'Zo te zien ben je te laat Mika. De Floor 2 Boss is verslagen en Floor 3 is open.'

---------------------------------------
Vote/Comment/Share ;)