a human mate

Hoofdstuk 13

Lauren White

Ik kom weer terug in de realiteit. Ik open zachtjes mijn ogen en zag niets behalve zwart, zwart en nog eens zwart. Langzaam begin ik weer figuren te zien en zie ik dat ik in een wit bed lig. Naast me hoor ik gepiep en zie ik een hartslagmeter naast me staan. Waar ben ik ? wat is er gebeurt ? het enigste wat ik me kan herinneren is dat Sara en ik terug naar huis gingen van een avondje in een cafeetje verder niet. Wacht, Sara ! ik probeerde iets rechter te gaan zitten maar direct voelde ik een pijnscheut mijn lichaam overnemen net zoals dat mijn hoofd begint te bonken als een gek. " auw " mompelde ik. De deur wordt opengesmeten en iemand kwam op me opgerend. Ik werd in een omhelzing getrokken en weer voelde ik enorme pijn. Ik werd direct losgelaten en zag dat er een jongen voor me stond. Hij had mooi bruin haar en bruine ogen waar vast elk meisje van zal smelten, dacht ik dat nou echt ? " wie ben jij ?! waar ben ik ?! waar is Sara ?!" al die vragen stroomden net zoals een waterval mijn mond uit. " dat is mijn broer Ethan, ik ben hier en je ligt in het ziekenhuis " zei een meisje wat achter de jongen stapte. Het was Sara. " Sara ?". " dat ben ik " en ze wees naar zichzelf. Ze is nog steeds het vrolijke meisje die altijd lacht. Nu liep ze naar mij toe en omhelsde me. Ik omhelsde haar terug en vroeg verluisterend aan haar " waarom omhelsde je broer me net ?". " hij is bezorgd om je " antwoordde ze me. Waarom zou hij bezorgt om mij zijn ? ik bedoel hij kent me niet eens. " wat is er allemaal gebeurt ". " ik ging je naar huis brengen en toen sprong er iets voor de auto waardoor we van de weg afraakte en tegen een boom aan knalde ". Heb ik een ongeluk gehad ? " je hebt door de knal een hersenschudding gekregen ". " wacht, hoelang ligt ik hier al ?". " zo'n 4 á 5 dagen " mompelde Sara een beetje. " wat !". " kalm aan wolfje, je moet rusten " zei de jongen genaamd Ethan. Wolfje ? ik keek hem vragend aan. Ik besluit hem maar gewoon te negeren door geen aandacht aan hem te besteden. " hoe gaat het dan met jou Saar ?". " eigelijk wel prima ". toen viel het me op dat er ook iemand achter Sara stond. Sara had dat door dat ik iemand achter haar zag staan dus vertelde ze wie dat was. " Lauren, dit is Logan, mijn ma... vriendje ". " aangenaam kennis te maken luna ". Wie of wat is luna. " ik heet Lauren, geen luna ". " weet ik ". " waarom noem je me dan zo ?". Sara verluisterde iets in het oor van Logan wat ik niet kon verstaan. " Lauren weet je nog voor het ongeluk wat ik tegen je zei ?". ik knikte als antwoord " je zei dat je anders bent dan anderen ". Zij knikte nu ook. Ze keek naar Logan en Ethan die haar ook aankeken. Ze knikte allemaal nog een keer wat me een vragende blik gaf. " heb ik iets gemist ?". " Lauren, niet schrikken, maar ... ". Een zucht verliet haar mond. " ... we zijn niet zomaar mensen ". Wat bedoelt ze daarmee. " hoe bedoel je ?". " alsjeblieft niet schrikken ". " waarvan zou ik moeten schrikken dan ?". nog een keer zuchtte ze en mompelde ze " ik wil geen geheimen voor je hebben Lauren, toe maar Logan ". Van Sara keek ik naar Logan en zag dat Logan er niet meer was, een enorme wolf stond op de plek waar hij stond en een gil verliet mijn mond. " ik weet dat dit raar voor je is maar geef het alsjeblieft een kans Lauren ". " Sara, dat was geen gil van angst " zei ik met een glimlach. Ze keken me allemaal vragend aan. " ik dacht dat ik gek werd " voegde ik eraan toe. Ik boog naar voren om de wolf beter te bekijken, ook al deed het overal in mijn lichaam pijn. " ik dacht serieus dat ik gek werd ". " hoe bedoel je wolfje ?" vroeg Ethan nu aan me. " vroeger toen ik klein was ging ik een keer met mijn broer in het bos spelen, verstoppertje. Ik moest Jesse zoeken dus deed ik dat ook. Ergens om me heen, ik weet niet meer waar, zag ik bosjes bewegen en dacht dat het Jesse was dus liep ik erheen. Alleen was het Jesse niet. Ik zag een gewonde wolf tegen een boom aan liggen. Ik werd er als het ware naartoe getrokken en verzorgde de wond. Alleen toen ik klaar was keek de wolf me recht in de ogen aan en ik zag meer dan alleen het wilde, snapie, mensen dachten dat ik gek was omdat er in dat bos geen wolven liepen en ik werd ... " het laatste deeltje mompelde ik zachter. Ik wil het woord niet zeggen. " zeg het maar gewoon wolfje, je kan ons alles zeggen ". Tranen begonnen zich in mijn ogen te vormen en voor ik het wist werd ik weer omhelsd door Ethan. Waarom raakt hij me eigelijk aan ? het is gewoon raar oke. " niet huilen Lauren " suste hij me. Op de 1 of andere manier voel ik me wel veilig bij hem, ook al ken ik hem niet. Ik ging weer rechter zitten en veegde met mijn duim mijn tranen die over mijn wangen liepen weg. " i-ik werd naar een ps-psychiater gestuurd voor hulp ". Een schrik verliet Sara's mond net zoals bij Ethan en Logan. " ik moest 2 keer per week langskomen omdat ze dachten dat ik psychische problemen had ". " het spijt me Lauren, van dit alles ". " het is niet jullie schuld, ik snap dat jullie het geheim proberen te houden voor jullie wereld om niet opgejaagd te worden. Maar waarom vertellen jullie dit mij dan ?". Ethan begon het verhaal " in jullie wereld heb je iets zoals een vriendje of vriendinnetje, bij ons heb je ook een mate. Een mate is zeg maar je andere helft. Je voelt je veilig bij die gene. Maar, je kan ook je mate afwijzen en dan is het 9 van de 10 keer dat je hem of haar dan met een gebroken hart die nooit meer kan helen achterlaat. Saar en Logan zijn mates ". Ik keek even naar Sara, ze is gelukkig met Logan, dat is zo te zien. " maar wat heb ik hier mee te maken dan ?" dat was iets wat me nog een beetje onduidelijk was. " lieve, lieve, Lauren, ik ben de jouwe ".

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
hey hey !!!
mijn vooraatje hoofdstukken is nu zo goed als op maar ik probeer vandaag zoveel mogelijk te schrijven #schrijfzondag.
nog maar 150 vieuws en dan zijn we bij de duizend !!!

like ? comment ? follow ?