Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

24

'Luna! What the hell!' Riep Milo door heel de zaal waardoor iedereen onze kant op keek. Alle ogen werden groter toen mensen de verschrikkelijke wond om mijn been zagen.

'Oh god.' Hoorde ik sommige mensen zeggen.

'Het is minder erg als het lijkt.' Zei ik snel mijn hoofd schuddend.

'ISABEL!' riep Milo. 'LUNA! ZE IS ZWAAR GEWOND.'

Meteen stoven sommige mensen opzij om een haastige Isabel door te laten en ik zag ergens achter haar Raven paniekerig staren en op springen om te kijken of het inderdaad zo erg geworden was.

'Oh god.' Hoorde ik Isabel zeggen toen ze dichter kwam.

'Kom op.' Mompelde ze voor zij en Milo me omhoog hielpen en me weg leidde van de starende mensen.

---

Ik had nooit verwacht dat het zo erg was. Ik dacht dat niemand er zo dramatisch over zou doen.
Toen ze mij op een bed lieten liggen wat bestond uit een matje en een slaapzak ergens in de hoek van een kleinere kamer rende Milo en Isabel door heel de kamer en haalde ze dingen te voorschijn die me niet erg aantrekkelijk leken.
Ik probeerde ze te stoppen door te zeggen dat het niet erg was maar dat lukte niet. Toen Isabel naar Mij kwam met een rood geverfde doos (waar de verf al vanaf begon te bladeren) stikte ik bijna. Ze bukte voor me neer en keek grondig naar de wond die nog steeds om mijn been heen speelde met me. Alsof ik de gene was die hij zo graag wou mishandelen.

'Het kan prikken.' Voor ik wat kon zeggen werd er een dunne naald van een spuit in mijn been geprikt en hapte ik verdoofd naar adem.

Toen ik opkeek werd mijn zicht wazig en zag ik nog net Raven zijn bezorgde blik voor me.
Daarna ging alles als een waas bij me voorbij.

---

Toen ik wakker werd trilde ik van top tot teen. Mijn oogleden voelde zwaar aan en ik had geen idee waar ik was. En pijn die ik eerder nog gevoeld had was gezakt en ik huiverde. Het enige wat ik me nog kon herinneren was de spuit die Isabel diep in mijn been gedrongen had.

'Luna?' Het gezicht van Milo verscheen voor me en ik haalde adem voor ik zijn naam schor uitsprak.

'Waar ben ik! Wat hebben jullie gedaan?' Ik probeerde mezelf overeind te trekken maar dat lukte niet aangezien Milo me steeds weer terug duwde.

'We hebben die wond van je verzorgd. Als ik hem niet gezien had, was je je been kwijt geraakt. Dan zou je nu zonder been rond moeten lopen. Best hilarisch maar dat zou ik je niet aan doen.'

'Je bent gek!' Riep ik.

'Nee jij bent gek. Jij bent de gene die het al van het begin had moeten vertellen. Wist Raven hier van?'

Ik huiverde bij het horen van zijn naam en negeerde daarom ook zijn vraag.
'Hoelang lig ik hier al?'

'Niet lang hoor. Nog maar een paar uur. De operatie ging sneller als verwacht.' Hij haalde zijn schouders op.

'Operatie?' Mijn ogen werden groot.

Toen hij in lachen uitbarsten wist ik dat hij een grapje aan het maken was.
'Nee joh. Maar ja. Je ligt hier wel al een paar uur.'

'Hoe laat is het?'

'Tien uur volgens mij. Ik weet het niet. We hebben niet meer veel horloges hier. Ik denk dat Isabel de enige is Die er nog een heeft. Moet je het eens aan haar vragen.'

'Waar is Raven? Is hij hier geweest?'

'Hij is hier geweest.' Zei Milo. 'Maar dat was niet voor jou. Hij kwam om Isabel te vragen of er nog kamers vrij waren.'

'Waarom..' deze keer lukte me het wel om recht op te gaan zitten waardoor er een beginnende pijn bij mijnvoorhoofd ontstond.
'Wat is er eigenlijk gebeurd.. Tussen jullie.'

'Wat?' Plots had ik het gevoel dat ik veel scherper kon kijken.

'Gewoon.. ik dacht dat Raven wel zou komen.. om ons te helpen. Of dat hij misschien wel zou panikeren om jou pijn te zien leidden. Je schreeuwde het uit weet je. Zelfs al was je verdoofd. Raven kwam toen binnen. Hij liet niks merken. Hij keek je amper aan.'
Hij keek me zo medelevend aan dat ik mijn blik moest afwenden. Dit had ik niet verwacht. Dat het zo erg zou worden. Dat had ik niet gedacht.

'Kan ik.. ik wil graag naar M'n kamer.' Ik maakte aanstalten om op te staan maar Milo duwde me terug.

'Je kan niet op je been lopen nu. Je moet rustten. Maar als je wilt kan ik je wel dragen.' Hij grijnsde naar me.

'Wat?! Wanneer kan ik dan wel lopen!' Vroeg ik hysterisch.

'Morgen.' Milo grinnikte. 'Nu moet je rusten, kom op. Hij hielp me overeind en liet me op hem steunen. Toen we de gang op kwamen (ik al hinkelend) waren de meeste mensen al weg. Al de gene die er nog zaten keken even van mij naar mijn been en vonden het dan blijkbaar niet meer interessant.
Toen Milo me de trap op hielp leek het moeilijker te gaan dan ik had verwacht maar het ging. De trappen kraakte onder mijn en Milo's gewicht en toen we in de gang waar de deur van de kamer waar ik en Raven verbleven kwamen zuchtte ik diep om aan te tonen dat ik blij was. Blij dat we er nog waren geraakt met dit verrekte been.

Toen ik de kapotte oude deur open trok op een kiertje en mijn hoofd erdoor stak verbleekte ik helemaal.
Mijn zicht werd wazig door de tranen die zich vormde en mijn greep op Milo verstrakte.
Het deed me pijn. Pijn dat Raven met een ander meisje in bed lag te slapen.

Waaa Raven bitch wa is wrong met hem? XD