In The Name Of Love ✅ #TYS19

Κεφάλαιο 24

Χρήστος P.O.V.

Καθόμουν στα σκαλάκια της πολυκατοικίας εδώ και τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά και είχα καπνίσει ήδη τρία τσιγάρα. Κοιτούσα επίμονα τα ονόματα που ήταν γραμμένα στα κουδούνια. Καταπίεζα ωστόσο την επιθυμία μου να χτυπήσω το ένα από αυτά.

Είχε βραδιάσει πλέον για τα καλά και φυσούσε ένα κρύο αεράκι. Έκλεισα το φερμουάρ της ζακέτα μου και αμέσως ένιωσα ήδη τη θερμότητα στο σώμα μου.

Έκανα να ανάψω και το τέταρτο τσιγάρο, αλλά ο αέρας έσβηνε συνεχώς τη φωτιά. Βρίζοντας κατάφερα και το άναψα, βάζοντας το ένα χέρι μου μπροστά, προκειμένου να κόψω τον αέρα.

Παρατηρούσα τους ανθρώπους που περνούσαν από μπροστά μου και με κοιτούσαν απαξιωτικά.

Το έχω συνηθίσει πλέον.

Παρατηρούσα τα πρόσωπα τους και προσπαθούσα να καταλάβω τη διάθεση και τα συναισθήματά τους.
Διέκρινα από τα μάτια τους και μόνο σε ορισμένους τον πόνο και τη θλίψη ενώ σε μια κοπέλα που πέρασε κρατώντας από το χέρι τον σύντροφο της, την ευτυχία καθαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της.

Άκουσα το θόρυβο του ανοίγματος της μεγάλης πόρτας πίσω μου και αυτόματα σηκώθηκα όρθιος. Μπροστά μου βρισκόταν ο Γιώργος, όπως επέμενε να τον φωνάζω, ο ψυχολόγος μου και ο άνθρωπος που με καταλάβαινε καλύτερα από όλους.

<<Χρήστο, τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;>>φαινόταν αρκετά κουρασμένος ενώ είχε μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Με κοιτούσε έκπληκτος από τη βραδινή μου παρουσία.

Δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλος σε ηλικία. Ήταν γύρω τα σαράντα, ψηλός με μεγάλα καστανά μάτια. Τον γνώριζα μόνο τέσσερους μήνες αλλά είχα συνδεθεί απίστευτα μαζί του. Παρόλο που είχα πάει μόνο τρεις φορές και η τρίτη ήταν επειδή χρειαζόμουν πραγματικά βοήθεια με τους εφιάλτες που επέστρεψαν.

<<Δεν...έχω που αλλού να πάω...>>απάντησα τελικά, εκπνέοντας τον καπνό έξω από το στόμα μου. Κάθισα πάλι στα σκαλοπάτια κι εκείνος με μιμήθηκε. Παρέμενε σιωπηλός.

Δεν υπήρχε νόημα να του κρύβομαι.

<<Τι συμβαίνει;>>με ρώτησε τελικά μετά από λίγο.

Έσκυψα το κεφάλι μου και το κάλυψα με τα χέρια μου. Τα λόγια που είχαν βγει από τα στόματα των γονιών του Δημήτρη λίγη ώρα πριν με είχαν πληγώσει αφάνταστα, αλλά ήταν λογικό αφού η αλήθεια πονάει.