mr. Styles

Part 58

Εχω ξαπλωσει το σωμα μου απαλα πανω στον καναπε. Καθως οι ωρες περνανε βουβα το βαθουλωμα μεσα μου μεγαλωνει ολο και περισσοτερο. Η ωρα ειναι κοντα στις 12:30 και ο υπνος δεν θελει να μου κανει συντροφιά. Εχω ανοιχτη την τηλεόραση εδω και ωρες και παρακολουθω την οθονη της χωρις να δινω πολυ προσοχη στο τι πραγματικα δειχνει. Απλα ξεκινησα μια μικρη συζητηση με τον εαυτο μου, οπως παντα για να συνεισητοποιησω τελικα ποσο αδεια και μονη ειμαι και να με ξαναπιασουν τα κλαματα.

Γιατι ο Ηarry στη τελικη να μην ειναι μαζι της; Ειναι δυνατη. Φαινεται τουλαχιστον δυνατη. Εγω δεν ειμαι πια, σπαω με καθε λεξη του. Ταιριαζουν τελεια μαζι, ειναι δυο δυναμεις ενωμενες. Αυτη μπορει να μην την πληγωσει, μπορει να της πει κατευθειαν την ιστορια του. Μπορει να μην της λεει ψεματα, μπορει ακομα και να την αγαπησει. Εγω παντα θα ειμαι το κοροιδο της ιστοριας και συνεχιζω να ειμαι. Η χαζη που αγαπα.

Ειμαι το κοριτσι που ζει σε εναν μαυρο κυκλο που της πετανε πετρες για να δουν ποσο θα αντεξει. Εε λοιπον δεν αντεχει. Ειδικα αν αυτος που την σκοτωνει ειναι αυτος που την εκανε να ζει εστω και λιγο. 

Δυο σταλες απο δακρυα εκαναν τα ματια μου υγρα αλλα τα σκουπησα κατευθειαν. Δεν μου αρεσει να κλαιω. Ας κανουν ολοι οτι θελουν απλα μην μπλεκουν και εμενα. Εγω θα φυγω ξανα. Τουλαχιστον στο σπιτι μου δεν μπορω να τον βλεπω. Δεν μπορω να τον νιωθω σε κοντινη αποσταση απο εμενα.

Ρουφαω την μυτη μου και χαιδευω απαλα τα ποδια μου πανω απο τη φορμα. Μια συνηθεια που εχω αποκτησει τον τελευταιο καιρο.

Ξαφνικα η τηλεοραση σβηνει. Διακοπη ρευματος; Τελεια. Αφηνω μια ανασα και ξαπλωνω καλυτερα το σωμα μου πανω στον καναπε. Εξω βρεχει; Δεν το πηρα χαμπαρι. Τωρα που να ειναι ο Harry; Σε καποιο κλαμπ και θα χορευει αγκαλια μαζι της ή θα πηδιουνται σε καμια τουαλετα.

Εμπλεξα τα δαχτυλα μου μεταξυ τους και περιμενα να ξαναερθει το ρευμα αν και μου αρεζε το λιγο σκοταδι. Δεν ερχεται. Μου φαινεται ολο ο βραδυ δεν θα εχω και ρευμα μαζι με ολα τα αλλα. Πλησιαζω προς την κουζινα και περνω κατι ρεσο (τα κερακια) απο το κατω συρταρι. Περνω τον αναπτήρα πανω απο το τραπεζι και αναβω μερικα για να φωτιστει ελαχιστα ο χωρος.

Καθομαι σε μια καρεκλα της κουζινας και παρατηρω τη φωτια. Ποσο ομορφη ειναι. Για μια μικρη στιγμη περναει απο το μυαλο μου να ριξω ενα κερι πανω στο χαλι και να καει ολο το σπιτι αλλα μετα αλλαξα γνωμη. Δεν αξιζει να αυτοκτονησω κι ολας για χαρη του.