(NL) Sword Art Online: Hikawa Miki (On Hold)

The Feeling Of Protection

5 minuten na de bekendmaking ben ik als een speer vertrokken richting het Labyrint. Ik was niet de enigste die verder wilde naar de volgende vloer. Gelijktijdig waren er nog tien tallen andere spelers vertrokken richting het labyrint. Wanneer ik samen met de groep aankom bij het labyrint, staan daar 2 mannen ons op te wachten. 'Halt!' Roept een van de mannen gelijk naar voren stapt. 'Dit labyrint is veel gevaarlijker dan jullie denken. Alleen spelers met een hoog genoeg level kunnen de monsters aan. Vergeet niet dat de monsters in dit labyrint zwakker zijn dan op Floor 3.' Dan komt er een jongen tevoorschijn uit de grote groep. De jongen ziet eruit of hij nog maar 8 jaar is. 'Meneer, ik weet zeker dat we ze aankunnen. Wij hebben ook hard getraind weet u.' De man rechts loopt richting de jongen en begeleid hem weer terug bij de groep. 'Zoals jullie weten, zijn er 3 players omgekomen tijdens het gevecht met de Floor 2 Boss.  Ze hebben zich als het waren opgeofferd om deze floor te clearen. Wees dus niet dom en verspeel je leven niet als je niet zeker weet dat je het kan halen.' Langzaam kwamen er mensen in beweging. Ze gingen niet naar voren, integendeel ze liepen naar achteren. Uiteindelijk bleef ik samen met die ene jongen en nog 4 andere als enige staan. Ik draaide me hoofd om richting de players die achter ons stonden. Allemaal keken ze zeer nerveus en veel richting  de grond. Enkele krapte nogal akward aan hun hoofd. Ik focus me eigen op de overige players naast mij. De jongen had een zelfverzekerde blik in zijn ogen. Hij gaat het zeker redden, dat is te zien aan zijn blik. Verder waren er nog 3 andere mannen en 1 meisje. Ik denk dat dat meisje rond mijn leeftijd is. Hmm.. Er hangt een mysterieuze sfeer bij haar. De 3 mannen lijken me meer richting 30 jaar. Zij lijken best veel op elkaar.. Misschien zijn het wel broers? Ik schud de gedachtes weer van me af en focus me op de man voor ons. Hij kijkt ons aan alsof hij door ons heen probeert te kijken. 

Zo staan we zeker 10 minuten. Niemand zegt iets of durft te bewegen lijkt het wel. Ik zucht nogal hoorbaar en begin richting de ingang van het labyrint te lopen. Met het gevoel dat iedereen me aankijkt. Ik maak geen oogcontact met twee mannen en ik passeer de mannen terwijl ik nog verder naar de ingang loop. 'Blijf staan.' zegt de man. Ik doe wat hij zegt en hoor dan voetstappen achter me. 'Wat denk je wel? Je kunt die monsters nooit alleen af meissie!' Hoor ik de andere man zeggen. Weer hoor ik voetstappen en dan voel ik een warme hand om mijn hand heen gaan. Ik verroer me verder niet. 'Misschien kan ze het niet alleen af. Maar ik weet zeker dat we er samen heelhuids uitkomen.' Hoor ik de jongen zeggen. Zonder te kijken weet ik zeker dat het de jongen is die net sprak en die me hand nu vasthoud. 'Laten we gaan.' zeg ik. 'Hee, je kunt zomaar niet het labyrint binnen gaan. Ik zei toch dat het gevaarlijk is.' Ik draai me om en kijk dan de mannen strak aan. 'Niemand zal mij tegenhouden om dit labyrint in te gaan. Maak je maar geen zorgen om mij. Maak je eerder zorgen over je eigen leven.' zeg ik kalm en zeker. 'Is dat een dreigement?' 'Nee. Dat is een waarschuwing. Wat je zelf al hebt zegt. Het labyrint is gevaarlijk.' Ik ga op hurken zitten en ik kijk naar de jongen. Hij kijkt nog steeds net zo zelfverzekerd als eerst en in zijn ogen is te zien hoe graag hij verder wilt. Deze jongen... Ik weet niet waarom, maar ik moet hem beschermen. 'Klaar om te vertrekken?' De jongen knikt. Samen lopen we naar binnen.

