a human mate

Hoofdstuk 27

Ethan Light

" Lauren doe die deur open !" riep ik naar de andere kant van de deur. Ik voelde hoe ze pijn had van de woorden die Debbie zei en hoorde haar aan de andere kant van de deur snikken. " Lauren !". " ga weg " hoorde ik haar zachtjes zeggen. " doe die deur open dan kunnen we er over praten ". " rot op klootzak !". " wat heb je gedaan !". " wie ik ? ik heb helemaal niets gedaan !". " jij was diegene die Debbie als vriendin nam en niet naar me luisterde toen ik zei dat je op je mate moest wachten !". Dane heeft gelijk. Dit is mijn fout. Ik zuchtte en legde mijn hand op de deur. " Lauren doe alsjeblieft die deur open ". " nee ! ik vertrouwde je ! ik zei tegen je dat ik van je hou ! en sterker nog ! ik heb me laten marken door jou ! dat was de grootste fout van mijn leven !". tranen vormde zich in mijn ogen maar bleven daar ook. " ik vertrouwde je godverdomme !" riep ze harder dan net met een nadruk op godverdomme. " alsjeblieft Lauren ". " ik had je nooit willen ontmoeten ". Met die woorden verlieten de tranen in mijn ogen hun plaats en gleden met een enorme snelheid naar beneden. Nog nooit heb ik gehuild om een meisje, nog nooit. Het was jaren geleden dat ik gehuild had, nog voor ik alfa werd, nog voor ik van school ging en me 24/7 op de roedel ging focussen. Ik hoorde Lauren ook steeds meer huilen. " Ethan ?". ik draaide me om en zag Sara en Logan me bezorgd aan kijken. " wat is er aan de hand ?" vroeg Logan aan me. Ik keek naar de deur waar Lauren achter zat en liet daarna een zucht horen. Sara kwam naar me toegerend en keek me boos maar toch met tranen in haar ogen aan. " Ethan waarom ?". ik keek omlaag. Snik kwam nog steeds onder de deur vandaan en het geluid vulde mij oren. " wat is er in vredesnaam gebeurt ?". " Debbie, ze beseft nog steeds niet dat ik het met haar had uitgemaakt ". Sara pakte de deurklink vast en fluisterde " Lauren doe alsjeblieft die deur open ". " waarom zou ik ?". " dan kunnen we erover praten " zei ik daarna. " nee ". Die had ik natuurlijk aan zien komen.

Het was een tijdje stil. Logan, Sara en ik luisterde alleen maar naar het gesnik van Lauren die langzaam op hielt. We hoorde niets meer, alleen nog onze ademhaling en omdat we weerwolven zijn ook onze hartslag. " ruiken jullie dat ook ?" vroeg Logan. Ik keek op en snoof een keek diep in de lucht net zoals Sara. " ik ruik niets " antwoordde Sara. " dat is het hem juist ". Ik snoof nog een keer en toen besefte ik pas wat Logan bedoelde. " haar geur is weg ". " precies ja ". Ik stond direct op en nam afstand van de deur. Met een aanloopje rende ik naar de deur toe en trapte hem in. Ik stormde naar binnen met Logan en Sara op mijn hielen. " ze is weg " mompelde Sara. Ik keek heel de badkamer rond maar geen spoor van Lauren. Haar geur was hier ook al verminderd. Ik keek uit het raam die open stond en besefte direct dat ze eruit was geklommen. " we moeten haar halen ! het is buiten te gevaarlijk en vooral voor een mens die weet wat we zijn en waar we zijn ". Hij heeft gelijk. Zonder na te denken sprong ik uit het raam, veranderde ik in mijn wolf en volgde het laatste beetje geur van haar. Ik moet haar vinden ! kosten wat het kost ! ik moet haar vinden !

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
waar zal ze gebleven zijn ??
dat komen jullie morgen of overmorgen te weten.
vragen zijn nog steeds welkom.

like ? comment ? follow ?