Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

27

'Iedereen naar beneden komen! We vertrekken!'

De stem van Isabel kaatste heen en weer in mijn oren en ik perste mijn lippen stevig op elkaar. Ik verroerde geen vin toen er werd gezegd dat we ons moesten haasten. Ik was de kamer nog niet verlaten na dat Raven me hier achtergelaten had. En ik moest alleen zijn. Dit was dan wel het slechtste moment dat je kon bedenken om te vertrekken. Ik wou niet mee. Ik wou niet terug naar Raven. Misschien was het beter zo, misschien moesten ze me hier achterlaten en moest ik zelf verder gaan. Al had ik dan geen een idee naar waar. Ik Ademde diep in en uit en sloot de deur zacht waarna ik het slot dicht draaide dat vreemd genoeg nog werkte ook. Mijn ademhaling klonk zwaar in deze muffe ruimte en ik was bang dat ik elk moment kon flauwvallen van de angst.

'Het is nu of nooit!' Riep Isabel weer.

Nooit.. het is nooit... nooit.. of niet?
Ik heet op mijn lip en begroef mijn hoofd in mijn armen.
Niet veel later hoorde ik de stemmen in de gangen weerklinken, het teken dat de mensen vertrokken dacht ik. Ik had het gevoel dat ik dood ging telkens wanneer de stemmen langs mijn kamer gingen.

'Is iedereen er?!' Isabel klonk nu luider als anders. 'Demi en Ivan kunnen jullie kijken of er nog mensen boven zijn!' Wacht.. wat?

Dit had ik niet voorbereid! Ik snelde naar de kast waar ik eerder nog in had staan snuffelen en sloot de deuren nadat ik er in was gaan zitten. Ik probeerde me zo licht mogelijk te maken wat niet erg moeilijk was aangezien er amper eten in mijn maag zat. Nu pas voelde ik hoeveel honger ik eigenlijk had en ik huiverde.

Ik had het gevoel dat ik weer kind was, aangezien ik mezelf vroeger ook altijd in kasten verstopte. Maar dan zonder de angst dat je gevonden zou worden. Het was net verstoppertje. Maar dan de gruwelijke versie ervan. Ik sloot mijn ogen en probeerde te luisteren wat zich op de gang afspeelde.
Er was een lange tijd niks te horen waardoor ik dacht dat ik de enige overgebleven persoon was, tot er voetstappen weerklonken door de hal en zich steeds meer in mijn richting bewogen. Het geluid van klakkende schoenen werd steeds luider en ik hielt mijn adem in.

Ik hoorde hoe ze elke deur opende, er in keken en de deur dan weer sloten. Toen ik het gevoel had dat ze nog geen tien meter op afstand waren beet ik hard op mijn wang en probeerde ik alles te doen om me zo min mogelijk op te laten vallen.
Toen ik hoorde hoe er met de klink van de deur waar ik me achter bevond werd gerammeld sperde ik mijn ogen wagen weid open en maakte ik mezelf zo klein mogelijk.

'Deze is op slot.' Hoorde ik een vrouwen stem zeggen.

'Huh.. wat vreemd ik dacht dat al de deuren open moesten zijn op dit verdiep.' Een mannen stem dit keer.

'Hallo?' Er klonk een luid gebons op de deur.

Oh god ze wisten het. Ze zouden me vinden en ik zou weer naar Raven toe moeten. God nee..

'Hier sliep ik.' Een nieuwe mannenstem klonk in mijn oren waardoor ik mijn ogen nog weider open sperde. Raven..

'Hij is op slot.' De vrouwenstem klonk dit keer paniekerig.

'Hallo?' Bulderde Raven. 'Luna ben jij dat?'

Hoe wist hij dat?

'Demi kun je een slot opener vragen?' Demi leek wat te gniffelen maar leek toch toe te stemmen merkte. Oh.. hebben ze hief slot openers?

'Ivan kun je Isabel gaan zeggen dat we hier misschien nog wel even zitten.'

'Hoezo?' Ivan leek verbaasd hoorde ik.

'Volgens mij zit er hier iemand. Dat voel ik.'

Toen Ivan zijn voetstappen weg stierven hoorde ik de klink weer omgedraaid worden.

'Luna? Doe open. Ik weet dat je hier bent.' De verleiding was zo erg dat ik mezelf strafte door de binnenkant van mijn wang te laten bloeden. 'Ik voel dat je er bent.'

Raven zijn stem deed me wat. Alsof ik alles vergat in een klap en alleen Raven zijn stem en ik nog overbleef. Ik hapte naar adem en wou wat zeggen maar ik deed het niet. Ik moest alleen verder. Zonder iemand.

Toen Raven het op leek te geven sloot ik mijn ogen om mezelf te bedaren maar het lukte niet echt want nog een laken vol angst werd over me heen gegooid toen de voetstappen van de twee door mijn oren klonken.

'Ik heb het! Een deur opener.' Het meisje klonk enthousiast toen ze dat zei en ik vervloekte haar ondertussen.

'Geef hier.' Raven zijn stem klonk schor al wist ik het niet zeker. 'Ik maak hem open.'

Niet veel later klonk er een scherp irriterend geluid dat klonk alsof iemand het slot van de deur wurgde.
Ik hapte naar adem toen het slot een luide knal gaf. Ik wist zeker dat dit betekende dat de deur open was gegaan.

'Ik Doorzoek de kamer wel. Ga maar terug naar beneden.' Raven zijn voetstappen werden steeds luider en de andere stierven weg.
De deur werd open getrokken en ik voelde mezelf trillen.
Het had geen zin meer. Ik was dood. Hij zou me vinden en me aan men oren mee sleuren naar beneden waar Isabel me vol vreugde zou neerslagen, en me zou uitmaken als een domme aap.

Toen de kast deur met een ruk open zwaaide leek ik een hart aanval te hebben. Ik keek recht in Raven zijn sluwe ogen en hij keek me aan alsof ik gek was.

'Ben je gek?' Zie je wel! 'Straks vonden we je niet meer! God Luna. Wat als ik je voor eeuwig kwikt was?' Jij hapte naar adem en rijkste naar mijn arm maar ik trok hem weg. 'Kom alsjeblieft mee.'

Ik schudde mijn hoofd kinderachtig.
'Nee.' Mijn stem klonk schor en gedempt.

'Wat? Luna..' hij kwam dichter bij me staan terwijl ik me verder in de hoek van de kast schoof.

'Ik zei nee. Ik hoef je hulp niet.' Fluisterde ik. Raven zijn ogen gingen van sluw naar zielig en hij keek me betreurd aan.

'Luna.. alsjeblieft.' Fluisterde hij. Hij greep mijn arm nu wel op tijd vast.

'Ik wil niet.' Fluisterde ik. Ik wende mijn blik van hem af. 'En laat me los. Je doet me pijn.'

'Wat?'

'Laat me los.' Hij leek gebroken toen ik dat zei.

'Oke.' Hij liet me los en zette een paar stappen naar achter. 'Dag Luna.' Zei hij voor hij weg stormde uit de kamer en de deur docht gooide.

Het enige wat ik nog hoorde was Raven die: 'we kunnen vertrekken er is niemand meer over!' Schreeuwde.

Oke dit boek is dus binnenkort al uit tfoeee gaat snel allemaal he xD maar er komt een boek drie! En dat is dan het laatste boek. Xx