mr. Styles

Part 69 (the end)

Καθομαστε στο αμαξι του Zayn πανω απο ενα τεταρτο και παμε καπου μεσα στο δασος, λιγα χιλιομετρα πιο κατω ηταν η σχολη μου τον θυμαμαι αυτον τον δρομο. Η αγνωνια με τρωει μιας και δεν ξερω τι εχω να αντιμετώπισω. Μεσα μου κρυβεται ενας μικρος ενθουσιασμος.

Το αμαξι σταματαει καπου μεσα σε κατι χωματα, το μερος φαινεται ερημικο αλλα ακριβως διπλα μας βρισκεται ενα μαυρο τζιπ οπως αυτο του Harry, του Zayn και του Niall. Μενω να το κοιταζω για λιγο. Τι θα μπορουσε να μου δειξει εδω;

"Παρε τα κλειδια" με σκουνταει ο Zayn δινοντας μου κλειδια αμαξιου. Ειναι του τζιπ; Τι να κανω εγω τα κλειδια;

"Εγω φευγω.. ο Ηarry μου ειπε να δεις μονη σου τι εχει μεσα το αμαξι." εχει μεσα κατι το αμαξι; Τα τρεμουλιαστα μου χερια πασπατευουν τα κλειδια και τα κοιταω με δυσπιστία. Νιωθω δειλη. Γιατι δεν θελω να μπω εκει μεσα; Ισιωνω τον κορμο μου ενθαρρύνοντας τον εαυτο μου.

"Σε μια ωρα θα ειμαι πισω οκευ;" μου αφησε ενα χαμογελο και μου ετρυψε παρηγοριτικα την πλατη. Ανοιξα την πορτα και βγηκα εξω. Ο αερας με φυσουσε και φωναζε να παω προς το αλλο αμαξι, ημουν περιεργη να δω τι εχει μεσα.

Το μαυρο αμαξι ειχε φιμε τζαμια, μην επιτρεποντας μου να δω τι εχει στο εσωτερικο του. Εριξα ενα νευμα στον Zayn οτι μπορει να φυγει. Ηθελα να μεινω μονη μου και να δω τι κρυβει.

Ο Ζayn εβαλε μπρος στο αμαξι και χαθηκε κατα μηκος του χωματινου δρομου. Εμεινα μονη μου. Αργα εφτασα εξω απο την εξωπορτα του οδηγου και εσυρα τα ασυμενια κλειδια στην κλειδαροτρυπα. Κοιταξα γυρω μου, δεν υπηρχε τιποτα, μονο κατι πουλια που πετουσαν πανω στα δεντρα και χορευαν στον γκριζο ουρανο.

Πηρα μια βαθια ανασα πριν γυρισω το κλειδι και ανοιξω την πορτα. Εκλεισα τα ματια μου. Δεν ηξερα τι να περιμενω. Αρχιζα να φοβαμαι, ηθελα να κλαψω, ηθελα να τρεξω μακρια. Ηθελα να τον δω. Πλημμυριστηκα με την επλιδα να τον δω μπροστα μου να μου χαμογελαει. Να μου πει πως εκανε πλακα και πως θελει να ειμαστε μαζι. Τοτε θα ονομαστω ευτυχιμενη. Τοτε θα νιωθω οτι πραγματικα αξιζει να υπαρχω.

Ανοιξα τα ματια μου. Απογοητευτηκα στο θεαμα. Δεν ηταν μεσα. Δεν υπηρχε ανθρωπος μεσα στο μεγαλο αμαξι. Ενιωσα ενα δακρυ μου να κυλαει στο μαγουλο μου. Ενιωθα χαρουμενη που μπορουσα να νιωσω μετα απο πολυ καιρο, που ειχα ελπιδες. Αλλα τις ακουγα να γκρεμιζονται αργα.

Μετακινησα το βλεμα μου, ειδα ενα χαρτι ακουμπησμενο πανω στο καθησμα του συνοδηγου. Μου τραβαει απευθείας τον ενδιαφερον και το πλησιαζω αργα. Τι ειναι αυτο; Το πιανω στο χερια μου. Με ξαφνιαζει το γεγονος οτι σε διαφορες επιφανειες του αμαξιου υπαρχουν ξεραμενες κηλίδες αιματος, ακομα και πανω στο χαρτι σε καποια σημεια. Το αιμα ειναι του Harry;