In The Name Of Love ✅ #TYS19

Κεφάλαιο 25

"I need your love"

Με το που άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ, πετάχτηκα έξω από αυτό όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Είχα τρόμο για αυτά από μικρή.

Άρχισα να βαδίζω με βιαστικά βήματα προς το διάδρομο και έστριψα δεξιά σε έναν άλλο, ύστερα από τις οδηγίες του πατέρα μου που με ακολουθούσε. Το δωμάτιο με νούμερο δύο βρισκόταν ακριβώς στο βάθος του διαδρόμου. Τρέχοντας πλέον, πλησίασα κι άνοιξα τη πόρτα.

Την είδα ξαπλωμένη στο κρεβάτι να διαβάζει το βιβλίο που της είχα αγοράσει. Μόλις αντιλήφθηκε τη παρουσία μου, χαμογέλασε αχνά και μου έκανε νόημα να καθίσω δίπλα της στο κρεβάτι. Υπάκουσα και ξάπλωσα δίπλα της, τοποθετώντας το κεφάλι μου στο στήθος της. Εκείνη μου χαϊδευε τα μαλλιά, ξέροντας πόσο με χαλάρωνε.

<<Μαμά μου πώς είσαι;>>τη ρώτησα και την κοίταξα στα μάτια. Το χαμόγελο της δεν έπαψε να υπάρχει.

<<Μία χαρά είμαι κοριτσάκι μου. Σύντομα θα βγω από εδώ.>>αποκρίθηκε γλυκά κι εγώ μέσα μου ηρεμισα. Ο πατέρας μου είχε έρθει κι αυτός και καθόταν στη πολυθρόνα δίπλα.

Εκείνη τη στιγμή όμως, ένα εκωφαντικό ουρλιαχτό με έκανε να σηκωθώ απότομα όρθια και η μητέρα μου χάθηκε από τα μάτια μου. Το μόνο που έβλεπα πλέον ήταν σκοτάδι.

Το τοπίο άλλαξε. Βρισκόμουν ακόμα στο νοσοκομείο, αλλά σε άλλο δωμάτιο. Τώρα ξαπλωμένη σε ένα σιδερένιο κρεβάτι βρισκόταν μια άλλη γυναίκα, άγνωστη σε μένα. Δεν μπορούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά της. Όλα ήταν θολά. Βρισκόμουν σε μια γωνία του δωματίου.

Έκανα να κουνηθώ αλλά συνειδητοποιησα ότι τα χέρια μου ήταν δεμένα. Το βλέμμα μου έπεσε σε κάτι δίπλα μου. Ήταν μια γυναίκα ξαπλωμένη. Πάλι δεν μπορούσα να διακρίνω πρόσωπο.

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μέσα μπήκε ένα ένα νεαρό αγόρι. Τα χαρακτηριστικά του μου ήταν επίσης απροσδιόριστα. Στάθηκε για λίγο ακίνητος εκεί και έπειτα πλησίασε τη γυναίκα στο κρεβάτι. Της κράτησε το χέρι και στη συνέχεια ξέσπασε σε λυγμούς. Έπεσε κάτω στο πάτωμα και άρχισε να χτυπάει τις γροθιές του σε αυτό.

Ήθελα να τον βοηθήσω. Τα δεσμά όμως παρέμεναν εκεί, αποτρέποντάς με. Λογικά η γυναίκα ήταν νεκρή. Του φώναξα, αλλά εκείνος με αγνόησε. Ξαναφώναξα αλλά μάταια. Έστρεψα στη προσοχή μου στη γυναίκα δίπλα μου, που τώρα πλέον έβλεπα ολοκάθαρα ότι ήταν η μητέρα μου. Νεκρή.