Geceyarısı Kaçamağı

Bölüm 6 • Son adım.

Bazı inanışlara göre birisini rüyanda görüyorsan bu, onun seni özlediği anlamına gelirmiş. Lalin gözlerini yeni bir güne açtığında bunun umuduyla gerçekliği arasında bir köprüde asılı kalmıştı. Gerçek olmasının getireceği anıları, umuda bağlanmasının getirdiği garip duygunun yükünü sorgular halde yatak başlığına dayanmış düşünüyordu. Gözlerini birkaç kez daha kırpıştırdıktan sonra derin bir nefes aldı. Böyle olmaması, düşünmemesi hatta rüyalarına bile girmemesi gerekiyordu. Alt tarafı birkaç minik saat diye düşündü. Geceyi ikiye bölen, benliğiyle gerçekliği bir bıçak gibi ortadan ayıran birkaç ufak saat... Hatırlayamadığı ama hatırlarsa kendini bulutlarda hissedeceğine emin olduğu birkaç saat.

Lalin yataktan kalkarken yine gördüğü ama silikleşen o rüyanın etkisindeydi. Neden o mavi gözler kendine doğru geliyordu? Nasıl yüzünü göremediği bir insanın güldüğünden bu kadar emin olabiliyordu? Niçin hala o adamı rüyalarında görüyordu? Bu düşüncelerden kendini alamadığı gibi merak duygusundan da kurtulamıyordu. Kahvaltı yapmak için buzdolabını açtığında yine birkaç anı parçası gözünün önünde belirdi.

"Mavi göz! Mavi göz!"

Genç adam adımlarını hızlandırıp diğer odadan genç kızın bulunduğu odaya girdiğinde Lalin yere çömelmiş mini barın dibinde oturuyordu. Barlas hem rahatlayarak hem de gülerek bu durumu izledi.

"Mavi göz!"

Genç kız bir kez daha olağanca sarhoşluğu ile bağırdığında Barlas dayanamayıp genç kızın yanına çömeldi.

"Ne arıyorsun Mahperi?"

"Mavi göz bunlar çok minik."

Genç kız mini bardan çıkarttığı ufak içki şişelerini Barlas'ın gözüne sokarcasına uzattıktan sonra gülerek tekrar mini barın içine yöneldi.

"Bunların yanında kendimi dev gibi hissediyorum Mavi Göz!"

Barlas gülerek mini barı kapatmaya çalıştıysa da Lalin buna izin vermedi. Kapağı kapatmasını engellemek için sarhoş kafayla aklına ilk geleni yaptı ve kafasını buzdolabının içine soktu.

"Buraya anca kafam sığıyor Mavi göz! Bunlar benim, sana vermem!"

Barlas gülerek geriye doğru devrildi ve bağdaş kurarak genç kızı izlemeye başladı.

"Neden beni çağırıyorsun o zaman Mahperi?"

"Çünkü gözlerin çok güzel Mavi göz..."

Barlas bu durumdan haz almanın ötesine geçmişti ki Lalin gülerek kafasını buzdolabından çıkarttı ve elinde ki ufak şişeyi tekrar Barlas'ın gözüne sokarcasına uzattı.

"Bir de bunu açman lazım! Sen çok kocamansın, bunu hemen açarsın Mavi göz!"

Lalin buzdolabının kapağını sarsak hareketlerle kapatıp derin bir nefes aldı. Bu bilinçaltından kurtulmak için bir an önce bu adamı bulması ve yüzünü net bir şekilde hafızasına kazıması gerekiyordu. Yoksa düşünmekten geberecekti. Uyuduğu ilk andan son anına kadar anılarını kaplayan ama hiçbir saniyesinde yüzünü göstermeyen o mavi gözlerin sahibini bulması gerekiyordu. Mavi gözleri, bulması gerekiyordu. Neler olduğunu öğrenmesi ve o geceyi hayatının tozlu anılarının olduğu rafa kaldırması gerekiyordu.

Lalin derin bir nefes alıp banyoya gitti. Hazırlanması yarım saatini almamıştı. Ceketini ve dün gece bir kenara koyduğu o mendil paketini aldıktan sonra evden çıktı. Bir türlü aklından atamadığı bir soru vardı. Acaba biliyor muydu? Bunun olma ihtimali bile canını sıkıyorken umarım anlatmamışımdır diye düşündü. Belki bir yabancıydı, belki kendi hayatından uzak birisiydi sadece ama yine de bunu kimseye söylemeyeceğine dair kendine söz vermişti genç kız. Sadece ben diye düşündü. Benden başkası beni anlayamaz...