His Jealous Girlfriend

Jealousy 36

Napapikit ako sa init na hatid ng kaniyang yakap. This feels great. I always feel safe in his arms. Sad to say, it seem like I'll not be able to experience this feeling anymore.

Bago ko pa man makalimutan ang agenda ko ay humugot na ako ng malalim na hininga at nagsimulang magsalita.

"Si mommy kasi..."
Simula ko at ikinuwento sa kaniya ang buong kalagayan ng aking ina. I tried so hard not to break down. Kailangan kong magpakatatag para maharap ko siya ngayon.

"...that's why lolo and lola want to bring us when they go back to US."
Pagtatapos ko sa aking mahabang kuwento. Kinalas niya ang pagkakayakap niya sa akin at hinarap ako. Nag-iwas ulit ako ng tingin. I just can't look straight to his eyes.

"I think that's a good idea. Tita needs to breathe from all the stress. Tama ang lolo at lola mo. Maybe it's better if you take her away from here for now."
As what I expected, sasang-ayon siya sa gusto nina lolo. Marco is really a good and wise guy. Kahit noon pa man ay ganito na siya mag-isip.

"Kung isasama nila kami, what about us, Marco?"
I asked while trying to maintain my calmness.

"Well, there's the internet. We can always communicate through it. Besides, we're not the first one to try this set up if ever."
He said as a matter of fact. Ang positibo talaga ng pananaw niya tungkol dito.

"Mahihirapan tayo."
Tipid kong sagot. Hinawakan niyang balikat ko at pinilit na huliin ang aking tingin. When he succeeded, he looked at me seriously.

"Then what do you suggest, babe?"
Mahinang tanong niya. This is it, I'm going to say it now.

"Let us break up."
Pikit-matang pahayag ko habang nakakuyom ang aking dalawang kamao. Narinig ko ang mahina niyang halakhak.

"Are you trying to make me laugh? You are a great actress, babe."
Aniya sa pagitan ng kaniyang tawa. Hinawakan ko ang kaniyang kamay at sinubukang kunin ang kaniyang atensyon.

"I'm serious, Marco. We need to end our relationship."
Wika ko na nagpatigil sa kaniyang pagtawa. Tumingin siya sa akin na parang hindi makapaniwala sa kaniyang narinig.

"But, why? Yes, I get it that we need to be away from each other for the sake of your mother. But we don't necessarily have to break up. That's not enough reason to do what you want us to do right now."

"This is what is good for the both of us, Marco."
Iyon lamang ang aking naisagot.

"Paano makabubuti sa atin ito? Mapapalayo lang tayo sa isa't isa. Hindi ibig sabihin no'n ay kailangan na nating maghiwalay!"
Wika niya. Medyo tumaas na ang kaniyang boses marahil dahil sa kaniyang frustration.

"Wala ka bang tiwala sa akin?"
Tanong niya pero hindi pa ako nakakasagot at nagpatuloy na siya sa pagsasalita.

"You don't trust me, right? You don't trust me enough that you think I'll cheat if we are away from each other that's why you would rather end it now."
Paratang niya sa akin nang hindi na ako sumasagot. Wala ulit ni isang salita ang lumabas sa aking bibig.

Is he right? Wala ba talaga akong tiwala sa kaniya? I trust him. Ang wala akong tiwala ay sa mga babaeng nakapaligid sa kaniya.

"Trust, Rica Angela. That's what a long distance relationship needs. Why can't you give your trust to me? I have always been a faithful and loyal suitor and boyfriend to you. Akala ko ay naging sapat na ang lahat ng effort kong ipakita sa iyong ikaw lang."
Wika niya at nahimigan ko ang hinanakit sa kaniyang boses. Seyoso pa rin siyang nakatingin sa akin.

"Sa simula pa lang, kapag may pinaseselosan kang babae at sinabi mong kailangan ko siyang iwasan o layuan, sinusunod kita. Kahit kaibigan ko sila, ginagawa ko pa rin ang gusto mo. Just because I don't want you to be mad, I always follow what you want. That's how I love you."
Hindi ko namamalayan ay tumutulo na ang aking mga luha. Muli ay hinawakan niya ang isa kong balikat at inangat naman ng isa niyang kamay ang aking baba para tingnan ulit siya.

"If that will make you at ease while you are away, then I am willing to do it over and over again. Kaya kong lumayo sa mga babae para wala ka nang problema. Just don't do it, babe. Don't break up with me."
Halos nagsusumamo ang pagkakasabi niya sa huling pangungusap. Kitang kita ko ang pagiging pula na rin ng kaniyang mga mata.

Marco, please don't be like this. I might change my mind.

Pilit kong pinigilan ang aking sarili na yakapin siya at pumayag sa gusto niya bago ulit nagsalita.

"My decision is final, Marco. Honestly, I don't really know if we are coming back someday. This is for us. I don't want us to continue with so many uncertainties. Paano kung hindi na kami bumalik? Paano kung wala ka nang hihintayin?"

"I don't care! Maghihintay pa rin ako!"
Matigas na sagot niya.

"Mga bata pa tayo! Marami pang pwedeng mangyari. Maaari tayong makahanap ng ibang mamahalin habang magkalayo. Itutuon ko ang atensyon ko sa mommy ko habang nandun kami at baka mawalan ako ng oras para sa 'yo. I may be selfish as you know me but this time, I will let go of you go because I know that in the end, pareho lang tayong mahihirapan. Please, Marco."
I tried so hard to convince him.

"Is this really what you want?"
He asked and I slowly nodded to answer him. Natahimik siya bigla at naglakad ng ilang hakbang palayo sa akin. Pinagmasdan ko siyang nakatingin sa halos hindi na makitang araw at langit na wala na rin ang bughaw na kulay.

Marco, I am really sorry. I'm sorry for hurting you like this. I'm sorry for not having enough courage to take the risk. I'm sorry for being weak.

Tumagal yata ng tatlong minuto na wala siyang imik bago ulit humarap sa akin. Halata pa rin sa kaniyang mukha ang lungkot pagkadismaya.

"I guess no pleading words can change your mind now. Ihahatid na kita."
Aniya at nauna nang naglakad pabalik sa kanyang sasakyan. Bago sumunod ay pinunasan ko muna ang mga luhang tumakas mula sa aking mga mata at huminga nang malalim para kalmahin ang aking sarili.

"There. You did it, Rica Angela. You just broke the heart of the man you love. Ngayon, panindigan mo ang mga naging desisyon mo."
I said to myself before I started walking.

Vote and comment! 😉