Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

32

Mijn zicht werd verpest door de duizenden mensen. En ik kon een ding zeker weten toen ik sommige mensen onderweg van gedaante zag verwisselen, het was een roedel. Nee wacht. Het was geen roedel. Het waren meerdere roedels.

En er was een ding. Een ding dat me vreselijk zou spijten na dit alles.
Als ik dan nog niet verscheurd was.
En dat was het feit dat ik nu zou vechten tegen mijn eigen toekomstige district. En al de andere. Want ik kon maar al te goed, de gezichten van bekende mensen herkennen.

Ik deinsde achteruit door Milo die me hard handig mee sleurde.
Ik kon niet zien naar waar. Het enige wat ik zag was de roedel van Raven zijn moeder die op de duizenden mensen van het districten leven af vloog.

Mijn hoofd draaide.
Mijn hoofd tolde.
Mijn zicht werd verpest.
Mijn zicht werd wazig.
Mijn lichaam werd zwak.
Mijn lichaam werd roer loos.
Ik voelde niets meer.
Ik hoorde niets meer.
En ik zag niets meer buiten deze weldadige strijd.

----

'Luna?' Ik opende mijn ogen en haalde schokkerig adem.

Milo duwde me tegen een boom waarvan de schors in mijn vel prikte.
Ik zocht naar woorden maar was veel te druk met hysterisch om me heen kijken.

'Luna je moet hier blijven. Je moet aan deze boom blijven en je moet je klein maken. Je moet je verstoppen.
Ga met niemand anders mee buiten mij Raven of Isabel.
Als er geen van ons terug komt wacht je tot je niks meer hoort. Dan loop je terug door de tunnel en loop je zodra je er uit bent naar de kant van de bossen. En moet je steeds recht door blijven lopen. Maar voor nu moet je wachten. Alsjeblieft wacht en doe niets doms.' Bracht Milo ratelend uit.

'Ik beloof het.' Fluisterde Ik terwijl ik mezelf tegen de boomstam liet zakken en mijn lippen op elkaar perste.

En toen verdween Milo knikkend in de duisternis en bleef ik alleen achter. Samen met deze domme bomen die ik nu erg dankbaar was om mij bescherming te geven.

---

Na uren te hebben gewacht gaf ik het op.
Ik kon niet hier blijven zitten niets doen terwijl mijn vrienden tegen mijn.. mijn.. mijn.. de districten bleven vechten.
Ik kon keuzes maken. Moeilijke keuzes maar het kon wel.
Ik kon beslissen of ik de districten zou helpen of de rest van de buitenstaande roedel.
En ik koos voor de buitenstaande roedel.
En dat deed ik alleen omdat ik Isabel wou helpen. En Raven. En Milo.. en Emilia. En iedereen die me een kans hadden gegeven.

En toen stond ik verward op.
Maar niet in mezelf. Nee maar in Chedar.

---

Als een Razende gek begon mijn wolfsgeest weg te lopen van achter de bomen.
Een heel bloed bad verspreidde zich over de landschappen en schreeuwende mensen ratelde door over verstoppen en dekking zoeken.
Chedar was woedend. Ik voelde het. Ik voelde hoe woedend hij was. En toen vloog hij als een heldhaftige hond op de menigte af en ontweek elke gestoorde gek die hem aan viel.
En ik volgde hem. Ik volgde hem en leidde hem door tegen hem te schreeuwen dat hij de districten aan moest vallen en niet de rest.
En hij luisterde. Hij luisterde naar mijn woorden voor de eerste keer in tijden.

Ik moest dit winnen. Chedar moest dit winnen. De roedel van Isabel moest dit winnen.
en ik hielp ze voor hen. Niet voor mijn eigen bestwil. Maar voor hun.

---

Chedar trok zich los uit de greep van een oudere man. Hij gooide hem met alle wilskracht omver en liep gehaast op hem af voor hij met zijn poten naar hem begon te graaien.
En hij kreeg hem te pakken.
Al snel vormde zich een bloedbad om de man heen en Chedar gromde terwijl ik toe keek hoe hij mensen vermorzelde.
De pels om me heen hielt de koude windvloed tegen en mensen staarde verbaasd naar me. Ik wist dat ze niet wisten wie ik was.
En dat kwam door mijn mannelijke uiterlijk. Het feit dat mensen nu dachten dat ik een man was stelde me niet perse gerust.
Maar ik vond het leuk.
Leuk dat ik anders was als de rest.
Buiten het feit dat ik dit aan niemand kon vertellen was dit iets speciaals.

Chedar rende op mensen af als een gek en vermorzelde ze stuk voor stuk. Terwijl mensen hem hielpen en naar hem schreeuwde.
Ik luisterde behoedzaam mee en probeerde al mijn kracht aan hem te geven. En hij nam ze aan. Hij nam alles aan wat hij nodig had.

Ik huiverde toen een hard ding in Chedar zijn zij groef en hij blafte het uit maar wist nog een steek te ontwijken.
Hij stormde op de man met het mes in zijn handen vast maar stopte onmiddellijk toen hij het bekende gezicht zag.
Een gezicht wat ze liever ontweek op dit moment.
En het feit dat hij me aankeek alsof ik onbekend was brak me. En Chedar ook want hij deinsde een heel stuk achteruit.
De grijns om de man zijn lippen groeide toen hij op ons afliep.
En ik huiverde. Huiverde van de zelfde man die me op de wereld gezet had.

Heeeeey!!
We zitten bijna aan het einde omfg! Volgende deel is het einde al van deel 2😊😵. Voor de mensen die zich af vragen waarom ik al mijn covers in zwart wit heb gedaan. Ik heb geen idee, ik vond het gewoon leuk en ik had zin in verandering.. en oh ja ik hen mijn cover van 'dat gevoel is liefde' ook verandert en ik ben er heel blij mee ☺️ ik ben het boek nu aan het schrijven en op 21-11-2016 publiceer ik het! En dat is toevallig op mijn verjaardag 😃.

Oh ja.. ik ga zo op al de berichten die ik ooit heb gekregen in mijn verhalen antwoorden omdat het kan en ik heb er zin in. Dus als je nog een comment wil achter laten doe maar dan! Xx
Volgende deel is laatste deel! Xx Anthe