mr. Styles

Part 19

Χωρος μοναχικος, χωρις φωνες. Το μονο που ακουγεται ειναι οι σιγανες μας σκεψεις. Ολοι εχουμε βρεθει στη θεση να σκεφτόμαστε, ακομα και τα πιο ασήμαντα πραγματα. Ακομα και τα πιο μικρα. Ατελειωτοι γρίφοι που κρυβονται μεσα στον εγκεφαλο ενως ανθρωπου και καμια φορα δεν εχουν λυση. Αυτα ειναι τα λεγομενα 'προβληματα' , αυτα που βασανιζουν καθε μυαλο.

Σε αυτες τις σκεψεις βρισκομαστε και εμεις αυτη τη στιγμη. Οι δικοι μου γριφοι μπορει να ειναι πιο απλοι απο τους δικους του αλλα δεν παύουν να ειναι και αυτοι σαν μια δυσκολη μαθηματικη εξισωση που μπορει να μην βρεθει ποτε το χ.

Πρασινα ματια, αδια κοιτουν μπροστα χωρις να εχουν κατι να πουν. Αναμνησεις. Οι αναμνησεις ειναι καμια φορα καλες και καμια φορα κακες. Οι καλες σου δινουν δυναμη να προχωρησεις στο μελλον ενω οι κακες σου υπενθυμιζουν τα λαθη που εκανες στο παρελθον. Ομως αυτες χωριζονται σε δυο κατηγοριες. Αυτες που σε κανουνε να μαθαινεις μεσα απο τα λαθη και οι αλλες που σε βασανιζουν μια ζωη.

Σε αυτη τη περιπτωση ο Harry φαινεται να εχει μπλεξει με την τελευταια κατηγορια. Δεν μπορω να ειμαι σιγουρη για αυτο αλλα το νιωθω, απο τον τροπο του κουναει τους αντιχεθρες του, απο τον τροπο που το ροζ χειλος μπλεκεται αναμεσα απο τα δοντια του.

Το μυαλο του ειναι μπερδεμενο οσο και το δικο μου με τη μονη διαφορα οτι το δικο του εχει συνείδηση του τι γινεται ενω εγω ακομα ζω στον δικο μου μικρο ροζ παραμυθένιο κοσμο.

"Δεν επρεπε να τα μαθεις ολα αυτα" λεει. Δεν επρεπε; Σιγουρα δεν επρεπε.

Τι ειμαι για να χρειαζεται να ξερω το παρελθον του Harry και τα οικογενειακα του; Οσο ξεχωριστή και αν θελω να γινω για τον Harry, ξερω οτι θα ειμαι απλα ενα κοριτσακι. Ενα κοριτσακι 6 χρονια μικροτερο του. Ενα κοριτσακι που ρωτησε για ενα ασχετο πραγμα ενα 25χρονο αγορι σε ενα πεζοδρομιο μια κρυα μερα του Οκτώβρη.

"Εχεις δικιο.. Δεν επρεπε" λεω και σηκωνομαι απο τον καναπε.

Θελω να φυγω απο κοντα του για μερικα λεπτα. Εμαθα τοσα πολλα σημερα, αλλα ξερω τοσα λιγα.

"Που πας;" με ρωταει απορημενος.

"Θα βγω λιγο εξω. Ερχομαι" του λεω ηρεμα.

Το σωμα μου σερνεται ως την μεγαλη ξυλινη πορτα. Το χερουλι γυρναει αρκετα ευκολα αφηνοντας μου δρομο προς τα μαρμαρινα σκαλια ανοιχτο.

"Jess" φωναζει το ονομα μου. Τι ωραια που το προφερει.

"Προσεχε" λεει πριν κλεισω τη πορτα πισω μου.