Mühür

'O annemdi.'

Derin bakışmalarımız,gerçeğin önüne geçemiyordu. Ne kadar duygular ortada yaşansada gerçekler içeride saklı kalamıyordu.
Her mutluluğumda,Lydia'nın bana bir süprizi oluyordu. Güzel mutluluğumu,kocaman bir acıya dönüştürebiliyordu. Ama kararlıydım,bu sefer yara alan ben değil. O olacaktı!

Brian,kaçırdığım gözlerimle neler düşündüğümü az çok tahmin edebilmişti. Nemlendirdiği dudaklarını alnımda bütünleştirdi ve;
'Eve gitmeni istiyorum Kristen. Ben Jordan'ı bulacağım.' dedi ve alnımda olan dudaklarını saçlarımda bütünleştirdi.

Ben ise,hem tedirgin hemde güvenilir adımlarla eve doğru yürümeye başladım. Tek temennim Jordan'ın sapasağlam bir şekilde evde olmasıydı.

Merdivenlerden çıkacaktım ki,beynimde dolaşan o ağrı tekrar gelmişti. Bunu istemiyordum. Beni nereye sürekleyeceğini bilmiyordum ve hayatta kalabilecek bir güce sahip değildim.
Merdivenlerde çıkmakta direniyordum. Bedenim beni ormana iterken,iradem merdivenlerde beni sürüklüyordu.

Son basağama gelmiştim ki,bedenime yenilerek kendime merdiven boşluklarına bıraktım. Belime vuran her,merdiven basamağı beni etkisiz hale getiriyor direncimi ve bilincimi kaybettiriyordu.

Derken,soğukla bütünleşmişti bedenim. Tekrar o ormandaydım.

Dizlerim tekrar,kar suyuyla çamurlaşmış bir yoldaydı. Direniyordum ve amaçsızca dualar ediyordum. Peşindende lanetler!
Şimdi ölmemem gerek,hayatta kalmalıyım.
Bunun tek çözümü ise büyükbabamı bulmamdı. Ama ortada görünen kimse yoktu.
Ortalık zifiri karanlıktı ağaçlar bir ceset gibi üzerimde cansız şekilde duruyordu. Güçlü olmam gerekirken ortam beni korkutuyor ve cesaretimi ortadan kaldırıyordu.

Buradan ayrılmalı ve birşey bulmalıydım.

Biraz ilerledikten sonra ağacın arkasında hareket eden beyaz elbise ucu gördüm.
Bunun ne olduğunu bilmiyordum! Öğrenmem için peşinden gitmeliydim.
Temkinli ama hızlı adımlarla o ağacın yanına ilerledim.
Şimdi ise bana kendini gösteriyordu. Koyu sarı saçlara ve ince bir bedene sahipti.

Yüzü hakkında hiç bir bilgiye sahip değildim. Çünkü sırtı bana dönüktü ve arkasında bıraktığı eli 'peşimden gel' işareti veriyordu.
Kim olduğunu bilmiyordum ama ansız bir güç beni ona çekiyordu.

Karanlık ormanda beni aydınlatan tekşey oydu. Bembeyaz teni beni korkutsada,masumluğu uyandırıyordu zihnimde.
Ama şimdi iç sesimi dinleyip kafa yormamam gerekliydi. Şimdi olmazdı!

Birazdaysa ilerledikten sonra gördüğüm manzara karşısında kaskatı kesilmiştim. Burası o uçurumdu ve oda büyükbabam gibi;
'Buradan atlamalısın Kristen,uyanman için buradan atlamasın.' dedi.

Ses tonu kulaklarımda tanıdıktı. Bu ses içimde bir yerlerde olan bir tondu. Uçuruma ilerledim,uçuruma dönük olan yüzü şimdi ormana dönüktü. Bana neden göstermiyordu yüzünü?

Ama bundan önemli olan ise uyanmamdı. Buradan kurtulmam. Adımı atacaktım ki,kolumu bir el kavradı. Tırnakları çoktan,tenimden içeri girmişti. Adımımı geri aldım ve omzumun üzerinden kim olduğuna baktım.
Bu bu! Bu Lydia'ydı.

Gözlerim istemediğim büyüklükte açılmış ve korkumu ortaya sermişti. Bedenini ve yüzünü göremiyordum. Ama,onu diğer zihin oynundan tanıyordum.
Tekrar siyahlara bürünmüştü.

Beni kendine çekerek;
'Doğru tahmin Kristen.' dedi.

Ben ise sesinin,çekiciliğine ve şehvetine kapılmıştım. Ses tonu bile bir büyü içeriyordu bedenimde.
Ama kendisinin ,bir sürtükten bile ileri gidemediğini biliyordum.

Geri adım atacaktım ki,beni tekrar kendine çekti. Derken arkada beliren beyaz elbiseli kadın,Lydia'yı iterek beni kavradı. Gözlerimin içine bakarak;

'Git Kristen. Git güzel kızım.' dedi ve beni büyükbabam gibi uçurumdan aşşağıya itti.

Tanrım,o gözler,saçlar ve beynimde kazınan o ses tonu.

O annemdi! Hayır,bu rüyadan uyanmak istemiyorum.

Gözlerimi açtığımda,beni ilk karşılayan Rosa teyzemdi. Brian,Tom,Stark,Bella ve Jordan koltuğun diğer ucundaydı.

Rosa teyzeme sarıldım.
'Beni annem kurtardı. Bu sefer uçurumdan beni iten annemdi Rosa teyze!' dedim ve tekrar ekledim.
'O benim annemdi!' dedim.

Sessizlikte boğulan sesim,karanlığa eşlik eden gözlerim tekrar kapanmıştı.
Ve tekrar istemsizce yastıkta hareketsiz kalmıştı başım.
Ama dilimde dönen tek kelime.
'O annemdi.'