Rollercoaster (voltooid)

Hooftstuk 1

Zwart, stil en eenzaam. Zo zou het moeten zijn geweest. Daar binnenin die kleine ruimte. Heerlijke rust en je hoeft helemaal niks te doen. Alle tijd om na te denken. Nou ja, ik weet niet eens of je dan al wel kan nadenken, wanneer zou dat eigenlijk beginnen? Al dat nadenken? Terwijl je in de buik zit denk ik dat je er niet zo veel aan hebt. Of misschien wel, dat als je je moeders stem hoort je denkt :"Ow wat is dat een lieve stem!" Of je weet niet wat het is en schrikt je te pletter! Ineens een vreemd soort geluid waar je niks van snapt, alleen de klank er van bevalt je wel. Het is rustgevend en liefdevol...
Dat is nou precies het tegenovergestelde van mijn moeders stem. Haar stem is hard en knarsen. Zo'n stem die hoort bij van die gemene heksen in kinderprogramma's. Maar nou ja, ze heeft haar stem ook niet kunnen kiezen, het is niet haar schuld dat ze zo verschrikkelijk klinkt.
Net als ik weer wil gaan denken aan die fijne stille plek in je moeders buik hoor ik mijn zusje de trap op roffelen. Bonk Bonk Bonk. "Je lijkt wel een olifant!" Schreeuw ik richting mijn slaapkamerdeur. Geen reactie. Ach wat boeit het ook, kleine zusjes zijn en blijven vervelend. Ik staar naar de knuffelbeer op mijn bed. Dat is het laatste cadeautje wat ik van mijn vader heb gekregen voor hij dood ging. Ik voel een traan over mijn wang lopen. "Stil maar mijn kleine prinses, alles komt goed," hoor ik de stem van mijn vader zeggen. "Nee dat komt het niet!" Schreeuw ik richting mijn knuffelbeer, hij kijkt met een lachend gezicht terug. "Stomme rot beer," mompel ik nog en richt me dan op iets anders. Mijn agenda. "Ow shit" morgen Duits repetitie en ik heb nog geen eens geleerd! Snel loop ik naar de stapel met mijn boeken, de Boekentoren van Pisa  (een wonder dat hij rechtop blijft staan) ik trek mijn Duitsboek er tussenuit en ga snel zitten aan mijn bureau. "Geschwister is ehmm, broers en zussen," zeg ik hardop. Ja! Dat is er al een, nog maar 64 te gaan. Man dit gaat me echt nooit meer lukken! "Nou ja, doorzetten Charlotte, je kan het wel," praat ik mezelf moet in. Maar zodra ik weer wil beginnen hoor ik mijn moeder roepen van beneden :"Charlotte, Shelley eten!!" Dus moet ik jammer genoeg mijn leren onderbreken voor een dampend bord vol met spinazie, bah. Zodra mijn eten op is ga ik weer naar boven, probeer er nog wat woorden in te krijgen (totaal zinloos) en ga daarna om half 10 slapen. Nou ja, eerst nog ff op me tel om te kijken of ik aapjes heb. Maar natuurlijk alleen maar een spam van 500 berichten in de groepsapp, waarom zou iemand dan ook de moeite nemen om me te appen? Ik ben zowat onzichtbaar op school. Om 12 uur besluit ik dan toch maar te gaan slapen. Weltruste.