Kayıp Dudaklar

42. Bölüm: "Af."

"Baştan beri Kaan'a mı aşıktın yani?" Soru Derya'dan gelmişti. Ona gülümsedim.

Kaan'ı gördüğüm ilk günden beri ona aşıktım ben. Onun nasıl biri olduğunu araştırır, gizlice sosyal medyadan onu takip ederdim. Bir süre sonra bu yetmemişti tabii.

Ama aklımda böyle bir yalan da yoktu. Sadece onu daha yakınımda istiyordum.

"Tek onu sevdim."

"Aylin ne olacak?" Aklıma gelenle yutkundum. Aylin'i üzmek istemiyordum. Onu hiçbir zaman üzmek istememiştim. Kimseyi üzmek istememiştim. Kaan olmasaydı üzmeyecektim de.

"Ona gerçeği söyleyeceğim." Dedim. En azından kendinde bir sorun aramazdı. Belki daha iyi hissederdi kendini.

Bana karşı hisleri olmaması için dua ettim.

-

Aylin'le buluştuğumda soğuk davranmamdan dolayı bir sorun olduğunu anlamıştı.

Gerçi ben ona hiçbir zaman çok sıcak davranmamıştım. Her zaman mesafeliydim. Sahte gülümsemelerimle idare ediyordum. Şimdi ise ona gülümsemek bile zordu.

"İyi misin?" Diye sordu. Kaşları artık derince çatılmıştı.

"Seni buraya bir şey söylemek için çağırdım." Direkt konuya girmek ve üzerimdeki yalanın ağırlığından kurtulmak istiyordum.

Yutkundu. Sanki olacakları biliyor gibiydi. "Aylin ben çok kötü bir şey yaptım." Diye başladım söze. Dikkat kesilmişti bu cümlemden sonra. "Herkese yalan söyledim. Kandırdım." Yutkundum. Allahım, yardım et.

"Birine sahip olabilmek içindi hepsi."

"Ne yaptın?" Dayanamamıştı.

"Ben eşcinsel değilim Aylin. Yalan söyledim herkese."

Yüzünden şiddetli bir şaşkınlık geçti. Ağzı açık kalmış öylece bana bakarken, "Üzgünüm. Seni kırdığım, sana umut verdiğim için."

Gözleri yerde öylece durdu. Beni duymamış gibi yaptı, yutkundu, saçlarını düzeltti. Sonra başını kaldırdı ve o özür diledi. Şaşırma sırası bendeydi.

"Aslında anlamam gerekirdi. Yakın davranmıyordun. Kaan'a olan bakışlarını çok kez fark ettim ama arkadaşın diye üstünde durmamıştım. O, değil mi?" Gözlerimin tam içine baktı. "Sahip olmak istediğin kişi oydu?"