The girl from my dreams || Min Yoongi #BKAW18

XXIV

101209

Το μόνο πράγμα που μπορούσα να δω ήταν σκοτάδι. Δεν άκουγα, δεν έβλεπα και δεν σκεφτόμουν τίποτα, μονάχα ένιωθα. Ένιωθα την καταθλιπτική ατμόσφαιρά του διαδρόμου από πάνω μου να με πνίγει, ενώ άλλο τόσο μια ανάμιξη συναισθημάτων να με κατάκλυζει και να εξαπλώνει χάος σε όλο μου τον οργανισμό. Ο πονοκέφαλος ο οποίος είχε καταβάλει όλο μου το κρανίο, ήταν τόσο δυνατός σαν να είχα γερμανικά άλογα να χτυπάνε με δύναμη τις οπλές τους πάνω στο κεφάλι μου. Τα μάτια μου είχαν πρηστεί και έτσουζαν. Το στήθος μου είχε βαρύνει, κάνοντας τις ανάσες μου δύσκολες και κοφτές. Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα και δυνατά, σαν να ήθελε να διώξει τον πόνο που κουβαλούσε τόσο καιρό. Οι πεταλούδες που είχα νιώσει το πρωί όταν ο Yoongi μου είχε εξομολογήσει τι ένιωθε, είχαν χαθεί, δίνοντας την θέση τους σε έναν σφικτό και μεγάλο κόμπο. Τα σώμα μου έτρεμε από τον φόβο και την ψύχρα που είχε στον χώρο όπου βρισκόμουν.

Και μέσα από το χάος των συναισθημάτων μου, μόνο ένα κυριαρχούσε εκείνη την στιγμή: ένιωθα για άλλη μια φορά χαμένη. Χαμένη... ίσως γιατί είχα χάσει τα πάντα πλέον.

Ξαφνικά άκουσα βήματα να με πλησιάζουν ενώ μετά από δευτερόλεπτα μια γεροδεμένη φιγούρα έκατσε δίπλα μου, τραβώντας μου στοργικά τον ώμο προς τα πίσω και κάνοντας με να βγάλω τα χέρια μου από τα μάτια μου και να κοιτάξω γύρω μου. Αφού ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να δω ξεκάθαρα, συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο ίδιο μέρος όπου βρισκόμουν εδώ και 2 ώρες: στο νοσοκομείο, σε έναν από τους διαδρόμους αναμονής, περιμένοντας τα αποτελέσματα της μητέρας μου.

Κοίταξα αδύναμη τον αστυνόμο, ο οποίος με είχε μαζέψει από το πάτωμα του σπιτιού μου, καθώς τώρα μου πρόσφερε με συμπονετικό χαμόγελο ένα φυσικό χυμό πορτοκάλι. Ήταν νεαρός, ντυμένος με την σκουρόχρωμη στολή του. Χωρίς κουράγιο να αρνηθώ στο έτοιμα του γλυκού νεαρού, έπιασα τον χυμό και έσκυψα προς τα μπρος όπως ήμουν προηγουμένως, έχοντας τον χυμό ανάμεσα στα πόδια μου και κοιτάζοντας το κενό.

«Η αδερφή σου είναι μαζί με έναν ψυχολόγο και ο πατέρα σου στο αστυνομικό τμήμα.» Μου είπε ξαφνικά λίγα λεπτά μετά καθώς τον είδα από τις άκρες των ματιών μου να σκύβει με τον ίδιο τρόπο που καθόμουν και εγώ.

«Όσον αφορά για την μητέρα σου...» Έκανε παύση και αναστέναξε.

Έκλεισα τα μάτια μου και έσκυψα το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια μου, περιμένοντας την κακία είδηση να με χτυπήσει για ακόμα μια φορά... και ίσως να ήταν η τελευταία. Πόσο πόνο θα άντεχα; Πόσο πιο χειρότερα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα;

Με χάιδεψε για λίγο στην πλάτη και με αργές κινήσεις ένωσε το πρόσωπο μου και το σώμα μου πάνω στο στήθος του, σφίγγοντας με μέσα στην αγκαλιά του. «Λυπάμαι...» Μου ψιθύρισε στο αφτί, αναστατώνοντας όλο μου τον εσωτερικό κόσμο μου.

Το γεμάτο, πλαστικό ποτήρι γλίστρησε από τα χέρια μου, πέφτοντας κάτω και απλώνοντας τον χυμό που περιείχε μπροστά μου. Ένωσα τα πόδια μου μεταξύ τους, κάνοντας τα πίσω να αγγίξουν την σιδερένια και κρύα καρέκλα. Γύρισα τον κορμό μου προς τον αστυνομικό και ανταπέδωσα στην αγκαλιά του, γαντζώνοντας πάνω στην στολή του. Χρειαζόμουν πολύ μια αγκαλιά, ένα στίρηγμα. Πικρά δάκρυα πλέον κυλούσαν γρήγορα από το πρόσωπο μου, προσπαθώντας να διώξουν τον πόνο που ένιωθα.

Η μητέρα μου δολοφονήθηκε από τον ίδιο μου τον πατέρα...

'Τώρα θα πρέπει να είσαι δυνατότερη γιατί η κορύφωση της δυστυχίας και του πόνου σου πλησιάζει. Αλλά! Αν ο πόνος έρθει, τότε και η χαρά δεν θα αργήσει.'

Είχε δίκαιο η γριά από το πάρκο αλλά πως μπορούσα να είμαι χαρούμενη μετά από τον θάνατο της μητέρας μου; Πως μπορούσα να συνεχίσω την ζωή μου μετά από τόσο πόνο και δυστυχία; Πως μπορούσα να κάνω νέα ζωή;

Το αύριο δεν θα ερχόταν ποτέ, γιατί το παρελθόν δεν θα με άφηνε καν να ζούσα το τώρα.

Ήμουν καταδικασμένη... από μένα. Όλα ήταν λάθη δικά μου. Και τώρα μετανιώνω, γιατί αυτό ξέρω μόνο να κάνω, όπως και να χάνω.

«Δεσποινίς Alice...» Άκουσα να με καλούνε και αμέσως σταμάτησα να κλαίω.

Έβγαλα τα χέρια του αστυνόμου από την πλάτη μου και κοίταξα προς την κατεύθυνση που με καλούσαν. Τότε είδα την αδερφή μου να πλησιάζει με σκυμμένο κεφάλι και με τα μαλλιά μπροστά στο πρόσωπο της, σέρνοντας τα πόδια της. Φαινόταν τόσο αδύναμη και τόσο... εμένα.

«Παρακαλώ, ακολουθήστε με.» Μου ξανά απευθύνθηκε ο μεσήλικας, αποστρέφοντας την προσοχή μου από την αδερφή μου και τον κοίταξα ξανά.

Ο μεσήλικας που κοντοστεκόταν μια θέση πιο πέρα από μένα φορούσε αυστηρά ρούχα: ένα μπορντό πουκάμισο, στο οποίο στην αριστερή πλευρά του ήταν καρφωμένη μια καρτέλα που έγραφε το όνομα και το επάγγελμα του, συνδυάζοντας το σύνολο του με ένα μαύρο τζιν και μπότες με κοφτερή μύτη μπροστά.

Σκούπισα το πρόσωπο μου με τα δάχτυλα μου και σηκώθηκα απότομα από την θέση μου. Και εκεί που πήγα να κάνω ένα βήμα, έπεσα, νιώθοντας τα μάτια μου βαριά να γυρίζουν και να απλώνουν σκοτάδι. Τώρα ούτε αισθανόμουν τίποτα...

roses are dead

violets are crying

im in hospital

they say im dying