Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

18

Raven stormde op me af en sloeg zijn armen zo hard om me heen dat ik samen met hem achterover viel.
Ik vroeg me af of het de bedoeling was dat dat gebeurde want hij trok me op zijn schoot en haalde zijn handen door mijn haar.
Ik keek hem aan en probeerde de tranen weg te werken maar dat mislukte.

Ik sloot mijn ogen toen Raven mijn tranen weg begon te kussen.

'Luna.' Zei hij met schorre stem. 'Alsjeblieft niet huilen. Dan moet ik ook huilen.'

'Raven.' Zei ik voor ik mijn ogen opende en hem aanstaarde.

'Ja?' Hij keek me met zoveel liefde aan dat mijn hart nog sneller ging kloppen. En ik wist dat ik fout bezig was. Ik wist zeker dat ik fout bezig was.

Maar ik kon er niets aan doen. Ik hielt van Raven. Ik hielt van hem. En ik vond het raar dat ik van iemand anders kon houden dan van mijn mate. Ik vond het raar dat dat kon. Dat ik me zelf niet schaamde voor wat ik deed.

'Kus me.' Die woorden fluisterde ik zo zacht dat ik me af vroeg of hij het überhaupt hoorde. Maar dat deed hij. Want van het ene op het andere moment boog hij zich over me heen en kuste me met al de liefde die hij had.

Ik sloeg mijn armen om zijn bezwete nek en rolde ons om over het krakende bed zodanig dat hij over me heen gebogen lag.
Ik staarde hem niet aan maar hielt mijn ogen gesloten om te genieten van het moment. Zijn kussen waren zacht en tegelijkertijd ook ruw. Toen zijn tong mijn lip raakte opende ik hem vanzelf en liet zijn tong met de mijne spelen.

Het vuur spoot door mijn aders en ik wou niet liever dan hem. Alleen maar hem. Ik was fout bezig. Heel fout. Maar ik kon er niets aan doen. Mijn liefde Voor Raven groeide bij de dag. Raven kuste mijn nek en slapen en liet geen enkel plekje over.
Ik huiverde. Maar het was geen slechte huivering. Het was zo een perfecte huivering.
Ik liet mijn handen onder zijn shirt glijden en verkende zijn gespierde rug.
Ik had nooit verwacht dat ik dit zou doen bij Raven.
Ik liet mijn handen over de striemen op zijn rug glijden en merkte dat hij huiverde en zijn grip om me heen verslapte.

Toen liet hij me los en staarde me verdooft aan.

'Wat?' Ik kwam recht op zitten en staarde hem aan.

'Ik kan dit niet luna. Straks zie je Ahren weer en wird je opslag weer verliefd op hem.' Hij schudde zijn hoofd.

'Ik wil Ahren nooit meer terug zien.' Zei ik. 'Hoe kun je zoiets denken. Ahren kwetst me alleen. Hij kwetst me en doet me pijn. Jij bent de gene die mijn mate had moeten zijn. Jij bent de gene waar ik van houd!'

'Dat kan ik niet geloven.' Fluisterde hij.

'Alsjeblieft Raven.' Mijn handen begonnen te trillen.

'Sorry.' Mompelde hij voor hij van het bed sprong en de kamer verliet.

Ik staarde knipperend naar de houten versleten deur. Ik beet op mijn lip en proefde niet veel De smaak van ijzer en zout op mijn lippen.
Ik wou huilen. Ik wou huilen maar deed het niet. Ik deed het niet omdat ik ergens voelde dat dit toch weer goed zou komen.

Ik stond op van het tweepersoonsbed waar ik en Raven juist intiem nog hadden gezoend. Ik bekeek de gelijste foto's waarvan de meeste gebroken waren. Op de meeste foto's stonden jongere kinderen te spelen. Het moest nog van ergens in het jaar 1800 zijn dat kon niet anders. Mijn gedachten dwaalde af naar Raven en ik liep langs de grote kleerkast die zich in het midden van de kamer bevond.

Hij kraakte toen ik het ding opende. Al wist ik niet echt waarom ik dat deed want het enige wat ik tegen kwam was een oude lege kast met nog een paar verroeste ijzeren hangers erin.
Ik sloot hem weer en toen ik me omdraaide voelde ik het pas echt. Het verdriet, het verdriet dat ontstaan was door de harde afwijzing van Raven.
En voor ik het wist liep ik op de deur af en stormde de gang door. Ik kon hem niet zomaar laten gaan. Ik kon hem nooit zomaar laten gaan.

Wat vinden jullie? Wie is het beste voor Luna.. Raven of Ahren? 🤔