Seven and Nine (FIN)

Twelve

Dedicated to kaycie_08. Thank you for voting previous chapters :)

Number Twelve

Shan's

"Huy Shan!" siniko ko ni Diego sa tabi ko. Muntik pa nga kong mahulog sa kinauupuan dahil sa pagkagulat.

"Ano bang problema mo??" inis kong sagot sa mahinang tinig. Inaantok pa ko eh. Tama natutulog ako sa upuan during the conference. Nang igala ko ang paningin ko, nakita kong nakatingin sa gawi namin ang lahat ng taong nasa loob ng malaking conference room.

"Miss Torres. What can you say about the method we're going to use?" napatingin ako sa matandang hindi ko matandaan ang pangalan. Pinakilala sila kanina pero hindi ko talaga maalala or siguro di lang ako interesado. Halatang nagpipigil lang sya ng inis sa harap ko. Nakaupo kasi ako sa seat ni papa sa napakalaking conference room pero wala naman sa meeting ang atensyon ko.

"Ah eh" napalingon naman ako kay Diego looking clueless. Pano ko ba naman kasi sasagutin yun kung hindi naman ako nakikinig? Sorry naman. I'm such a bore when it comes to this. "Anong method ba ang sinasabi nya?" bulong ko kay Diego.

"Yes you can proceed with that, Professor Marquez" imbes na sagutin ako, malakas na sumagot si Diego sa matanda. "Miss Torres here said that. She's not kinda used to talking to big conferences like this" awkward pa nyang pagkakasabi. Nang ibalik ko ang tingin sa matanda, napatango na lang ito habang hindi parin maipinta ang tingin sakin. I bet he doesn't like me. Okay lang kasi ayoko rin naman dito.

"Kaya ayoko dito eh. Ang boring na nga pinagmumukha pa kong tanga" mahina kong sabi sa sarili. Pasalamat sila hindi ako nakikinig.

"Don't say that" oo nga pala katabi ko si Diego at siguradong narinig nya yun kahit bulong lang. "Kahit ba Acting Director ka lang, you're not here for nothing"

"I'm here for NOTHING Diego" pinakadiinan ko pa ang pagsasabi ng nothing. "I no longer fit here"

"Meeting is adjourn" isa isa nang nagtayuan ang lahat kabilang na kami ni Diego ng marinig na tapos na ang meeting.

"Can you stay, Miss Torres?" ang malamig na tinig na yun ang nakapagpahinto sakin ng palabas na ko ng conference room kasabay ni Diego. Actually, I really wasted two long hours just to listen on discussion that I didn't even try to listen. Kahit nga ang pangalan ng kausap kong matanda ay di ko maalala.

"Go ahead, Diego" tumango na lang ito kahit pa parang nag-aalangan syang iwan ako. Why was he even in doubts to leave me with this old man? Para kasi sakin, hindi ka dapat matakot sa kahit na sinong tao kahit ano pa ang estado nito sa buhay. Pareparehas parin kami sa mata ng Dyos. Hinintay muna ng matanda na tuluyang maisara ni Diego ang pinto bago ako kausapin. Masyado syang seryoso sa paningin ko.

"Tungkol saan po ba to?" I still tried to be polite kahit pa mukhang di nya ko gusto. Inikutan nya ko habang nakalagay ang dalawang kamay sa likod nito habang tinitingnan ako ng maigi. Hindi ko naiwasan ang pagkunot ng noo.

"What are you even doing here, Miss Torres?"

"Cause I'm the Acting Director?" tumawa lang sya ng malakas sa sagot ko na tila nang-aasar.

"Pinaninindigan mo talaga ang pagiging Acting Director ha?" kung hindi lang masamang asal ang pagsagot ng pabalang sa kanya, kanina ko pa ginawa.

"Of course Professor. Hindi naman po kasi ako kung sino lang"

"Ano bang kaya mong gawin Shanine? Well aside sa pagiging palpak sa larangang ito?" hindi ko naiwasang mapakuyom ang kamao habang nakatitig sa nang-uusig nyang mga mata.

