> έκανα μια παύση για να βρω τη κατάλληλη λέξη. Σκέφτηκα το μάθημα των θρησκευτικών σήμερα και στο μυαλό μου ήρθε μια εικόνα που μου είχε αποτυπωθεί καθώς ήταν εντυπωσιακή.
>>αγγελικό...>>συνέχισα.Εκείνος έκανε ένα βήμα μπροστά, περιορίζοντας το οπτ...
Η μητέρα μου πάρκαρε το αμάξι ακριβώς έξω από το εστιατόριο. Θα πήγαινα με τα πόδια στη καφετέρια που είχα κανονίσει, μετά αφού εξάλλου ήταν λίγα λεπτά με τα πόδια απόσταση.
Κατέβηκα και αμέσως είδα το πράσινο αμάξι των γονέων του λίγο πιο πέρα. Αναστέναξα και κατευθύνθηκα προς το εσωτερικό του μαγαζιού. Άνοιξα τη πόρτα διστακτικά και ένα κρύο αεράκι με διαπέρασε προφανώς από το κλιματιστικό που υπολειτουργούσε.
Το βλέμμα μου έπεσε στην κοπέλα που ήταν στο ταμείο. Την ήξερα και την χαιρέτησα από μακριά. Αμέσως μετά το βλέμμα μου έπεσε σε ένα τραπέζι με τρία άτομα. Οι γονείς του και ο αδερφός του. Ο ίδιος έλειπε.
<<Μακάρι να είμαι τόσο τυχερή>>ψιθύρισα και κατευθήνθηκα προς αυτούς με ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο μου.
Η μητέρα με ακολούθησε και χαιρέτησε τον κύριο Κώστα και τη κυρία Γεωργία. Το ίδιο έκανα κι εγώ και κάθισα σιωπηλά δίπλα της, ενώ από μέσα μου ευχόμουν η επιθυμία μου να μην είναι εκεί.
Τότε παρατήρησα μια φιγούρα να βγαίνει από το μπάνιο. Ο βηματισμός και μόνο με έκανε να καταλάβω ότι πρόκειται για αυτον...
Φορούσε ένα απλό τζιν και τα Σταν Σμιθ παπούτσια του. Τα μαλλί του ήταν κουρεμένο σχεδόν γουλί. Ήταν άσχημος. Καμία σχέση όπως τον θυμόμουν. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και αμέσως κοίταξα αλλού. Προφανώς είχε πάει τουαλέτα.
Ήρθε και κάθισε απέναντι μου χαιρετώντας μόνο τη μητέρα μου. Δεν περίμενα διαφορετική αντίδραση αλλά κι όμως με του που κάθισε προς έκπληξή μου μού απηφθυνε το λόγο.
<<Τι λέει;>> τον κοίταξα ευθέως στα μάτια και για μια στιγμή χάθηκα στο μελί χρώμα τους...
<<Καλά.>> είπα κοφτά και απέστρεψα το βλέμμα μου.
<<Αλεξάνδρα μεγάλωσες και ομόρφυνες>> μου είπε η μητέρα του.
Την ευχαρίστησα ευγενικά και άνοιξα το κινητό μου. Ξεκίνησα να παίζω angry birds αλλά τότε ήρθε ο πατέρας μου και κάθισε μαζί μας. Είχε τελειώσει τη δουλειά.
Πίσω του ερχόταν μια παρέα παιδιών που κάθισαν στο παραδίπλα τραπέζι. Δεν διέκρινα καλά τα πρόσωπα τους εξαιτίας της καταραμένης μυωπιας μου.
Δεν παρακολουθούσα καθόλου τη συζήτηση και ένιωθα το βλέμμα του Πάνου κολλημένο επάνω μου. Κάποια στιγμή ο πατέρας του, φωναχτά μου απυφθυνε το λόγο και άρχισα να λέω για το σχολείο.
<<Χαίρομαι τόσο για σένα. Θα χαιρόμουν ακόμα περισσότερο αν τα βρίσκατε εσείς οι δύο.>> είπε κοιτώντας και τους δύο μας.
Κοκκάλωσα. Δε περίμενα να άνοιγε κάνεις αυτή τη συζήτηση. Η μητέρα μου έβηξε νευρικά αλλά δεν της έδωσε σημασία.
<<Μα νομίζω ότι υπερβάλεις χωρίς παρεξήγηση γλυκιά μου όχι μόνο εσύ κι ο Πάνος...>> επενέβη σχεδόν ταυτόχρονα και η μητέρα του Πάνου.
Ένιωσα τα δάκρυα να μαζεύονται στα μάτια μου. Σηκώθηκα από το τραπέζι και ζητώντας συγγνώμη πήγα στις τουαλέτες. Προς μεγάλη μου ανακούφιση δεν ήταν κανείς.
Στερέωσα το σώμα μου στον τοίχο και το άφησα να συρθεί σιγά σιγά κάτω. Τα δάκρυα μου κυλούσαν ανεξέλεγκτα. Έχωσα το κεφάλι μου ανάμεσα στα πόδια μου και οι αναμνήσεις εκείνης της βραδιάς βομβάρδισαν το μυαλό μου.
Όλος ο αγώνας που έκανα το καλοκαίρι πήγε στράφι με δύο κουβέντες απλά. Όλα άδικα.
Άκουσα τη πόρτα να ανοίγει. Δε σήκωσα το κεφάλι μου. Η μητέρα μου θα ήταν. Ωστόσο μια έντονη αντρική κολώνια πλημμυρισε το χώρο. Δεν ήταν δικιά του.
<<Άλεξ;>>μια βαθειά γνώριμη φωνή είπε το όνομα μου και η καρδιά μου βούλιαξε. Ήταν ο Χρήστος, το παιδί από τη τάξη μου.
Omg omg 76 προβολές😍😍😍😍σας ευχαριστώ πολύ! Θεωρώ ότι είμαστε πολύ καλά! Πάμε για 100 💯❤ Τι λέτε να γίνει μετά; Και ο Νίκος; Μην ξεχάσετε το vote και το comment με βοηθάει πολύ! 😘
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
