Fallen Hearts

Kabanata 13

The next morning, naramdaman ko agad ang epekto ng pag-iyak ko kahapon. My eyes are not on their good condition, it's kinda hurt. Because of it, I have no choice but to wear my shades.

Not to mention that I can't sleep. Ito rin ang isa sa dahilan, tumingin ako sa salamin at pinagmasdan ang maitim na bilog sa ilalim ng mata ko. Aside from it, namumula ng konti ang mga mata ko.

I look like a mess.

Natawa ako sa ideyang iyon. I'm a mess, no doubt with that. Wala namang bago do'n.

Napa-buntong hininga na lang ako. I brought my car on the way to school. From now on, I'll bring it to find my way out to the troubles.

When I reached the campus, students kept throwing glances at me. It didn't bother me though. When you're Sullivan, attention is a simple thing.

"She looks like godess. OMG!" Narinig kong puri ng isang estudyanteng babae na nakaupo sa bleachers.

I am wearing a black high waisted shorts, white button down shirt and my sneakers. And ofcourse, my shades.

Dumaan muna ako sa locker room to get my things. May iilang mga estudyante doon at hindi parin nakawala ang mga pagsulyap nila sa akin.

Napailing na lamang ako at binuksan ang locker ko. I was caught of guard when I noticed a rose inside it.

Agad kong kinuha at binasa ang nakasulat sa card na nakadikit doon.

'Good morning beautiful! I hope you're happy. See you around. :) '

-Klyde

So it's true? Totoo talaga 'yung sinabi niya sa akin kahapon na liligawan niya ako. Napa-hawak nalang ako bigla sa noo ko.

I'm not yet ready for this. I'm brutally broken. At kung sa susunod na magkakagusto ulit ako ay hindi na sa isang Benavidas. If I will be able to go out of this hole.

Nagulat nalang ako ng tumunog na ang bell. Ako nalang pala ang tao dito sa locker room, nagsi-labasan na ang ibang estudyante.

Ibabalik ko na dapat ang rose sa loob ng locker ko ng may kumuha sa akin nito. I immediately look to whom that person is which I wish I didn't.

It is him...

The other Benavidas.

Matalim niyang tinitigan ang bulaklak na hawak niya. Nakakunot ang noo niya na nagsasabing galit talaga siya. I can't describe him but being intense.

Dumapo naman sa akin agad ang kaba. My heart is beating like it's finally awake after decades. Iniwas ko ang tingin ko bago magtagpo ang aming mata.

Wala sa sarili akong napamura. Hindi ko man lang napansin ang mga yapak niya papasok dito. Now that there's only both of us here, how can I avoid him.

"I was worried yesterday." His cold voice sent shivers down my spine.

I can't be around him. Sa tingin ko ay masabihan niya lamang ako ng matatamis na salita ay bibigay na ako at mapapatawad ko siya.

"Hindi ka bumalik..." My heart beats faster when I sense the pain in his voice.

Napatawa ako ng mahina. Siya masasaktan? That's impossible right? Siguro ay nahihibang na ako dahil sa pakiramdam ko ay nasasaktan siya. He's toying me, right? Hindi dapat siya nasasaktan.

Hindi ako sumagot. Tumalikod ako sa kanya ngunit bago pa ako maka-hakbang ay hinawakan na niya ang braso ko. Lalong bumilis ang pagtibok ng puso ko. Kinakabahan ako, sa totoo lang but I won't let him know that.