"Wala ho akong kailangang patunayan sa inyo" nagpipigil kong sabi. Now I know bakit halos di ako maiwan ni Diego kanina.

"Talaga? Kung ikaw ang susunod na magmamana nito, then you should prove to us that you're worthy enough. Kasi kung papalpak ka rin lang, wala kang kakayahang pamunuan ang lugar na to"

"Wala kayong alam kaya mabuti pang wag na lang kayong magsalita. Bago ko kayo mabastos ng tuluyan aalis na ho ako"

-------------

Seven's

Gabi na ng makarating ako sa bahay at gaya ng inaasahan ko, naghihintay na si Lex sakin. Agad syang tumayo ng makita ko.

"Where did you go? I've been calling you" naupo ako sa couch totally ignoring his questions. Masyado parin akong preoccupied sa usapan namin ni Sujin kanina.

"Dude, what happened? Tell me. You look so tired and pale"

Nagpalipas ako ng oras sa Central Park after ng pag-uusap namin pero kahit na gano katagal kong pag-isipan, hindi parin ako nakabuo ng desisyon. Hindi ko nasabi kay Sujin na aalis na ko ng Korea bukas na bukas din. Gustong gusto kong sabihin sa kanya na subukan namin ulit pero iba na kasi ang sitwasyon ngayon. I'm going to give up everything habang sya naman ang nasa posisyon na iiwan ko. Gulong gulo na ko kung aalis ba ko o susundin ang dinidikta ng puso ko na magstay para kay Sujin.

"Seven" ulit ni Lex sa tabi ko dahil hindi parin ako nagsasalita hanggang ngayon. Seryoso ko syang tiningnan at naglakas loob na itanong ang bagay na alam kong hindi sya papayag.

"What if I don't wanna leave, Lex?"

"What?!" hindi makapaniwalang tanong ni Lex sakin. Tumayo ako at nagpalakad lakad sa living room.

"I...I don't wanna leave, Lex. Not now. I want to stay here...with Sujin" mahabang katahimikan ang sinagot nya sakin. Alam kong mali ang desisyon kong to pero pano ko mahihindian ang taong mahal ko? Para kong robot na de susi na tanging si Sujin lang ang may kakayahang makapagbigay ng buhay.

"You're crazy dude. Don't you know that it's foolish to make that decision??"

"I know Lex. But...how can I say no to her? I still love her. I love her so much" mahina kong sagot saka napayuko. Nakita ko ang marahan nyang pag-iling.

"No. I can't allow you to stay and go on as if nothing's wrong. We're leaving tomorrow" matigas nyang sabi. Napatayo na rin sya while looking straight into my eyes. Nakipaglabanan ako ng tingin para sabihing hindi na magbabago ang desisyon ko.

"No. I'm staying. She's the reason why I'm breathing. She's the reason why I'm still alive!"

"That's bullsh*t Seven!" hindi ako makapaniwala sa narinig. This is the very first time he raised his voice on me dahil sabi ko nga nun lagi syang kalmado. I can see frustrations in his eyes pero hindi mababago nun ang desisyon ko. Hindi ko na kayang palagpasin pa ang pagkakataong makasama ulit si Sujin.

"You're really insane for being such a stubborn guy ready to take all the risk for that one girl!"

"Please, Lex. Just this once. Just another couple of months for me to be with her!"

"But you don't have even a single day to waste!"

"I don't care" walang emosyon kong sagot. Hindi sya makapaniwala sa sagot ko.

"I'm tired of this Seven! I'm willing to give all of my precious time to you and this is what I got in return?! Damn it! Do whatever you want now. Spend all of your precious time with her! I'm done with you!"

Walang babala syang lumabas ng bahay at pabalibag na sinara ang pinto. Nanghihina akong napaupo sa couch. I got to pull her back but in return, I tend to lose my bestfriend. Is it really worth it to be with you at this moment Sujin?