Wanneer we een tijdje gelopen hebben komen we op een splitsing. In het midden staat een bankje. Raar, maarja waarom zal je er dan geen gebruik van maken?  'Nee niet gaan zitten, zo meteen is het een val.' Toch neem ik plaats op de bank en wacht ik of er iets gaat komen. 'Ik denk dat dit bankje wel veilig is.' Dan komt de jongen wat minder zeker richting het bankje toegelopen en gaat hij naast me zitten. Er valt een stilte, maar niet voor lang. 'Wat is je naam? Vraag ik aan het jongetje naast me. 'Mijn naam is Arata en ik ben 7 jaar.' 7 Jaar?! Jemig hij is nog jonger dan ik al dacht. Hoe komt dat kind in zo'n spel terecht? Zo jong... 'En jij? Wat is jou naam?' 'Mijn naam is Mika en ik ben 17 jaar. Maar hoe kom je eigenlijk in deze game? Je bent nog zo jong!' De jongen keek me aan en wanneer ik recht in zijn ogen kijk, ontwijkt hij me blik en gaat hij staren naar de grond. 'Ik hier eerst met mijn broer. Hij en ik hebben de hele tijd samen getraind. Maar toen werd hij uitgenodigd om mee te vechten tegen de Floor 2 Boss. Ik zei dat ik mee wilde gaan, maar mijn broer zei dat het te gevaarlijk was en ik beter in het dorp kon blijven. Het dorp was veilig zei hij. Hij had beloofd om me op te halen nadat hij de Boss had verslagen met de andere, maar hij is dood gegaan. Zijn spelersnaam stond tussen de doden. Kana is dood gegaan.' Arata probeert zijn tranen weg te drukken maar het lukte hem niet. Ik sluit me armen om hem heen en laat hem op mijn schouder uit huilen. 'Het komt goed. Rustig maar.' Vanaf nu moet ik hem beschermen. Ik kan Arata toch niet in deze toestand alleen laten. En daarbij hij is nog maar 7 jaar oud. Hij kan niet voor zichzelf gaan zorgen. Misschien kan ik hem beter naar een soort van weeshuis brengen..

Een halfuur later is Arata weer wat bij gekomen van zijn huilbui en is zijn gezicht ook wat minder rood. 'Arata, is het niet beter als ik je breng naar The Town of Beginning? Dan kun je bij leeftijdsgenootjes blijven.' Dan staat Arata op. 'Als je me niet bij je wilt hebben, waarom heb je me dan mee laten gaan?' 'Zo bedoel ik het niet Arata. Ik dacht gewoon misschien is het beter..' 'Dan wat?'Onderbrak hij me. 'Dat ik niet in gevaar kan raken? Ik kan best voor mezelf zorgen! Ik ben zelfs beter in vechten dan mijn grote broer! Ik had het gevoel dat je me begreep Mika! En daarom wilde ik met je mee naar binnen. Anders was ik wel op mijn eigen houtje naar binnen gegaan.'  Hij keek me boos aan. *zucht* 'Okee als jij denkt dat je klaar bent om te vechten dan gaan we dit samen doen okee? Ik laat je niet alleen door deze wereld trekken.' Hij denkt na en knikt dan naar me. 'Afgesproken! Maar zolang je maar niet gaat doen alsof je me zus of moeder bent!' Zegt hij. Dan knik ik en open ik mijn menu. Ik maak een party aan en nodig Arata uit. Hij accepteert de uitnodiging en nu zie ik onder mijn naam zijn naam verschijnen. Nu sta ik ook op vanuit het bankje. 'Okee, tijd om te gaan!'

------------------------------------------------------------------------------

Okee wat vinden jullie van Mika's besluit over Arata?

Vote / Comment / Share

xxx Marieke aka @Story-Times