Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

31

Ik kon mijn ogen niet geloven. Nee. Nee ik kon mijn ogen echt niet geloven. Mijn adem stokte in mijn keel maar ik merkte dat ik niet de enige was bij wie dit gebeurde.
Iedereen kwam abrupt tot stilstand.
Ik knipperde misschien wel duizenden keren maar stopte uiteindelijk aangezien ik wist dat dit niet anders kon zijn dan echt.

Mijn gedachte werden uit mijn brein gezogen en maakte plaats voor nieuwere.
Ik had nooit gedacht dat we zo ver zouden komen als dit. Dat het allemaal zo snel zou gaan. Ik had dit niet verwacht. Ik hapte voor de tiende keer naar adem en schudde mijn hoofd onwetend wat ik moest doen.

Ik stond recht in de ogen van iets wonderbaarlijks groot en mechanisch. Het moest wel iets mechanisch zijn. Het moest iets zijn wat onmogelijk te breken was.
Nou ja daar leek het toch op.
Plots vroeg ik me af hoe het kwam dat Ahren hier ooit over was geraakt. Hoeveel mens er wel niet gesneuveld moesten zijn.

Ik trilde vreselijk toen ik een hand door mijn klitterige haar haalde.
Ik had nooit verwacht dat ik ook in oog met de grens zou staan.

Na wat leek op een eeuwigheid wandelen door bossen was ik bang dat het net weer zo zou worden toen ik en Raven startte met onze reis. Maar dat was niet het geval.
Ik had al vaker gehoord dat om de grens een erg groot bos plaats vond. Maar blijkbaar waren het meerdere.
Het ontstond uit een deel van bos dat omringd werd door een onvoorspelbaar hoge muur. Daar achter was nog meer bos te vinden. En daarna vond er zich nog een grens plaats. Maar dan minder stevig.
Het leek wel alsof hij uit laagjes gemaakt was.

De muur leek hoger als een wolkenkrabber. En ik kon nu al zien dat het niet de bedoeling was dat we hier over zouden moeten.

'Luna.'

Met een ruk draaide ik me om. Nu pas merkte ik dat ik nog de enige was die op het lege grasveld achter het bos stond.

Ik keek fronsend om me heen maar enkel Milo staarde me verveeld aan.

'Kom je nog?'

'Waar is iedereen?' Negeerde ik zijn vraag.

'Dat zei ik toch. Heb je wel geluisterd.' Hij grijnsde.

'Nee.' Mompelde ik simpel kijkend naar de muur.

'Je denkt toch niet dat we daar over gaan of wel?'

'Gaan jullie mee over de grens?' Ik fronste even.

'Ja dat moet wel. We zijn niet gek om je in je eentje te laten gaan hoor.' Hij zuchtte lachend zijn hoofd. 'Kom op.'

Hij schopte tegen een met gras bedekte klep die open schoot waardoor ik een kreet slaakte.
Oh.. een luik? Ze maakte het ons gemakkelijk op deze manier, merkte ik simpelweg op.

'We moeten gaan hoor.' Hij zette zijn linker voet op iets wat leek op een steen en klom dan zo nonchalant als maar kon door het luik heen alsof hij verdween in een ravijn.

En toen volgde ik hem door het stinkende lege gat.

---

Volgens mij kon het niets anders zijn dan de riool waar we door geklommen waren.
De stank van dode ratten en muizen vulde mijn neus gaten en er hing een dikke muffe lucht.
Ik had tot mijn knieën in een vuil soort smurrie gestaan wat waarschijnlijk ooit water was geweest. Maar nu was het niets anders dan vuil gemengd met.. vuil? Ik huiverde meteen en volgde Milo met mijn ogen. Hij leek het allemaal heel normaal te vinden om dit te doen merkte ik en ik schudde mijn hoofd.

'Je zou beter stoppen met zagen. We zitten hier nog wel een tijdje in.' Mompelde Milo zuchtend.

'Ik heb het recht om te zagen! Mensen gaan niet iedere dag door een riool!' Piepte ik, waardoor mijn stem door de lege tunnels galmde.

'Daar heb je een komma.'
Ik voelde hoe Milo nu aan het grijnzen moest zijn. Al kon ik enkel zijn gespierde rug zien.

'Een komma?'

'Nou. Je snapt me wel. Je hebt een komma omdat je niet volledig gelijk hebt. Anders zou je een punt krijgen. Maar er zijn werkelijk mensen die iedere dag door deze smerige dingen moeten.' Milo grinnikte.

'Oh.' Ik werd gek. Gek van dit alles, en nu al! Nu we nog geen twintig minuten in dit ding zaten. 'Zijn we er bijna?'

'We zijn er zodra er een nieuw luik is. Dan kunnen we er uit. Ik gok dat we hier nog toen minuten in zullen rond dwalen.'

Ik staarde langs Milo heen.
We waren een stuk verwijdert van de grote groep waar mensen nu dood stil waren.
Ik slikte en schudde mijn hoofd.

'Je moet wel opletten.' Zei Milo. 'Er zitten hier namelijk veel bloedzuigers.'

'Wat!' Riep ik onthutst om me heen kijkend.

'Ja.' Eerst dacht ik dat dit vast een grap was. Tot ik me bedachte en nadacht over een les die ik ooit gehad had.
Die toevallig over bloedzuigers ging.

'Dat had je niet moeten zeggen, nu geraak ik in paniek.' Ik hikte haast bij deze woorden.

'Maak je geen zorgen.' Milo grinnikte.

'Ik wil hier uit!' En dat leek mijn redding engel te horen want net op dat moment werd mijn zicht gevuld met daglicht.

Een ronde opening was te zien en mensen klommen er door heen. Maar het leek Me een hele karwij aangezien het eeuwen duurde voor er 1 persoon door was.
Ik slikte haast van opluchting toen het eindelijk mijn beurt was en Milo hielp me er nauwkeurig uit.

'Dank je.' Fluisterde ik toen ik in de zon stond.

Ik wist dat ik nu wel moest stinken.
Dat kon niet anders.
Er kon niets anders zijn dan dat ik ongelofelijk stonk.
Maar daar maakte ik me al snel geen druk meer om toen ik om me heen begon te kijken.

Nu pas merkte ik de spanning op tussen de roedel die om me heen stond als standbeelden.
Ik slikte en draaide me ongewild om naar wat er zo vreselijk kon zijn.
En net op het moment dat ik me omdraaide klonk het geschreeuw van mensen die op ons af vlogen in mijn oren.

Waaaw we zitten bij het eind stuk van deel 2 jongens! Ik wil jullie alvast bedanken enzo maar daar komt meer over in jet laatste deel! Omfgg loveeeeee xx