Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

20

Luna.. och luna ik heb je gemist. Ik heb je zo gemist. Ik wou het. Tegen je praten maar het lukte niet. Het was alsof ik er niet meer was..

Mijn wolfsgeest galmde door mijn hoofd en ik had het gemist. Alles wat hij deed. Zijn stem zijn alles..

'Chedar?' Fluisterde ik.

Ja.. ik ben hier.

----

(Ravens point of view)

Ik bekeek de voornamelijk lege straten en wachtte ongeduldig tot ik het bekende gezicht van Luna voor me voorbij zag gaan. Maar dat gebeurde niet.
Nadat ik uit de kamer was gestormd had ik haar nergens meer gezien en het was nu al bijna acht uur. Ze moest wat eten. Eten en drinken anders zou ze het niet lang meer volhouden. Misschien was ze al neergestort. Misschien was ze gevlucht. Mijn hart bonkte sneller wanneer ik daar aan moest denken. Och god laat het niet zo zijn.

Ik draaide me om naar het saaie oude huis en stapte de drempel over naar binnen. Toen ik mijn blik over de menigte liet gaan merkte ik de felrode haren van Isabel onmiddellijk op en ik beet hard op mijn lip bij het zien van haar. Mijn moeder. Mijn biologische moeder. Ik vroeg me nog steeds af waarom ze haar, haar in die kleur had laten kleuren terwijl ze zo een mooi haar had gehad ervoor. Misschien wou ze niet dat iemand wist hoe hard we op elkaar leken. Naast haar stond een jongen. Hij was groot. Zeker groter als mij en knap. Knap en lang. Zijn zwarte haren zaten slordig door de wind en sommige plukken waren klitterig door de stof.
Ik wist niet hoe hij heette maar hij was aardig. Voor mijn moeder toch. Ik had nooit verwacht dat ze het hoofd van een onbekende roedel zou worden. Een van de verboden roedels dan nog.

Ik draaide me snel weer om toen ik iets hoorde. Iets wat zo scherp en duidelijk klonk dat het niet anders waar kon zijn.
Luna.

----

(Luna's point of view)

De gil verliet mijn mond zo snel dat ik het zelf amper kon geloven.
De twee sterke armen van een onbekende man grepen me vast en ik was bang. Bang voor alles wat er kon gebeuren. Bang voor het feit dat het iemand uit Ahren zijn roedel kon zijn. Bang. Bang. Bang.

De stem van de jongen die me vast had was rustig en klonk vertrouwd maar ik durfde mijn ogen niet te openen. Ik wist niet wie het was. Het klonk niet als Raven, Ahren of iemand.
Toen ik mijn ogen toch waagde te openen slaakte ik een zucht van opluchting. De donkere ogen van Milo keken me geamuseerd aan en hij liet me los.

'Nou nou. Straks denken mensen nog dat je ontvoerd was.' Hij grinnikte.

'God je hebt me laten schrikken.' Mompelde ik hoofdschuddend. Ik keek om me heen naar het grote open veld waar ik eerder nog gezeten had. 'Hoe wist je waar ik was?'

'Geen idee. Ik had zin in een wandeling en vond je.'

'Weet je de weg terug.' Mijn stem klonk schor alsof ik net wakker was geworden.

'Ja. Dat denk ik toch.'

'Kunnen we gaan?' Ik beet op mijn lip en keek Milo terug aan.

'In dat?' Hij wees naar me.

Ik keek naar mezelf en voelde de blos op mijn wangen. Het enige wat ik aan had was een lang shirt. En ik kon me niet eens meer herinneren dat ik dat aangehad had.

'Oh god.. heb jij.. heb je me naakt gezien?' De paniek was duidelijk in mijn stem te horen en ik leek wel een tomaat toen hij geamuseerd grijnsde en knikte.

'Jammer dat ik je een shirt heb aangedaan het zag er anders ook leuk uit. Maar ja ik dacht dat het misschien een beetje grof zou zijn..' hij keek me aan.

'Inderdaad.' Ik keek om Milo heen. 'Waar zijn mijn kleren..' ik keek om me heen maar er leek nergens iets te zijn.

'Geen idee. Ik vond je naakt tegen een boomstam.'

'God.. help je zoeken dan?' Ik fronste en trok het shirt nog meer over mijn bovenbenen heen. Ik voelde me slecht om zo voor hem te staan. Al had hij me nu toch al naakt gezien.

'Nou dat hoeft niet hoor.' Hij grijnsde. 'Maar goed. Waar had je ze het laast uit gedaan?'

'Geen idee..'

'Dan kunnen we moeilijk verder.'

'Kom op. Help nou maar.'mompelde ik waarna ik met mijn blote voeten over het gras veld waar we opstonden liep.

'Goed dan.'

Toen we minstens drie kwartier bezig moesten zijn leken we het beiden op te geven want we beiden waren dood op en zaten naast elkaar op een random plek.
Milo vertelde me dat het beter was als we terug gingen en dat Isabel nog wel wat voor me zou hebben maar ik had geen idee wie dat was.

Toen we terug liepen en we aan kwamen in het stadje probeerde ik de glasscherven op de grond te ontwijken. Ze lagen overal door de ingeslagen ramen van huizen. Ik hield het shirt goed naar beneden en bedekte me zoveel mogelijk.
Ik voelde me vreselijk belachelijk voor hoe ik er nu uit zag.

Toen ik mijn hoofd hief keek ik recht naar het grote huis waar we ons hadden neergezet. Het huis was lelijk. Het had ooit mooi kunnen zijn misschien. Maar dat kon je niet erg goed zien.
Toen ik beter keek zag ik hem. Hem waarvoor mijn hart meteen sneller zou gaan kloppen.
Raven keek me recht in de ogen aan. Zijn ogen stonden vol spijt en hij begon op me af te lopen.

Nieuw deeel..