mr. Styles

Part 3

Βγαζω το κινητο απο τη τσεπη μου και πληκτρολογω ξανα τον αριθμο του ιδιοκτητη του σπιτιου. Αμα δεν το σηκωσει ξανα θα κοιμηθώ στο αμαξι σημερα μου φαινεται.

"Ναι;" απανταει μια φωνη και ειμαι αρκετα χαρουμενη μπορω να πω που το σηκωσε.

"Ναι γεια σας, ο κ. James;" ρωταω ευγενικα προσπαθώντας να τον κανω να μην καταλαβει οτι εκλαιγα πριν.

"Ναι ο ιδιος" λεει και ακουγεται λιγο βιαστικος, μαλλον θα εχει δουλεια.

"Ειμαι η Jess Parker αυτη που νοικιασε το διαμερισμα σας. Εχουμε ξαναμιλησει. Ξερετε εχω φτασει στο Λονδινο και θα ηθελα τα κλειδια του διαμερισματος και την ακριβη οδο."

"Αχαα μαλιστα, εε λοιπον κοιταξτε δεν μενω ακριβως στην περιοχη που ειναι το διαμερισμα οποτε θα κανω μιση ωρα περιπου να φτασω. Αμα μπορειτε συναντηστε με εξω απο τα Starbucks που ειναι και κοντα στο δρομο του αεροδρομιου. Εσεις τωρα που βρισκεστε;" ρωταει .

"Αμα σας πω οτι δεν εχω ιδεα; Πρεπει να ειμαι καπου κοντα στο σπιτι αλλα δεν ειμαι σιγουρη." λεω. Η αληθεια ειναι οτι ειδα κατι Starbucks ερχομενη εδω οποτε θα ειμαι ευκολο.

"Ενταξει λοιπον σε μιση ωρα να ειστε εκει και θα σας δειξω που ειναι. Το αμαξι μου ειναι ενα ασπρο Fiat. Αντιο σας" λεει και το κλεινει βιαστικα πριν προλαβω να απαντησω κατι.

Τα ματια μου ειναι πρησμενα και τα νιωθω να κλεινουν. Δεν περασα και λιγα μεχρι αυτην την ωρα και χωρις να το καταλαβω με εχει παρει ο υπνος στο κάθισμα.

...

Ξυπναω απο τον δυνατο ηχο που κινητου μου. Στην οθονη φωτιζει το ονομα του Nick. Τι σκατα θελει; Το κλεινω γρηγορα και απενεργοποιω τη συσκευη. Κοιταω την ωρα στο αμαξι και εχει περασει ηδη η μιση ωρα. Σιγουρα θα με περιμενει ο κ.James και εγω κοιμαμαι.

Βαζω μπρος στο αμαξι και παιρνω τον δρομο οπως τον θυμαμαι με προορισμο τη καφετερια. Ειχε αρχισει ηδη να βρεχει και ο ηχος απο τους υαλοκαθαριστηρες με εκνευριζε αφανταστα.

Φτανω μετα απο 5 λεπτα περιπου και παρκαρω απεξω το αμαξι ομως δεν βλεπω ακομα κανενα αμαξι τριγυρω. Μηπως επειδη δεν με ειδε εφυγε; Δεν θελω να σκεφτομαι κατι τετοιο.

Θα περιμενω αλλα 5 λεπτα και αμα δεν ερθει θα τον παρω τηλεφωνο.

Μεχρι να το σκεφτω ενα ασπρο Fiat παρκαρει ακριβως διπλα μου. Κατεβαζω το παραθυρο και νιωθω τη βροχη στο προσωπο μου. Κουναω το χερι μου για να με προσεξει και κατεβαζει και αυτος το παραθυρο. Ειναι ενας χοντρουλης κυριος γυρως στα 45 και το ασπρο πουκαμισο που φοραει μου φερνει ναυτια, απο την φριχτη  εμπειρια μου πριν λιγο.