Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

23

Wanneer ik terug begon te lopen voelde ik me afschuwelijk. Alsof ik juist iets had gegeten wat ik beter niet had gedaan. Zoals pudding. Ik had altijd een hekel gehad aan pudding. Hoe slijmerig en vies het eruit zag. Het was net rotzooi.
Ik huiverde bij de gedachte en liep verloren terug naar waar ik eerder met Raven gesproken had.
Hoe kon het dat hij eerst zo aardig deed. Alsof hij echt van me hielt. En me dan gewoon liet vallen? Nog geen paar uur geleden had hij woorden tegen me staan fluisteren waardoor ik me goed had gevoeld. Nu leek het net of hij me haatte.

Toen ik terug kwam in de kamer waarvan ik dacht dat het de living was bleef ik recht voor Raven staan die druk bezig was met de blondine.

'Raven?' Ik keek hem doordringend aan toen hij fronsend op keek. 'Kunnen we praten?'

'Waarom?' Zei hij bot.

'God waarom doe je zo moeilijk!' Riep ik bijna. Ik was blij dat niemand buiten het groepje waar Raven in zat dat hoorde.

'Wat bedoel je?'

'Weet je. Ik blijf nog steeds je Lupa hoor. En ik beveel je naar mij te luisteren.' Gromde ik kwaad. Dit klonk waarschijnlijk erg kinderachtig.

De frons die om Raven zijn voorhoofd verscheen doodde me bijna. Hij deed dit nooit zomaar. Hij deed nooit zo.

'Goed.' Hij stond op waardoor ik me meteen weer kleiner voelde. Toen ik Raven bij zijn polsen beet pakte en hem de gang mee in sleurde waar ik eerder nog bijna in huilen was uitgebarsten.

'Waarom doe je zo? Waarom verborg je dat Die vrouw je moeder was?'

'Hoe weet je dat?'

'Ze vertelde het me.'

'Oh..' hij beet op zijn lip. 'Ik dacht dat ze zich voor me schaamde.'

'Raven! Het is je moeder!' Piepte ik.

'Ja.' Hij knikte en keek afkeurend weg.

'Waarom doe je zo tegen me? Het ene moment doe je aardig het andere moment ben je vreselijk.' Ik schudde mijn hoofd. 'Waar is die aardige Raven. Waar ik zo van houd.'

'Ik kan niet aardig tegen je zijn. Ik hou van je en dat mag niet. Het moet stoppen. Het is te riskant. Ahren. Hij vermoord me Luna.' Hij hief zijn hoofd in de lucht en leunde tegen de tafel waar ik eerder ook tegen had aan geleund.

'Raven..' fluisterde ik. Ik maakte aanstalten om naar hem toe te lopen maar hij hielt me tegen.

'Ik denk. Ik denk dat ik je beter als een Lupa moet behandelen. Dit gaat niet langer.'

'Wat..' ik keek hem versuft aan. 'Raven! Alsjeblieft.' Smeekte ik toen hij langs me heen liep.

'Het spijt me. U kunt me beter vergeten.' Die woorden deden me zoveel pijn. Het feit dat hij me nu weer met U aansprak kon ik niet aanhoren.

Hij had misschien gelijk. Misschien kon ik hem beter vergeten. Misschien kon hij dit beter doen. Ahren.. Ahren zou Raven vermoorde. En als ik echt van hem hielt dan moest ik hem gelijk geven. Dan moesten we elkaar vergeten. Voor altijd.

Raven verliet de kamer snel.
Ik snapte er niks meer van. Vragen speelde door mijn gedachten en ik wist niet meer wat ik moest denken.
Hoelang ik daar bleef staan nadenken wist ik niet. Uiteindelijk was ik op de grond neergezakt en had ik de scherven van glas die op de grond lagen in mijn handen voelen boren. En ik liet het toe.
Die pijn was niks tegenover het geen wat zich in mijn hart bevond.

Toen ik weer op stond droop het bloed van mijn handen af. En ik had nu al het gevoel dat ik te veel bloed verloren was.
Ik keek naar mijn handen alsof het me niet uit maakte.
Toen ik opkeek naar de deur waar Raven juist nog doorheen gelopen was zag ik Milo staan. Hij keek fronsend naar mijn handen.

'Wat heb jij gedaan?' Hij zette een paar stappen in mijn richting. 'Heb je nieuwe rode handschoenen gekregen?'

'Nee.' Zei ik. Al wist ik dat het een grapje moest zijn. 'Ik bloed.'

'Moet ik helpen met het schoon maken ervan?' Hij staarde me droog aan.

'Nee.' Zei ik weer. 'Het is niks.'

'Wat is er met jou?' Hij haalde een hand door zijn toch al warrige haar.

'Niks.' Antwoordde ik simpel voor ik langs hem heen liep.
Maar hij hielt me tegen door mijn polsen vast te pakken en mijn bebloede handen naar zich toe te trekken. Hij keek geconcentreerd naar de schade die ik mezelf had aangericht en snoof vervolgens.

'Kom.' Hij trok me mee naar de hal waar Raven zat en ik keek de andere kant op om hem niet aan te hoeven kijken. Toch voelde ik zijn ogen in mijn rug branden wat me op de een of andere manier gerust stelde.

Toen hij me in een stoel neer drukte (als je dat al zo kon noemen) sloot ik mijn ogen. Ik was moe merkte ik nu op. Moe van al deze onbekende gezichten. Ik haatte het hier. Misschien zelfs nog meer als dat ik het landhuis van Ahren haatte.

'De wonden zien er diep uit.' Mompelde Milo toen hij mijn handen af begon te geven. 'Maar ik denk niet dat er stukjes Glas in zitten.' Hij veegde het bloed er zo nauwkeurig van af dat je amper nog kon zien dat ik gewond was.

Hij spoot er iets op wat leek op een ontsmettingsmiddel en het prikte in de wonden die ik mezelf had aangedaan. Maar dat maakte me niet uit. De pijn in mijn kuit was nog steeds veel erger. Het was alsof hij er altijd bij moest zijn. Alsof het nooit minder kon worden.

'Wat is dat?' Mompelde hij toen hij mijn handen in had gewikkeld met een windel. Toen ik mijn ogen opende zag ik dat hij het over mijn been had. Het wondvocht druppelde uit de stof die Raven om mijn been had gewikkeld en ik hapte naar adem toen Milo mijn been op zijn schoot nam en het stof ervan af rukte.

Ocharme luna en Raven.. komen ze nog terug samen or what.. Xo
Voor wij zijn jullie eigenlijk?
Luna en raven?
Of luna en Ahren?
Of luna en iemand anders? ..
Laat weten. X