Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

2

Het was dagen geleden dat ik nog open licht had gezien. Zonder de bomen die mijn zicht versperde. Het was dagen geleden dat ik me nog zo vrij had gevoeld. Dat ik me open had gevoeld voor alles en iedereen.
Een weiland strekte zich voor ons uit. En overal waren heuvels te zien. Het gras dat zich verspreidde kwam tot boven mijn benen en was vochtig van de regen. Het kon me plots niets meer schelen dat we nog steeds geen slaapplek hadden gevonden. Ik was te druk bezig met het landschap.
Raven liet me van zich af zakken en hielt me nog omver door een hand om mijn middel te plaatsen. Er was geen reactie om zijn lippen te zien. Geen blijdschap. Niks. Het enige wat ik een beetje kon opmerken was een kleine twinkeling in zijn ogen.

'We zijn er Luna.' Mompelde hij. 'We zijn er bijna.'

'Waar zijn we bijna?' Ik fronste.

'Kom op.' Hij negeerde mijn vraag volledig en duwde me zachtjes door.

Dit zou weer een lange tocht worden..

---

(Ravens point of view)

Ik bekeek Luna haar zoette gezicht. Ik merkte niets op van het vuil dat haar huid bedekte en haar klitterige haar. Ze was mooi. In welk opzicht dan ook. Ze was beeldschoon. Haar handen lagen onder haar hoofd zodat het leek of ze die als een kussen gebruikte en haar trage ademhaling verklapte dat ze sliep.
Ik wist niet hoelang ik wel al niet had geslapen. En dat allemaal voor haar.
We hadden nog een lange weg te gaan voor we er waren. Bij de grens.. Maar dat wou ik haar niet vertellen. Net zoals ik niet wou vertellen in wat voor situatie we konden belanden bij de grens.
Ik was op mij hoede. Elke dag en nacht. Ik was bang en ook al liet ik het niet zien. Het was verschrikkelijk. Ik haatte het wanneer Luna me gerust wilde stellen of me aan het lachen wou krijgen en je de teleurgestelde blik in haar ogen zag wanneer het haar niet lukte. Maar ik kon het niet. Ik kon niet lachen. Ik had mijn alfa verraden. En ook al kon hij me niet vermoorden. Ik was bang. Banger dan ooit.

Luna verschoof zich in het hoge gras waardoor ik uit mijn gedachten sprong.

Het was nog vroeg. Vijf uur misschien. En ik wist niet wat de datum was vandaag. Of welk seizoen. Maar het was koud genoeg om te weten dat we dicht bij de winter zaten.
Daarom moesten we snel zijn. Snel genoeg. Voor we dood vroren.

'Luna?' Ik trok Haar overeind. Ze mompelde wat en haar ogen sprongen open.

'We moeten verder gaan.'

Ik zag de moeheid in haar ogen wat me pijn deed.

'Kom op.' Ik klopte geruststellend op haar schouders en hielp haar overeind. Ze knikte enkel en volgde me de grote heuvel af. Weer een dag verder..

---
(Luna's point of view)

'Wil je dat ik iets voor je doe?' Raven zijn stem klonk rustgevend toen hij het zo stil fluisterde. Ik schudde mijn hoofd  en kneep mijn ogen tot spleetjes. Kijkend over de ver uitgespreide weilanden.

'Dit kan nog eeuwen duren.' Mompelde ik.

'Dat weet ik. Maar we verliezen de moed niet. Aan alles komt een einde weet je wel?' Hij volgde mijn blik en beet op zijn lip.

'Ja. Maar dat betekend niet dat het niet nog eeuwen kan duren voor we er zijn.' Mompelde ik.

'Nee. Maar om die eeuwen te verkorten kunnen we nog wel een paar kilometer lopen.' Zei raven vast besloten. Hij trok me aan mijn arm waardoor er een kleine tinteling aan mijn vuile huid ontstond. Toen raven dat merkte trok hij zich snel terug en staarde me niet langer meer aan.

'Straks is het alweer donker, dan hebben we geen een keer pauze genomen.' Mompelde ik.

Mijn voeten deden pijn en ik hinkte aangezien mijn enkel nog steeds niet genezen was. Daarom geraakte we ook een stuk trager voor uit. Raven droeg me soms wel een keer zodat we minder tijd verspilde aan mijn been.
Ik was zo moe. Moe en bang. Bang van Ahren en zijn roedel. Ik had pijn. Overal. Ik voelde me vuil en ik dacht dat ik elk moment kon flauw vallen. En boven alles had ik ook nog eens heimwee. Heimwee naar mijn ouders. Mijn roedel. Mijn huis. Mijn kamer. Het district.. Zelfs school!

Ik leunde tegen raven aan terwijl we ons zelf voorbij hesen. Ik had ontzettende honger maar ik wist dat ik waarschijnlijk toch weer een dag geen eten zou krijgen.
Plots stopte ik abrupt met lopen. Ik zag iets. Ik wist het zeker.

Oh ik ben echt blij dat ik zo veel succes heb op deze boeken! Ik heb al 4duizend lezers op mijn eerste deel! Kunnen we dat hier ook? ☺️ en ohja voor ik het vergeet! Als jullie me nog niet volgen pleas doe dat dan even! En chek ook mijn andere boeken even uit xx