His Personal Assistant slash Bedmate (completed)

Chapter Sixty Six

Naiiyak ako...

Papasampal ko talaga si baby boss promise..

Pero kawawa na siya.

Subukan ko to 50 votes and 50 comments for next chapter.

Kaya kaya?

please pampa inspire lang

C=

*****

He's been staying here in Baguio for two weeks now and everyday of that two is weeks feels torture. Anga lapit lapit nga sa kanya at magkasama nga sila sa iisang bubong ang babaeng mahal niya pero ang feelig niya ang layo layo pa din nito sa kanya.

Magkasama nga sila pero halos hindi siya kausapin at kibuin nito. Ni ang sulyapan ay hindi magawa nito sa kanya. Kapag kinakausap niya ito at madalang pa sa patak ng ulan dito sa Baguio kung sumagot ito. She is so cold at him.

Hindi din nakakatulong si Paulo. Hindi nga ito nakatira sa rest house pero para na din itong nakatira doon dahil maagang maaga kung magtungo ito doon at gabing gabi na kung umalis ito sa rest house. Palagi nalang magkasama ang dalawa. Maghapon kung maglambingan ang mga ito, na para bang sinasadya talaga na maging sweet ang mga ito dahil alam ng mga ito na pinapanuod niya ang dalawa.

Sa dalawang linggo na nandito siya sa rest house ng mga Briones wala siyang ginawa kundi maghintay sa limos ng atensyon ni Marie. Halos magpapansin niya siya dito, but still nothing. Hindi pa din siya nito pinapansin na para bang hindi na talaga siya nag eexcist sa mundo nito. Ang mga iniluluto niya para dito ay natatapon lang sa basurahan dahil mas gusto pa nitong kumain sa labas kasama si Paulo.

Sa loob ng dalawang linggo hindi na niya mabilang kung ilang beses na sumakit ang dibdib niya dahil sa sakit na nararamdaman niya. Hindi na niya mabilang kung ilang beses na siyang naging parang aso na sunod ng sunod sa mga ito kapag lumalabas ang mga ito. At sa loob ng dalawang linggo hindi na niya mabilang kung ilang beses siyang naghihintay sa pag uwi nito galing sa labas kasama si Paulo. He cant no longer count how many times he was hurt every time they see them happy and in love.

But every pain he is feeling right now is nothing. Walang wala ito sa sakit na ipinaramdam niya kay Marie. Lahat ng sakit na nararamdaman niya ngayon he all deserve it.

Mariin siyang napabuntong hininga at ipinikit ang kanyang mga mata. Marahan din niyang hinilot ang kanyang batok. Nandito siya ngayon sa sala at naghihintay na naman sa pag uwi ni Marie. Its already eleven in the evening pero hanggang ngayon ay hindi pa din ito inihahatid ni Paulo. He wonder what they are doing right now.

Fuck!

He does not like the image that his mind is showing right now. Hindi niya gusto na naiimagine niya ngayon na sweet na sweet na namang naglalambingan ang mga ito habang magkasama sa mga oras na ito.

Hindi niya nasundan ang mga ito ngayon because he is not feeling well kanina pang umaga. Nilalamig siya pero ang init init ng pakiramdam niya. Namili kasi siya kaninang umaga ng mga rekados na lulutuin niya para sana sa dinner ni Marie pero inabutan siya ng ulan.

Umuwi siya ng basang basa pero wala siyang pakialam. Nakita nga siya ni Marie na basang basa pero wala itong naging reaksyon, nilampasan lang siya nito. Agad naman siyang naligo kanina para hindi matuloy sa lagnat pero he think ay nilagnat pa din siya dahil sa bigat na pakiramdam nararamdaman niya ngayon.

And just like the what happen the previous days nasayang na naman ang mga pinaghirapan niyang iluto para kay Marie dahil hanggang ngayon ay wala pa ito, at nakakasiguro siya na kumain na ito sa labas kasama si Paulo.

Nilalamig at namimigat na ang talukap ng mga mata niya pero hindi siya umalis sa kinauupuan niyang sofa. He will wait for her no matter how late she will go home. Kahit gaano pa siya katagal mag hintay basta uuwi lang ito sa kanya handa siyang maghintay.