His Personal Assistant slash Bedmate (completed)

Chapter Seventy Four

Kinakabahan ako kay baby Kristoff kaya si Marie muna ang mag POV.

Konting push nalang talaga ito mga kamaldita.

Revelation #2

C=

*****

Tiffany Marie Briones Point of view

Hindi niya mapigilan ang takot na lumulukob ngayon sa kanyang buong pagkatao. She felt she was about to die any minute from now. She was in a place which is unfamiliar to her. Hindi na niya alam kung ilang oras o araw na since those man abducted her because every minute that she is staying in this dark room feels forever. Halos ikamatay niya ng makita ang mga ito ng pumasok ito sa kanilang rest house sa Baguio at lalong sinakloban ng takot ang buong pagkatao niya ng sapilitan siyang kuhanin ng mga ito. She was so fucking terrified.

Yung huling taong isinigaw ng utak niya bago siya tuluyang mawalan ng malay noon ay ang pangalan ng lalaking mahal niya.

Kristoff

And afer hours of being unconcious ay nagising siya sa isang madilim na lugar na ito. Kahit anong sigaw niya at hingi ng saklolo ay walang dumating. Wala ni isang tao siyang nakita. Pero alam niyang may taong nagbabantay sa kanya sa labas ng madilim na kwartong iyon.

She is alone in this dark room. She cannot see anything but she can hear foot steps just out side this room na para bang ipinaalam sa kanya na bantay sarado siya. Nanghihina na din ang katawan niya because they dont feed her and they dont even give her even a single drop of water. Nararamdaman din niya ang pangangapal ng pisngi niya dahil dahil sa pagsampal na ginagawa ng mga ito sa kanya just a few hours ago. They tied her in this chair, na sa sobrang higpit ng pagkakatali ng mga paa at kamay niya sa upuan ay alam niyang hinding hindi siya makakawala.

Gosh she was so scard for her safety, but she was much terrified for the safety of her family and for the family of the man she love. She was scares for the safety of the man he love so much.

Mariin niyang ipinikit ang mga mata ng maalala ang ginawa at sinabi ng kanyang mga kidnapers just a while ago.

Flash back

Kanina pa ayaw tumigil sa pag agos ng luha sa kanyang mga mata ng magising siya na nasa isang hindi pamilyar at madilim na lugar siya. She remember na may mga lalaking pumasok sa kanilang rest house at sapilitan siyang dinala ng mga ito ng mamlaban siya ay may ipinaamoy ang mga ito fahilan upang mawalan siya ng malay. And the next she knew is nandito na siya sa lugar na ito at mahigpit na nakatali ang kanyang mga kamay at paa sa upuan.

"Help please. Let go of me." She almost shout while pleading for those people whom she does not even see. Wala siyang makita dahil sa sobrang dilim ng lugar na kinalalagyan niya. She is not even sure kung may mga tao ba siyang kasama dito sa madilim na lugar na ito because she cannot even hear anything aside from her own voice.

Halos mamaos na siya sa kakaiyak at kakahingi ng tulong pero wala ni isang tao ang tumulong sa kanya. She felt so helpless. Wala siyang magawa para palayain ang sarili niya sa sitwasyon na ito. He just cry every fear she is feeling right now. Just being in this situation terrifies the hell out of her.

"Heeeeeeeelp! Please help me!" She scream at the top of her lungs. She badly want to go home, she needa to see her family and Kristoff. She needs to see them so she can feel the security again.

Napalingon siya ng biglang bumukas ang pintuan at iniluwa noon ang tatlong lalaking nakasuot ng itim na bonnet. She knew they are the same guy na kumuha sa kanya sa kanilang rest house. Seeing them brings fear in her whole being again.