Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

30

Het leek wel uren stappen voor we eindelijk waren aangekomen. Ik had er nooit zo bij na gedacht maar volgens mij had ik het record wandelen verbroken. Mijn kuiten deden zeer en ik besefte op dit moment pas dat ik nog niet had gekeken hoe de wond er uit zag. Op de een of andere manier wilde ik niet eens weten wat er was gebeurd, maar ergens ook wel.
Ik zette me neer tegen een boom die ik nu wel mijn beste vriend kon noemen aangezien we op een landschap waren waar alles plat lag en ik nergens wat kon vinden om tegen aan te gaan hangen. Buiten deze boom dan.

'Kan er pauze komen?' Mompelde ik, net luid genoeg voor Isabel om het te kunnen horen.

'Pardon?' Ze kwam tot stilstand en keek me fronsend aan. Oh... mocht ik dat niet vragen dan. Dat leek me vreemd aangezien verschillende mensen het al geschreeuwd hadden deze uren.

'Mijn kuit.. hij doet pijn.' Ik beet hard op mijn lip en staarde Isabel aan die me nog steeds aankeek alsof ik een vreemde was.

Maar dan leek haar gezichtsuitdrukking te veranderen naar 'begrijpelijk' en maakte ze duidelijk dat er een korte pauze aan de gang zou zijn.

Ik schudde niet goed wetend met mijn hoofd en bukte neer op het vochtige gras. Ik spreidde mijn twee benen voor me uit en tilde de losse joggingbroek op. De wond was gehult in lagen vol doeken en verbanden en het duurde eeuwen om ze er af te krijgen. Toen het me eenmaal gelukt was hapte ik naar adem.
Draden hielden mijn wond bij een en opgedroogde bloed spetters leken er bij te zitten als een mislukt kunstwerk.

De wond zag er beter uit. Aangezien er geen etter en wondvocht meer uit droop. Maar door de draden die zich samen met de wond verwikkelde moest ik moeite doen om niet weg te kijken.

'Wat doe je!' Milo kwam in grote passen op me af gestormd en ik keek naar hem op.

'Ik wou alleen pauze.. ik snap ook niet waarom iedereen me zo raar aankeek.' Ik fronste en haalde mijn schouders op.

'Nee niet dat idioot! Je mag die windels er niet vanaf halen! Die wond moet rusten en mag geen zonlicht zien tot ik het zeg!' Krijste hij als een peuter.

'Sorry.' Mompelde ik waarna ik in stilte de windels weer om mijn kuiten heen begon te binden. Maar Milo sloeg mijn handen weg en begon er zelf aan.

'Doe dat niet nog eens.' Hij schudde zijn hoofd. 'Dan word ik ongerust.'

'Ongerust?' Ik fronste.

'Ja.'

'Nou dat hoeft niet.' Ik schudde mijn hoofd en trok mijn been snel terug toen hij klaar was. Ik trok de pijp van mijn jogging broek weer naar beneden en stond ongemakkelijk op.

'Heb je honger?' Vroeg ik voor ik een appel uit mijn buidelzak toverde die er nu al een paar uur zat te wachten op mijn mond.

'Ja.. hoe kom je daar aan?' Milo fronste en greep de appel uit mijn handen.

'Gevonden in het huis.' Ik haalde mijn schouders op.

'Oh...' en toen nam hij er een hap van.

Ik fronste naar hem terwijl hij tevreden naar de hap staarde die hij net van deze arme appel ontnomen had. Hij glimlachte breed naar me toen hij me zag fronsen en ik kreeg meteen een rilling door mijn lichaam.

Ik had geen idee of dat door het feit was dat hij er zo uitzag als iemand die in een modeblad kon staan. Of door het feit dat ik hem er zo eng uit vond zien aangezien het leek alsof hij nu een hap uit mij wou nemen.

'Wil je ook.' Hij stak de appel naar me uit en voor ik wat kon zeggen propte hij hem in mijn mond.. oh en dan nog recht op het deel waar hij juist nog een hap uit genomen had.

Ik staarde van de appel naar hem met open mond en trok vervolgens een vies gezicht.

'Wat?' Hij fronste.

'We deelde zojuist bacteriën met elkaar.' Ik trok een walgend gezicht.

'Schattig.' Hij grijnsde breed.

'Wat?' Ik keek hem argwanend aan en hief mijn hoofd.

'Je bent schattig.'

'Hier heb je, je appel. Ik heb geen honger meer.' Ik gooide de appel naar hem toe die hij behendig op ving. 'Ik haat je.' Mompelde ik nog voor ik weg slenterde.

Lalalalaal het volgende deel word spannender want van daar gaat het dus beginnen.. of eindigen.. nou ja hoe je dat ook wilt noemen.