mr. Styles

Part 9

Περπατουσα για ωρες στα μαγαζια αλλα η βροχη δεν σταματησε να τρεχει λεπτο. Ακομα και αν βρισκομαι μια βδομαδα στο Λονδινο εχω συνηθισει τον μουντο και ψυχρο καιρο του. Ειναι καπως χαλαρωτικος μπορω να πω, ο πολυς ηλιος με κουραζει και πρεπει να ειμαι ο μονος ανθρωπος στο κοσμο που νιωθει ετσι.

Περπεταω προσεχτικα πανω στο πεζοδρομιο προσπαθοντας να μην γλυστρησω με τα φτατ μποτακια μου.

Εχω μπει σε αρκετα μαγαζια και εχω καταληξει σε ενα απλο σκουρο μπλε φορεμα, τιποτα προκλητικο, τιποτα συντιρητικο. Η μαμα μου παντα ελεγε "Το απλο ειναι και το πιο ωραιο" και την πιστευα. Ηλπιζα παντα να εχει δικιο αλλα απο οτι φαινεται εχει.

Βρησκω το αμαξι μου και με γρηγορα βηματα μπενω μεσα για να μην γινω ακομα πιο μουσκεμα απο οτι ηδη εχω γινει. Το μπουφαν μου ειναι νωπο και απο τα μαλλια μου σταξουν καποιες σταγονες πανω στα μαγουλα μου. Χωρις δευτερη σκεψη βαζω μπρος και παω προς το σπιτι.

...

Σχεδον 9:30 ειναι η ωρα. Ειμαι ετοιμη απο τις 8:30 απλα περιμενω τον Niall να ερθει να με παρει με το αμαξι του. Ηταν πολυ γλυκο εκ μερους του να με συνοδευσει μεχρι το παρτυ. Αν και δεν ειμαι τυπος κοριτσιου για παρτυ, κοιτοντας τα ματια του Niall δεν μπορουσε να αρνησω με τιποτα.

Στο μυαλο μου ξαφνικα πετάγεται η αναμνηση του χθεσινου τηλεφωνήματος. Το γεγονος οτι ακουγοταν μονο κοφτες βαθιες ανασες στο απεναντι ακουστικο με κανει να ανατρυχιασω. Πρεπει να βρω πιο ηταν αυτος στο τηλεφωνο αλλα δεν εχω ωρα για αυτο αυτη τη στιγμη. Οσο αναστατωμένη και αν ειμαι πρεπει να χαλαρωσω λιγακι για αποψε, δεν πηγαινω καθε μερα σε παρτυ.

Η πορτα μου χτυπαει και καταλαβενω κατευθειαν ποιος ειναι. Ανοιγω την πορτα και η ψηλη φιγούρα του Niall ξεπροβαλει, φορωντας ενα σκουρο μαυρο τζιν και ενα σκουρο μπλε μπουφαν ιδια αποχρωση με το φορεμα μου. Ειναι πολυ ομορφος και τα ματια του λαμπουν.

"Ουαου" αναφωνει κοιτοντας με απο πανω μεχρι κατω.

Κοκκινιζω και κοιταω την πορτα.

"Εισαι πολυ ομορφη" λεει και χαμογελαει.

"Ευχαριστω και συ" λεω.

"Ε-ενοω ομορφος" λεω και τον βλεπω να γελαει με την αμυχανια μου.

"Παμε;" τον ρωταω για να αποφυγω την αβολη στιγμη.

"Ναι βεβαια" λεει καθως απομακρύνει το βλεμα του απο πανω μου.

Κατεβαινουμε τις σκαλες και πηγαινουμε προς το αμαξι του, το οποιο ειναι το μαυρο τζιπ που με ειχε παει την προηγουμενη φορα στη σχολη.