mr. Styles

Part 47

"Με αγαπας;"

"Τι ειμαστε Jess 5χρονα;"

Δεν σταματαει η φωνη του στο κεφαλι μου. Νομιζω οτι θα μεινει για παντα. Απο τον τροπο που προφερει καθε συλλαβή της προτασης, φαινεται σαν να το εννοούσε τοσο εντονα. Δεν υπηρχε δισπιστια στο λογο του, μονο κοροϊδία δημιουργοντας μου χιλιαδες πληγες ακομα σε ολοκληρο το κορμι μου. Ακουγα αυτο το γελιο, αυτο το υποτιμητικο γελιο που ραγιζει οτιδηποτε στο περασμα του. Μπορει να ακουσετει και σαν την καλυτερη μελωδια, που σε γαληνευει, αλλα εκεινο το γελιο ηταν σταλμενο απο το σκοταδι.

Ενα δυνατο χτυπημα κανει το σωμα μου να τυχαχθει. Κουτουλαω το χερι μου στην ακρη του καναπε και βριζω τον εαυτο μου ψιθυριζοντας. Γαμωτο.

Τι ηταν αυτο;

Βηματα πηγαινοερχονται απο ενα σημειο στο αλλο. Γρηγορα, σαν να βιαζονται για κατι. Κοιταω το σκοτεινο σαλονι γυρω μου απορημένη. Ο Niall ειναι λογικα. Τι κανει βραδιατηκα;

"Niall;" φωναζω.

Δεν ακουω καποια φωνη, μονο θορυβους.

Βρισκομουν σε ενα διαστημα 'υπνου-ξυπνιου- σκέψης- ονειρου' και αυτος ο δυνατος ηχος με εκανε να ξυπνήσω ολοσχερώς.

Εξερευνω γυρω τον χωρο για ενα φως αλλα δεν βρισκω πουθενα. Σηκωνω το σωμα μου απο το καναπε και το τεντωνω. Ειμαι πιασμενη ξανα. Μια μερα ηθελα να κοιμηθω και γω σαν ανθρωπος.

"Τι στο διαολο;" μουρμουριζω σιγανα καθως αρχιζω να περπαταω προς τον διαδρομο οπου προερχονταν αυτο που με εκανε να 'ξυπνησω'. Τα χαλια κατω στο μακρυ ατελειωτο διαδρομο εχουν ενα ερυθρό χρωμα που με φοβιζει. Γιατι βαζουν παντα τετοια χαλια; Ειναι φριχτα, μου θυμιζει χαλια βασιλιάδων.

Βλεπω κατι γυαλια πεταμενα διασπαρτα κατω. Καλα που φοραω καλτσες αυτη τη φορα. Η ανασα μου επιταχυνεται μιας και αρχιζω να θυμαμε τα κρυφα λογια του Niall. Δεν ειναι κανενας φιλαρακος μου. Μπορει.. μπορει να κανει το οτιδηποτε. Μπορει να μου κανει κακο; Δεν το βρισκω απιθανο.

Τα βηματα σταματανε. Η ησυχια καλυβει το σπιτι. Για αυτη την ησυχια τρεμω. Αγνοώντας τις φοβιες μου το κορμι μου κινηται προς το φωτεινο δωματιο στο βαθος. Με τραβαει, νομιζω οτι απο αυτο προηλθε ο ηχος.

Ανοιγω τη πορτα και βγαζει ενα τριξιμο, περνωντας ριγοι στην σπονδυλική μου στηλη. Ο Niall που ειναι;

"Niall;" καλω το ονομα του ξανα.

Απαντηση καμια, στεκομαι ορθοια μπροστα στην ανοιχτη πορτα αλλα δεν εχω γυρισει να αντικρισω ακομα το δωματιο. Ολες οι πορτες του διαδρομου ειναι κλειστες και το μαυρο κυριαρχει. Ειναι ανατριχιαστικα εδω.