Asi Koruma (Tamamlandı)

29.Bölüm:Kapan-Anime

   Kalbim onlara daha sıkı sarmalamak isterken mantığım uzak durmamı haykırıyordu ama ben mantığımı siktir edip sadece kalbime odaklanmış durumdaydım. Anımsadığım kokuyu, sıcacık lavanta kokusunu ve yağmur kokusunu içime çektim. Yanaklarımdaki eller yanaklarımı kurulamaya çalışırken yenileri yanaklarımı ıslatıyordu. Hıçkırıklarımın arasından yıllardır ağzıma almadığım kelimeler dökülüyordu.

    "An...neee...ba...ba...

   Hıçkırklarımın arasından kaçan belli belirsiz kelimeler kısaca bizim özetimizdi. Yıllar önce sadece bir gece sonra unuttuğum güzelliklerdi. Tam 21 yıl önce gördüğüm yüzler, artık unuttuğum hatırlamadığım yüzler şua da tam karşımdaydı ve bana kendilerini hatırlatıyordu. Sorgulamadan, tek kelime etmeden ben onlara babam ve annem diye sarılırken onlarda özlemini çektiğim şekilde bana kızım diyerek koyunlarına sokuyorlardı. Yıllar önce nedeni bilmeden bir sabah öylece beni yurda bırakan ailemin kolları arasındaydım şuan ve beni terk etmelerini düşünmeden onlara karşılık veriyordum. Önemli tek şey kollarımın arasında, kollarının arasında olmamdı.

   "Affet bizi kızım affet. Her şey senin hayatta kalabilmen içindi.

    Beni sevdiklerine beni terk ettikleri halde hiç bir zaman inanmamazlık etmedim. Aksine ben her gece yurtta geleceklerini günü bekledim. Kemal beni evlat edindiğinde yine bekledim. Sadece zaman geçtikçe umudumu sandığa gizledim ama bu gün o sandığın açılma vaktiydi. Yıllar önce kaybettiğim babam burnumun dibindeki adamdı ve ben onun tanımamıştım. O yağmur kokusunu onun kokusunu tanımamıştım. Yılların fazlasıyla yıprattığı annemin sevimli yüzünü tanımamış içimi ısıtan lavanta kokusunu tanımamıştım.

   "Rıza! Rıza doktor çağır. Eylem, bebeğim? Kızım dayan n'olursun.

    "Bebeğim kendine gel. Lütfen kızım, yalvarırım.

   Gözlerim kararmaya başlamış ve altımdaki zeminin kaydığını hissediyordum. Ailem. Ne güzel kelime böyle. Ailemin sesine kulak asamadan gözlerim kapanmıştı ama onların sıcaklığını hala hissedebiliyordum. Bilincim kapanmadan son kez kokularını derince içime çektim.

    *****

    Hani en dibe batmak sözden etmiştim bir zamanlar. En dibe battıktan sonra yüzeye çıkabilir aydınlığa kavuşabilirdik. İşte demek ki bende en dibi çökmüş artık yüzüye çıkmaya başlamıştım. Koca bir mutluluğun içindeyken önce koca bir hüzne bürünmüş ve kendimi bitmiş hissetmiştim sonraysa adeta bambaşka bir duygu özlemimin keyfine varmıştım. Huzurdu bunun ismi.

   Ağzım kulaklarımda kocaman sırıtırken uzandığım yatakta babam yanımda saçlarıma öpücükler konduruyor, annem hemen yan tarafımda kardeşlerimi öpücüğe boğuyordu. Yıllarca hasret kaldığım tablo bu olsa gerek. Dilek ve Elif olaylarının şokundan fazla uzatmadan çıkmışlardı. Açıkcası yıllarca hayalini kurduğumuz sıcak yuvaya kavuşurken yadırgamak istememiştik. Birbirimize o kadar sıkı sarılmıştık ki açılan dikişlerimi farkedememişdik. Bir gün sonra gözlerimi açtığımda ailemin tamamını yanımda bulmuştum. Annem ve babam göz yaşları içinde düşmanları yüzünden beni bırakmak zorunda olduklarını anlatırken ağlamaya devam etmiş ama sonrasında koca bir tebessüme bürünmüştük.

   "Hadi bakalım oyalanmadan kahvaltıya.

   "Hanımı daha fazla kızdırmadan hadi sofraya bakalım prensesler.

   Bu sesten başka ne isteyebilirdi ki insan. Dilek ve Elif'le göz göze geldiğimizde üçümüzünde aynı duyguları paylaştığını anlamıştım. Dudaklarımız hafif bir buruklukla büzülürken ayağa kalkıp kollarımı iki yandan açtım. Bir tarafımda Dilek'im diğer yanımda Elif'imle annem kokulu kahvaltı sofrasına kurulduk. Deyim yerindeyse masada bir tek kuş sütü eksik vaziyetteydi ama benim asıl dikkatimi çeken farklı şekillerdeki hamur kızartmalarıydı. Hamur kızartmasına bayılırdım ve onları görmemle iştahım artmıştı. Hemen elime bir koca bir parça alıp ağzıma tıktım ve beğeni mırıltıları çıkardım.