His Personal Assistant slash Bedmate (completed)

Chapter Seventy Eight

Sometimes we have to say goodbye no matter how painfull it is.

-aj

Last three chapters nalang tayo then Epilogue na mga kamaldita.

Konting konting kembot nalang ito

C=

*****

It hast been seven months since that incident happen.

And it has been seven months since the woman he love left him.

Sa loob ng pitong buwan na iyon naramdaman niya ang sobra sobrang sakit na iwanan ka ng mahal mo. It is much painfull than the first time she left him. Dahil sa pagkakataon na ito hindi na niya alam kung ano nga ba ang mga nangyayari dito ngayon. Hindi na niya nasusundan ang mga kilos nito. Hindi na niya nababantayan ito kahit sa malayo man lang. The only memory he has right now with Marie is stock in his mind. Lahat ng mga masasayang pinagsamahan nila lahat iyon itinatak niya sa isip niya na kahit sa pagtanda niya hinding hindi niya makakalimutan. Na kahit magsimula na siyang makalimot ay ang mga ala ala nalang ni Marie ang tanging hindi makakalimutan ng utak niya dahil sa puso niya ay nandoon din ito.

Sa loob ng pitong buwan ay araw araw para siyang pinapatay dahil sa sobrang pangungulila sa babaeng mahal niya. He woke every morning in that seven months wishing that Marie is with the other side of the bed lying and sleeping peacefully next to him. In that seven months the beautiful face of Marie is all he dream about.

Hindi na niya alam kung papano umusad ang buhay niya sa pitong buwan na iyon na wala si Marie. Dahil sa pakiramdam niya bawat minuto sa pitong buwan na iyon ay parang napakatagal. It felt like he was living a lonely life for about forever.

Nabubuhay siya. Humihinga nga siya. Pero yung puso niya hanggang ngayon ay hindi pa din naghihilom. Yung pusong iniwanan ni Marie pitong buwan na ang nakakaraan ay sugatan pa din. Ay sa tingin niya ay hindi na ito muling maghihilom hanggat hindi na niya muling nakakasama si Marie.

He heavied a sigh upon remembering the last time he na nakita niya ang babaeng mahal niya. Yung hulimg araw na nakapiling niya ito. Yung araw na nagpaalam na ito sa kanya.

Flash back

When the doctor said that Marie's operation is succesfull ay parepareho silang nakahinga ng maluwag. He knew Marie will fight for their life. Alam niya na hindi ito basta basta susuko. Nawalan ito ng malay ng mabaril ito ni Roberto sa likuran nito ng dalawang beses.

Pagkatapos nitong maopera ay kailangan itong ilagay sa ICU upang maobserbahan. Tinamaan kasi ng isang bala ay ibabang bahagi ng baga nito kaya naman kahit matagumpay na naaalis ang mga bala sa katawan nito ay kailangan pa din itong tignan ng mabuti.

The doctor said that she is in critical condition, na kapag hindi ito nagising sa loob ng apat na put walong oras ay maaari na itong tuluyang mawala.

He patiently wait for her to recover and be conscious. Hindi siya umalis sa tabi nito kahit anong pagtataboy at kahit anong pakiusap ng mga magulang nila. Hindi siya aalis sa tabi nito hanggat hindi ito nagigising. He wanted to be at her side.

Marahan niyang hinalikan ito sa labi habang natutulog pa din ito.

"Hey baby. Wake up. I already kiss you kaya dapat gumising ka na. I am your prince charming right? so you should open your eyes because Im already here." He said habang marahan niyang hinahaplos ang pisngi nito. "I hate seeing you lying in that hospital bed and fighting for your life baby. Mas gusto ko yung nakikita kitang nagtataray, yung nakataas ang kilay mo sa akin kapag naiinis kana. At higit sa lahat mas gusto kitang nakangiti sa akin. Yung nakatingin ka sa akin with love in your eyes. So baby open your eyes, let me see the love in your eyes once more."