Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

17

We liepen langs de vele verlaten straten en huizen. Ik bleef steeds langs Raven zijn zijden en er was nog geen een keer geweest dat ik zijn hand had gelost.
Mijn lip trilde en ik dacht dat ik elk moment in huilen kon uitbarsten maar dat gebeurde niet. Ik bleef sterk en volgde Raven. Ik had hem veel te vragen. Heel veel. Wat was dit.. waarom vertrouwde hij deze onbekende mensen zo maar?

Raven Keek me telkens bezorgd aan en hielt zijn blik geen een seconde van me af. Ik had het gevoel dat ik elk moment kon overgeven maar dat gebeurde niet.
De vrouw met de rode haren liep voor op en ik vroeg me af of ze de lupa was van de groep.
De vrouw keek bij elk verlaten huis, voor ik had geen idee wat, Waardoor we telkens weer moesten stoppen met rennen. De pijn in mijn kuit was tien keer zo erg als voor af en ik had een verschrikkelijke steek in mijn zij.

Toen we voor de zoveelste keer stopte bij een groot verlaten heren huis liet ik me tegen een muur zakken van een gebouw. Raven hielt me vast en hief mijn hoofd naar hem op zodat ik hem aankeek.

'Gaat het?' Zijn stem klonk schor en zijn gezicht was zo dicht bij het mijne dat het me moeite kosten om mijn lippen niet op de zijn te drukken. Ik hielt hem stevig wast en keek recht in zijn ogen.

'Raven?' Vroeg ik voor het eerst sinds we ons bij deze vreemde roedel hadden aangesloten.

'Ja luna?' Fluisterde hij.

'Mijn kuit. Hij doet pijn.' Fluisterde ik net zo zacht.

'Ik kijk even.' Mompelde hij voor hij zich voor me liet zakken en de broekspijpen van mijn jeans omhoogtilde.
Hij verwijderde het stuk stof van mijn been en ik beet op mijn lip toen de koude lucht de wond raakte.

'Godverdomme.' Mompelde hij.

'Is het zo erg?' Fluisterde ik.

'Stil luna.' Mompelde hij.

Toen hij op het oppervlakte van de stof spuugde en het weer om mijn been wikkelde huiverde ik.
Mijn moeder had me ooit verteld dat spuug het beste geneesmiddel was. Maar dat had ik nooit echt gelooft. Nu bleef de vraag weer door mijn hoofd heen spoken. Raven rolde mijn broekspijp weer naar beneden en kwam weer voor me staan.

'Het komt wel goed. Het is vast niet zo erg als het lijkt.'

'Is het dodelijk?' Ik wist dat het een kinderachtige vraag was, maar nu had ik geen zin om over mijn vragen na te denken.

'Nee. Dat niet gekkie.' Mompelde hij voor hij me tegen zich aan trok.

De Geur van bloed en ijzer overspoelde me toen ik aan Raven zijn haar rook maar ik rook ergens Raven zijn geur ook nog. Mijn Raven..
ik slikte en snoof de geur opnieuw op.

'Zit je aan mijn haar te ruiken?' Hij duwde me een stukje van zich af en grijnsde.

'N-nee.' Mompelde ik voor ik hem weer naar me toe trok en zijn Geur weer in ademde.

'Volgens mij wel.' Mompelde hij tegen mijn nek. 'En ik vind het fijn als je dat doet.'

Voor ik wat kon zeggen schrok ik op door de luide stem van de roodharige vrouw.

'Hou eens op met dat kleffe gedoe daar! En luister liever.' De ogen van de onbekende gezichten rusten nu op ons en ik rukte me snel uit Raven zijn greep. Ik wist bijna zeker dat ik nu helemaal rood was. Net als een tomaat en slikte. 'We kunnen hier overnachten. De meeste kamers zijn nog heel en de trappen zijn veilig om op te lopen. Vind een kamer die nog goed genoeg is. Ik wil Patrick, Samir, en Claus bij me hebben voor het avond eten! Hup hup!' De vrouw schreeuwde zo hard dat ik een paar keer met mijn ogen moest knipperen.

'Kom op. We gaan een kamer zoeken.' Raven duwde me voorzichtig naar voren en ik kwam snel weer in de realiteit.

Ik en Raven mengde ons in de menigte en liepen het krakende huis in.
Het huis was inderdaad nog niets op instorten. De stenen muren waren koud en er werd in sommige hoeken stil aan schimmel gevormd. Maar het was nog niet zo erg.
De trappen waren van hout en sommige ervan waren ingedeukt maar hij was inderdaad nog stevig genoeg.

Raven hielt een arm om mijn middel wanneer we de gangen door liepen.
We vonden een vrije kamer aan het einde van de hal waar een kast een tweepersoonsbed en tot onze verbazing nog een werkende lamp stond.
Ik liet mezelf op het krakende bed zakken en keek hoe Raven de deur sloot en zich tot mij wende.
En toen kon ik het niet meer inhouden en stroomde de tranen als watervallen over mijn wangen.

Awh troosten jullie luna ook mee? 😂😂🤔 allez ja we zijn echt al ver geraakt! Ik heb mijn cover zelfs al af voor het derde boek 😂 maar goed x