mr. Styles

Part 13

Βρισκομαι σε εναν βαθυ υπνο ενω πονος και ταλαιπωρία κυριαρχουν στο σωμα μου. Δεν καταλαβενω τι γινεται , μονο νιωθω. Σκιες βρισκονται στο μυαλο και απειλουν να μου παρουν την ανασα. Σχοινιά γερα δεμένα πάνω στα χέρια μου και στα ποδια μου, αλλα τα ματια μου ειναι αδυνατων να ανοιξουν. Σαν χαρτοταινιες να ειναι κολλημενες πανω στα βλεφαρα μου με τη πιο δυνατη κόλλα. Μυρωδιες αρχιζουν να ισχορουν στη μυτη μου ανεπιθύμητα ,μουχλα. Το κεφαλι μου βαρυ και μπερδεμενο, χαμενο στο μεσα μου.

Αλλη μια προσπαθεια να ανοιξω τα ματια μου φανηκε ματαιη. Τρεμω ολοκληρη ενω η υγρασια καταβάλει το δερμα μου. Που ειμαι;

Μπορω να διακρινω μερικους ψιθυρους γυρω μου ,αλλα δεν αναγνωρισω τις φωνες. Μπορει να ειναι η ιδεα μου, μπορει να ειμαι στον παραδεισο, δεν ξερω.

Η απελπισια μου μεγαλωνει και προσπαθω να κουνηθω αλλα ειμαι φυλακισμενη και μουδιαμενη. Τα ματια μου τελικα ανοιγουν καθως η μνημη μου αρχισει να 'ενεργοποιηται' σιγα σιγα. Με απηγαγαν. Κοιταω γυρω μου σαν χαμενη, δεν ανηκω εδω.

Βρισκομαι σε ενα δωματιο. Οι γκρι του τοιχοι ξεχωριζουν απο τα υπολοιπα αντικειμενα. Ειμαι μονη μου δεμενη γερα σε μια καρεκλα. Η σπονδυλική μου στηλη αμα ειχε φωνη θα τσιριζε απο πονο ενω οι καρποι μου εχουν φθαρεί απο το σκληρο υλικο του σχοινιού. Ο χωρος κρυος, χωρις ζωη, μονο εγω και αυτος. Δακρυα κυλουν απο τα ματια μου απροσκαλεστα και οι αισθησεις μου επιστρεφουν.

Η πορτα ανοιγει με φορα και κραταω την αναπνοη μου. Φοβαμαι. Ενας αντρας με μαυρα μαλλια μπενει μεσα με φορα. Τα μελι ματια του εχουν γινει σχεδον μαυρα απο το φωτισμο του δωματιου- κελιου. Ποιος ειναι αυτος; Τι κανω εδω; Γιατι ειμαι εδω;

"Ξυπνησες" λεει και ειναι σαν να το λεει στον εαυτο του πιο πολυ. Η φωνη του ειναι βαρια αλλα οχι οσο βαρια οσο του Harry.

Θελω να μιλησω αλλα η φωνη μου δεν βγενει. Το λαρύγγι μου ειναι σφιγμένο και ο τα μεσα μου στεγμα. Χρειαζομαι επιγοντως νερο.

"Εχω να σου κανω καποιες ερωτησεις" λεει λες και δεν καταλαβενει οτι ειμαι δεμενη πανω σε μια καρεκλα. Νιωθω ανάπηρη και αυτος δεν με βοηθαει. Αυτος με απηγαγε.

"Ν-νερο" η φωνη ακουστικε σαν τσιριγμα με ψιθυρο.

"Το περιμενα"λεει καθως περπατησε ως το κομοδινο και πηρε ενα ποτήρι γεματο με νερο. Τα ματια μου ελαψαν και στο προσωπο του εμφανιστηκε ενα ειρωνικο χαμογελο.